پریسا کوکلان
در پانزده سال اخیر و به لطف «جشنواره خالکوبی مونترال»، این شهر به یکی از مراکز مشهور درزمینه‌ی هنر خالکوبی تبدیل‌شده است. امسال نیز برای شانزدهمین بار مونترال، در مرکز شهر و در بنای قدیمی ایستگاه راه‌اهن ویندسور (Gare Windsor)، میزبان صدها هنرمند از کشورهای مختلف بود. جشنواره تتوی مونترال از هفتم تا نهم سپتامبر برگزار شد.
با ورود به سالن جشنواره، تنوع فرهنگی در نگاه به این هنر، به‌وضوح به چشم می‌خورد. از طرح‌های ژاپنی و هنرمندان این کشور گرفته تا خال‌کوبی‌های قدیمی پولینزی، از هنرمندان اروپایی تا آمریکایی و کانادایی کارها و آثار خود را به نمایش گذاشته بودند.
علاقه‌مندان به این هنر نیز یا از قبل با هنرمند موردعلاقه خود قرار ملاقات گرفته، بر روی تخت‌‌های مخصوص خوابیده بودند و تابلوی بدن خود را در اختیار او گذاشته بودند یا بر روی طرحی که در نظر داشتند فکر می‌کردند. بعضی‌ها هم که برای آشنا شدن با این پدیده آمده بودند، گاه این پا و آن پا می‌کردند که پوست بی‌نقص خود را به نقشی یا رنگی آغشته کنند یا همچنان مادرزاد و دست‌نخورده باقی بگذارند.
بدون شک فضای جشنواره فضای پرشوری بود و بوی رنگ و نقوش گاه شاید دور از عرف، برای بعضی‌ها، خودنمایی می‌کرد. هرچند دقیقه یک‌بار هم شخصی با ظاهر متفاوت و کمتر دیده‌شده سر بازدیدکنندگان را به سمت خود می‌چرخاند تا از سرتاپا، مثل یک نمایشگاه متحرک، یک دل سیر، حسابی براندازش کنند.
در این میان، برای من، شاید یکی از جذاب‌ترین لحظات نمایشگاه، آشنایی هرچند کوتاه اما ماندگار با هنرمند جوانی به نام Meaghan Goeb بود که کار متفاوتی نسبت به همکارانش می‌کند. مِگان بر روی پوست زخم‌خورده‌ی زنانی که به خاطر سرطان، یک یا هر دو سینه‌شان را برداشته‌اند نقشی ماندگار می‌زند. نقشی زنانه که شاید کمی از درد از دست دادن این عضو زیبای مادرانه را مرهمی باشد. مگان خیلی پرکار و مشغله است اما به من قول داده تا در اولین فرصت، به دعوت «مداد» برای مصاحبه جواب مثبت بدهد.
همچنین بخوانید:
این مقاله در شماره بیست‌وپنجم مجله «مداد» منتشر شده است.
