پوریا ناظمی
عید شکرگزاری در کانادا به طور رسمی در دومین دوشنبه ماه اکتبر جشن گرفته می‌شود.
این «تعطیلی طولانی آخرهفته»، مناسبتی است که اگرچه در طول تاریخ محتوا، شکل و انگیزه‌های انجام آن تغییر کرده اما هنوز هم بهانه‌ای برای خانواده‌های کانادایی است که از فرصت تعطیلات طولانی استفاده کرده، گرد هم جمع شوند و دیدارها تازه کرده و با همه اختلاف‌نظرها و گرفتاری‌ها، شبی را در کنار سفره‌ای دور هم سپری کرده و از خویش و داستان خود بگویند.
شکرگزاری در کانادا با عید مشابهش در ایالات متحده تفاوت زمانی دارد اما هر دو آنها پیشینه‌ی تقریبا یکسانی را در عقبه خود دارند. جشن شکرگزاری برای ساکنان تازه قاره آمریکا ترکیبی از یادآوری دو رویداد متفاوت است.
از یک سو جشن‌های کهن و سنتی اروپایی‌ها در فصل برداشت محصول را زنده نگاه می‌دارد و از سوی دیگر نشانه‌ای از موفقیت آنها در استقرار در سرزمین تازه است.
زمانی که پیوریتن‌ها برای نخستین بار در جایی که امروز نیوانگلند آمریکا خوانده می‌شود، قدم از کشتی بیرون گذاشتند و خود را در سرزمین تازه‌ای که سرزمینی موعود و بهشتی تازه می‌دانستند، یافتند، شکرگزاری از ورود به این سرزمین را به سنت جشن برداشت محصول گره زدند.
در کانادا نیز زمانی که اروپایی ها در قرن هجدهم در جستجوی گذرگاه شمالی مسیری پرخطر را طی کردند، این چنین پیوندی را میان این دو جشن برقرار کردند.
» همچنین بخوانید میز شام کانادایی در جشن شکرگزاری
آن بخشی از سابقه جشن که به شادکامی از ورود به سرزمین تازه مربوط می‌شود البته برای همگان خوشآیند نیست به خصوص بومیانی که مالک اصلی این خاک بوده‌اند. آنها به این رویداد تاریخی نگاه کاملا متفاوتی از ورود اروپایی‌ها و فتح بهشت آنها دارند و آنچه در پی ورود آنها بر بومیان رفت جایی برای شکرگزاری آنها باقی نمی‌گذارد.
جنبه دیگر این جشن اما جنبه‌ای جهان شمول آن است. جنبه‌ای که تنها به اروپایی‌ها یا آمریکایی‌ها محدود نمی‌شود و می‌توان نشانه‌های آن را در همه تمدن‌های قدیم جستجو کرد.
تا پیش از انقلاب صنعتی زندگی انسان بیش از هر زمانی به کشاورزی سنتی گره خورده بود. کشاورزی سنتی که محروم از دست‌آوردهای فناوری امروز نظیر اصلاح بذر، مدیریت منابع آبی و روش‌های مدیریت محصول بود، به قماری در مقابل طبیعت می‌مانست. قماری که کشاورز، حیات و ممات خود و مردمانش را به امید مهربانی طبیعت و باران به موقع و دمای مناسب آن واگذار می‌کرد.
کشاورزان ایرانی در نقاط مختلف متناسب با اقلیم خود جشن‌های متنوعی برای سپاس از فصل خوب کشاورزی داشته و دارند
زمانی که نوبت برداشت محصول فرا می‌رسد آینده زندگی آن قوم رقم می‌خورد و اگر محصول کافی و مناسب بود باید هم که از ایزدان و طبیعت شکرگزاری می‌کرد و جشنی بزرگ برای جمع کردن همه خویشان و بستگانش ترتیب می‌داد.
این جشن حتی تا امروز به نام‌ها و شکل‌های مختلف در کشورهای گوناگون جریان دارد. کشاورزان ایرانی در نقاط مختلف متناسب با اقلیم خود جشن‌های متنوعی برای سپاس از فصل خوب کشاورزی داشته و دارند. جشن گندم یکی از این جشن‌ها است.
امروز در جامعه مدرن شاید نقش مهم و حیاتی کشاورزی به شکل سابق دیده نشود. اما سنت شکرگزاری فارغ از ریشه‌های تاریخی‌اش که شادی مناسبتی خود را نیز از دست داده، به رویدادی پایدار بدل شده است. رویدادی که بهانه ای است برای جمع شدن دور یک سفره. اتفاقی که این روزها به دلیل زندگی پر مشغله ما کمتر می افتد.
اعضای خانواده از دور و نزدیک و حتی دوستان به دور سفره‌ای گردهم می‌آیند تا در کنار هم غذای خود را شریک شوند و داستان زندگی خویش را روایت کنند. شکرگزاری امروز آیینی برای دیدار است. برای حرمت نهادن به سفره و آنها که در کنار می نشینند. فرصتی برای قصه گفتن و دیدن و شنیدن و با هم بودن.
