۶۲ مدال رنگارنگ در ۳۹ رشته مختلف دستاورد ورزشکاران ایرانی اعزام شده به بازی های آسیایی جاکارتا بود که از هجدهم آگوست تا دوم سپتامبر در جاکارتا اندونزی برگزار شد. این مسابقات با انتقادات از ورزشگاههای نیمه تمام و بلیت فروشی سازماندهی نشده و از همه مهمتر خطر حملات تروریستی آغاز شد؛ اما در نهایت در یک جشن باشکوه به کار خودش پایان داد.
نتیجه این میزبانی برای اندونزی آنقدر تجربه خوبی بوده که رییسجمهور این کشور در مراسم اختتامیه از تدارک برای کسب میزبانی المپیک ۲۰۳۲ صحبت کرد.
کاروان تیم ملی ایران که از اولین دوره برگزاری این رقابتها در سال ۱۹۵۱ پای ثابت حضور در آن بوده است، بهترین دستاوردش را در سال های دوری کسب کرده استکه به کسب رتبه دومی در سال ۱۹۷۴ به عنوان میزبان رقابت ها برمیگردد. در سال ۲۰۱۸ اما ایران به رغم داشتن ۳۷۸ نماینده در رشته های مختلف ورزشی موفق به کسب رتبه ای بهتر از ششمی نشد. طبق معمول در کشتی بیشترین مدال با پنج مدال طلا و سه برنز به دست آمد. رتبه های بعدی مدالآوری به ورزش های ووشو و کاراته اختصاص داشت. طبق روال همه رقابتهای ورزشی که ایران در آنها حضور پیدا می کند جنجالها و حرف و حدیثهای زیادی هم در کنار درخشش ورزشکاران و رکوردشکنیهای آنان رقم خورد که به آنها می پردازیم.
جنجالیترینها
زمانبندی اشتباه و حذف ناباورانه نعمتی

یکی از عجیبترین و تلخترین اتفاقات این بازی ها برای زهرا نعمتی افتاد. این نماینده رشته تیراندازی با کمان به دلیل این که سی ثانیه دیر به مسابقه رفت بازنده اعلام و حذف شد. دیرکرد او را اشتباه تیم مربیگریاش عنوان کردهاند چرا که زمان بازی او را به اشتباه اعلام کرده بودند و درست موقعی که نعمتی باید مسابقهاش را شروع میکرد به اشتباه برای صرف ناهار رفته بود. نعمتی خودش را مقصر اصلی این اشتباه میداند هر چند که مربی کرهای اش تقصیرها را به گردن گرفته است و فدراسیون نیز به نوبه خودش به دنبال یک مقصر برای مجازات کردن می گردد. «پارک میوک» مربی نعمتی که از سمت خودش کنارهگیری هم کرده گفته که به اشتباه فکر می کرده ساعت مسابقه نعمتی سه است اما این طور نبوده. او گفته نامه استعفایش را قبل از این اتفاقات به فدراسیون داده است.
زرنگ بازی نافرجام در فوتبال
تیم ملی فوتبال ایران که با کره شمالی، عربستان و میانمار هم گروهی شده بود با یک برد و یک باخت و یک تساوی چهار امتیازی شد و به عنوان صدرنشین گروهش به مرحله بعدی صعود کرد. به نظر می رسد که تیم ایران سعی کرد با باخت عمدی به میانمار در گروه خود دوم شود تا در مرحله بعدی با کره جنوبی که تیم قدرتمندی است روبرو نشود اما عربستانیها دست تیم ایران را خواندند و آنها هم به کره شمالی یک پیروزی را دودستی تقدیم کردند تا ایران در نهایت پس از صعود با کره جنوبی از قدرتمندترین تیم های آسیا و قهرمان دوره قبل، هم بازی و در نهایت حذف شود.
تیمهای دستخالی
دوچرخهسواران ایران در رقابتهای جاکارتا که در این بازیها دچار سانحه هم شدند، دستخالی و بیمدال به ایران برگشتند. یک دوچرخهسوار با حادثه پاره شدن زنجیر چرخ مواجه شد و تایر دوچرخه دیگری هم ترکید. در خبرها عنوان شده که دوچرخهها از یک کمپانی معتبر دانمارکی خریداری شدهاند. آنها حتی نتوانستند یک مدال طلای دوره قبل را هم به دست بیاورند و رییس این فدراسیون تمامی تقصیرها را به گردن کمبود امکانات برای برگزاری اردوهای سطح بالا انداخت اما در نهایت چارهای جز عذرخواهی نداشت. عناوین کسب شده توسط دوچرخهسواران ایران از رتبههای چهارمی تا هشتمی بود.
بوکس از دیگر رشتههایی بود که ایران در آن نتوانست هیچ مدالی به دست بیاورد. فروتن گل آرا و سجاد محرابی دو بوکسور شناخته شده تیم ملی بودند که جای شان در این رقابت ها خالی بود اما دلیل اعزام نشدن آن ها عدم حضورشان در اردوها و همکاری نکردن با تیم ملی اعلام شد. تیم ایران با سه نماینده به این رقابت ها رفته بود که هر سه حذف شدند.
دستاوردهای مهم
والیبال یک سر و گردن بالاتر از همه
تیم ملی والیبال ایران با به جا گذاشتن یک رکورد تحسینبرانگیز قهرمان این رقابتها شد تا برتری خودش را بعد از کولاک های چند سال اخیرش یک بار دیگر ثابت کند. بلندقامتان ایران بدون باختن حتی یک ست توانستند کره جنوبی را در فینال مغلوب کنند.
بسکتبال یک قدم تا قهرمانی
تیم ملی بسکتبال ایران تا فینال این رقابتها با اقتدار پیش رفت اما در فینال به دیوار چین قدرتمند برخورد کرد و به رغم برتری امتیازی که داشت در نهایت نتیجه را واگذار کرد تا به مدال نقره بسنده کند.
کاراته دست پر برگشت
تیم ملی کاراته با هشت مدالی که در جاکارتا به دست آورد از پربارترین کارنامه ها را داشت. دو طلا، یک نقره و یک برنز مدال های تیم مردان بود اما زنان کاراته کا هم دو نقره و دو برنز به دست آوردند.
یزدانی قهرمان سرعتی
حسن یزدانی به تنهایی در کشتی کولاکی به راه انداخت و با توجه به این که هیچ کس حریفش نبود بدون هیچ دردسری همه رقیبانش را شکست داد و حتی اجازه نمی داد که وقت قانونی مسابقه تمام شود. او شاید از هر دونده ای هم سرعتی تر عمل کرد و تا فینال رفت تا یکی از طلایی ترین مدال هایش را به گردن بیاویزد.
نوشاد رکوردشکن
نوشاد عالمیان یک طلسم شصت ساله را در جاکارتا در رشته پینگ پونگ شکست و ایران بعد از چند دهه موفق شد در بازی های آسیایی یک مدال بگیرد که همین ارزش مدال برنز او را صد چندان می کند. ایران آخرین بار در بازی های آسیایی سال ۱۹۶۶ توانسته بود به مدال برنز برسد.
وداع سلیمی بعد از قهرمانی
حق کشی علیه ایران و قضاوت های بحث برانگیز در سال های اخیر مانع از موفقیت وزنه برداران ایران در مسابقات جهانی و المپیک شده بود اما بهداد سلیمی به رغم ادامه داشتن این رویه توانست با مهار وزنه های ۲۳۷ کیلوگرم، ۲۴۶ و ۲۵۳ کیلوگرمی مدال طلا را با اقتدار به دست بیاورد. او بعد از قهرمانی اش وزنه ها و زمین را بوسید و به این وسیله از وزنه برداری خداحافظی کرد.
زورآزمایی قهرمانانه در کبدی
هندی ها و پاکستانی ها مهارت خاصی در ورزش کبدی دارند. این ورزش که بی شباهت به همان بازی زو بچگی های ما نیست صحنه رقابت تنگاتنگ ایران و هندی در هر دو بخش مردان و زنان در جاکارتا بود و در پایان مدال ها به گردن ایرانیان آویخته شد.
حدادی پرتابگر بیرقیب
احسان حدادی از چهره های شناخته شده پرتاب دیسک ایران در چهارمین حضورش در این رقابت ها، چهارمین مدال طلای آسیایی خودش را در جاکارتا بگیرد. او در مجموع، شش پرتاب موفق داشت که در ششمی رکورد 65.71 را ثبت کرد. او تنها ورزشکار ایرانی است که در چهار دوره پیاپی بازی های آسیایی مدال طلا را به گردن آویخته.
کیهانی، دونده طلایی
دو سه هزا رمتر با مانع از دیگر رشته هایی بود که نماینده ایران توانست در آن رکوردشکنی کند و بعد از بیست سال به مدال طلا برسد.حسین کیهانی با ثبت زمان ۸:۲۲:۷۹ توانست رکورد قبلی را که متعلق به یک دونده قطری بود بشکند و طلای سال قبل خود در مسابقات قهرمانی آسیا را تکرار کند.
مدال واترپلو بعد از ۴۴ سال
تیم ملی واترپلو ایران که بعد از باخت به ژاپن نتوانست به فینال برود در دیدار بعدی خودش جهت تعیین برنده مدال برنز با چین روبرو شد. با آن که چینی ها از تیم ایران جلو افتادند بالاخره بازی به تساوی کشیده شد تا سرنوشت مدال سومی را ضربات پنالتی مشخص کند که ایران با نتیجه ۸ بر ۷ به پیروزی رسید.
- این مقاله در شماره بیستوچهارم مجله «مداد» منتشر شده است