ژن، ژیان، ئازادی و هوش جمعی نگاهی متفاوت به هفت دقیقه‌ی جادویی مونترال

آنچه پنجم نوامبر برای دقایقی در مونترال اتفاق افتاد، نمونه‌ای کوچک و عینی از تجلی یک هوش جمعی (swarm intelligence) بود. یک روح خودتنظیم‌گر که همچون دستی نامرئی، جمعیت هزار نفری را هم‌صدا کرد.

در تجمع شنبه، پنجم نوامبر یک نفر از میان جمعیت شعار برنامه‌ریزی نشده‌ای سر داد؛ در یک لحظه همه فهمیدیم که شعار را باید تکرار کنیم؛ بعد فهمیدیم بهتر است بخش اول را آقایان بخوانند و بخش دوم را خانم‌ها و نتیجه آنقدر جذاب و ارگانیک بود که فهمیدیم نباید آن رها کنیم و این شد که برای ۷ دقیقه، بی‌وقفه و با تمام انرژی ادامه دادیم.

از ماجرای هفت دقیقه فریاد کشیدن شعار «هیز تویی، هرزه تویی، زن آزاده منم» صحبت می‌کنم.

در ۵۰ روز(ی که از آغاز وقایع اخیر در ایران) گذشته، دیدیم که چطور ما ایرانیان همگی بر سر یک آرمان مشترک متحد شدیم، فریاد ژن، ژیان، ئازادی که برآمده از هوشی تاریخی و مترقی در کردستان بود را در جغرافیایی به وسعت دنیا ترجمه و تکرار کردیم، از سقز و اشنویه تا آمل و فولادشهر و زاهدان همگی دادخواه و پشتیبان همدیگر شدیم، چراغ نافرمانی و عصیان را دست به دست و شهر به شهر گرداندیم، مهملات چندین ساله‌ همچون اتهام تجزیه‌طلبی را پوچ و خالی از معنا کردیم، به نخبه‌های‌مان گوش دادیم‌ و آنان را که لایق بودند بر صدر نشاندیم، در چند روز به اندازه چند سال مشق رسانه و سیاست کردیم و در یک‌ کلام همه ما چند قدم‌ جلوتر آمدیم.

به نظر می‌رسد آن اتفاق شیرین و چند دقیقه‌ای در خیابان Mckay مونترال، در ابعادی بزرگ‌تر در میان همه ایرانیان در حال وقوع است. هوشی جمعی که در ناخودآگاه ما پنهان بود، حالا در یک بزنگاه تاریخی عینیت یافته تا یک سیستم هوشمند انسانی بسازد. سیستمی که به‌صورت خودکار اجزا را حول یک خواسته مشترک هماهنگ، اختلاف‌ها را برطرف، وظیفه هر جز از سیستم را معین و نویزها و حواس‌پرتی‌ها را حذف می‌کند؛ رهبر‌ یا رهبران را می‌شناساند و نهایتا پیروزی را به ارمغان می‌آورد. این هوش جمعی حالا بیشتر از همیشه یک «ما» ساخته، مایی که تحقق آرمان مشترک را حالا نزدیک‌تر از همیشه می‌بیند.

بهنام، نهم نوامبر ۲۰۲۲، مونترال