تحریریه «مداد»
اما باز هم کم نیستند کسانی که در این سوی دنیا، ذهن‌شان درگیر این نظریه‌هاست. حالا برایان لیلی (Brian Lilley) دست به کار شده و مطلبی در تورنتو سان در این باره نوشته است. آقای لیلی که از روزنامه‌نگاران باسابقه و منتقد بسیاری از ساختارهای فراملی و البته حزب دموکرات است، در مطلبی به واکاوی نگرانی‌های موجود درباره وابستگی دولت ترودو به عوامل پشت‌پرده و دلایل رد این ادعاها پرداخته است.
ترجمه‌ای آزاد از این مطلب:
—————————————————————–
«همه چیزتان را می‌گیرند، اما همچنان خوشحال خواهید بود!»
اگر جزو کسانی باشید که فکر می‌کنند مجمع جهانی اقتصاد (World Economic Forum) و یا کلاوس شواب (Klaus Schwab) کنترل امور مختلف در جهان را در دست دارند، احتمالا این جمله بالا برایتان آشناست. اما امروز در این مقاله می‌خواهم خبر مهمی به کسانی که چنین باوری دارند بدهم و آن هم اینکه عنان دنیا در دست مجمع جهانی اقتصاد قرار ندارد و کلاوس شواب هم عروسک‌گردانی که هدایت دولت‌هایمان را در دست دارد نیست!
البته من هم فکر می‌کنم ایده‌ها و طرح‌های مجمع جهانی اقتصاد عجیب و مشکوک هستند و شواب هم فردی مرموز و ترسناک به نظر می‌رسد.
اما این بدان معنا نیست که این سازمان‌ها و افراد، هدایت دولت کانادا و یا هر کشور دیگری را در دست دارند و صد البته که ایجاد همه‌گیری نیز کار آنها نبوده است.
این حرف‌ها را از کسی می‌شنوید که سال‌ها درباره مجمع جهانی اقتصاد و شواب، مقالات متعددی نوشته است. بارها و بارها درباره نگرانی‌هایی که درباره ایده‌ها و طرح‌های افرادی مثل جورج سوروس و یا دستورالعمل ۲۱ سازمان ملل داشته‌ام، در مقالاتم هشدار داده‌ام.
این نگرانی‌ها به موضوعاتی واقعی در دنیا مربوط می‌شود و هر کسی که به دموکراسی و استقلال کشور اهمیت می‌دهد باید به آنها توجه کند. اما این نگرانی‌ها به این معنا نیست که امثال مجمع جهانی اقتصاد یا شواب، کانادا را هدایت می‌کنند. با وجود همه مشکلاتی که در کانادا داریم، کشورمان همچنان یک دموکراسی قدرتمند است. دولتمردان را از طریق انتخابات برمی‌گزینیم و وقتی نتیجه انتخابات این باشد که وقت تغییر فرا رسیده، انتقال قدرت به شکلی مسالمت‌آمیز صورت می‌گیرد.
آیا می‌توان گفت که برخی از سیاست‌مداران و احزاب کانادا با شواب و سوروس همراستاتر هستند؟ آیا ممکن است برخی از آنها، اهداف مجمع جهانی اقتصاد یا سازمان ملل را اهداف خودشان بدانند؟
مسلما همین طور است!
این توصیف را می‌توان برای جاستین ترودو و معاونش یعنی کریستا فریلند به کار برد. فریلند همراستا با جورج سوروس است و حتی تاکنون چندین بار با او دیدار داشته است. ظاهرا حتی برای اولین بار، فریلند اقدام به معرفی ترودو به سوروس کرد.
ترودو در ژانویه ۲۰۱۶، یعنی سه ماه پیش از انتخاب به سمت نخست‌وزیری، در اجلاس مجمع جهانی اقتصاد در داووس سوئیس سخنرانی کرد. آن سخنرانی با استقبال حاضران روبرو شد. اما این استقبال چندان هم عجیب نبود. هر چه باشد، کسانی که در جلسات این سازمان حضور می‌یابند، معمولا از نظر فکری به هم نزدیک هستند. استقبال از سخنرانی را نمی‌توان به حساب این گذاشت که ترودو آلت دست مجمع جهانی اقتصاد است و اکنون به نمایندگی از این سازمان، هدایت دولت کانادا را در اختیار دارد.
حدود ۲۰ سالی است که درباره موضوعات مختلف سیاسی در نشریات کانادا مطلب می‌نویسم. رفتار نخست‌وزیران مختلف مثل کرتین، مارتین، هارپر و ترودو را از نزدیک مورد بررسی و تحلیل قرار داده‌ام. همچنین رفتار نخست‌وزیران استان‌های کبک و انتاریو را نیز طی یکی دو دهه اخیر به دقت بررسی کرده‌ام. تجربیات این سال‌ها به من کمک کرده به درک بهتری از نحوه عملکرد دولت‌ها دست یابم.
خیلی‌ها فکر می‌کنند دولت‌ها می‌توانند اجراکننده تئوریهای بزرگ توطئه باشند. اما واقعیت این طور نیست. دولت‌ها حتی از توان اجرای طرح‌های کوچک‌تر مرتبط با توطئه هم برخوردار نیستند!
همچنین خیلی‌ها بر این باورند که دولت‌ها الگویی همانند آنچه در سریال «بال غربی» (West Wing) به نمایش درآمده را اجرا می‌کنند. اما در واقع، عملکرد دولت‌ها بیشتر شبیه چیزی است که در سریال «معاون رئیس‌جمهور» (Veep) می‌بینیم!
همه این سازمان‌های بین‌المللی مثل مجمع جهانی اقتصادی یا سازمان ملل که از نظر برخی افراد، اداره جهان را در دست دارند، در یک جبهه علنی به فعالیت می‌پردازند و آن هم از طریق انتشار ایده‌ها و نظریه‌هایشان است. راه ایستادگی در برابر این سازمان‌ها، این نیست که (به اشتباه) آنها را به جهت‌دهی مخفیانه به دولت‌ها متهم کنیم، بلکه باید ایده‌هایی بهتر را در برابر ایده‌های مطرح شده از سوی آنها ارائه دهیم.
البته کسی منکر احتمال تاثیرگذاری سیاسی کسانی مثل سوروس یا برادران کوک نیست. این افراد برای تبلیغ و معرفی ایده‌هایشان، هزینه‌های زیادی را به کمپین‌های انتخاباتی و یا گروه‌های غیرانتفاعی می‌دهند. هر کسی چنین هزینه‌هایی صورت می‌دهد، حتما قصد و غرضی دارد که باید مورد بررسی قرار گیرد.
اما باید توجه داشت که هیچ کدام از این افراد، جزو مسئولان منتخب مردم نیستند و جایگاهی در دولت‌ها ندارند. اگر کسی سعی کرد شما را متقاعد کند که دولت‌ها آلت دست این افراد و سازمان‌های ثروتمند هستند، پیشنهاد می‌کند یک اپیزود از سریال «معاون رئيس‌جمهور» را تماش کنید و ببینید دولت‌ها معمولا چطور عمل می‌کنند. پس از تماشای یک اپیزود از این سریال، احتمالا دیگر باوری به تئوریهای آنچنانی توطئه نخواهید داشت!
نیروانا احسانی
