نیروانا احسانی
آن روز آسمان صاف بود و فقط بعضی وقتها پدیدهی مه-یخ دیده میشد و باد با شدت کمی میوزید. در چنین روزی مسئول یک ایستگاه هواشناسی در این شهر کوچک مشاهده کرد که نشانگر دماسنج او از پایینترین حد ممکن دماسنج هم پایینتر رفته و دمایی را نشان میدهد که او اصلا فکرش را هم نمیکرد. البته در آن سال ساکنان شهر دیگری به نام فورت سلکیرک در ۱۸۰ کیلومتری شمال شرقی اسنگ، ادعا کردند دمای پایینتر از منفی ۶۵ درجه سانتیگراد در این منطقه ثبت شده است، اما این ادعا بهطور رسمی اعلام نشد زیرا دماسنجی که این دما را ثبت کرده بود در دیوار خارجی یک ساختمان قرار داشته و در یک پناهگاه رسمی هواشناسی نبود. اما دماسنج اسنگ در شرایط استاندارد بود و فقط باید ثابت میشد که محل نشانگر در داخل لوله دماسنج دقیقا چه دمایی را نشان میدهد.
قابلتوجه است که دماسنج مورداستفاده، دماسنج الكلی شیشهای بود که دما را در مقیاس فارنهایت اندازهگیری میكرد. معمولاً این دماسنجها برای اندازهگیری دما در محیط بیرون مورداستفاده قرار میگیرند. نشانگر فلزی کشویی کوچک درون ستون این دماسنج شیشهای در انتهای حباب شیشهای افتاده بود و آخرین علامت روی دماسنج پایینتر از منفی ۸۰ درجه فارنهایت معادل منفی ۶۲/۲ درجه سانتیگراد را نشان میداد.
مسئول ایستگاه هواشناسی از تقسیمکنندههای فلزی استفاده کرده و آنها را در انتهای استوانه شیشهای که مقدار کمی الکل در آن ریخته شده بود، قرار داد و دما را در حدود منفی ۸۳ درجه فارنهایت (منفی ۶۳/۸ درجه سانتیگراد) تخمین زد. سپس پیش از اینکه دماسنج برای درجهبندی دوباره ارسالشده و عدد خواندهشده به سانتیگراد تبدیل شود، یک علامت در بخش خارجی غلاف دماسنج، مجاور انتهای الکل ایجاد کرد.
پسازآن، دماسنج موردنظر را به تورنتو فرستادند تا دماسنج را برای تست آزمایشگاهی اندازهگیری رکود سردترین دما آزمایش کنند. تکنسینها نتیجه گرفتند که دمای اعلامشده حدود یک تا ۱/۶ درجه فارنهایت بهطور اشتباه خواندهشده است. سه ماه بعد، سرویس هواشناسی دمای منفی ۸۱/۴ درجه فارنهایت (منفی ۶۳ درجه سانتیگراد) را بهعنوان دمای اصلاحشده پذیرفت و باعث شد که این دما بهعنوان کمترین دمای رسمی ثبتشده در آمریکای شمالی ثبت شود. قابلتوجه است که این رکورد هنوز و تا به امروز پابرجاست.
ایستگاه هواشناسی اسنگ از سال ۱۹۴۳ تا ۱۹۶۶ فعالیت میکرد. اسنگ بخشی از مسیر Northwest Staging Route، یکی از چندین ایستگاه هواشناسی بود که برای ارتباط آلاسکا و یوکان با کانادای مرکزی و ایالاتمتحده در شمال غربی کانادا واقعشده بود.
این ایستگاهها در سال ۱۹۴۲ و ۱۹۴۳ راهاندازی شدهاند تا خدمات اصلی هواشناسی را برای نیروی هوایی سلطنتی کانادا، نیروی هوایی ارتش ایالاتمتحده و شرکتهای هواپیمایی غیرنظامی که حملونقل کالا را ترتیب میدهند، ارائه دهند.
بیشتر خلبانانی که در مسیر شمال غربی پرواز میکردند، مجبور بودند با حفظ تماس بصری با زمین که اصطلاحاً قوانین پرواز چشمی (VFR) گفته میشود، پرواز کنند زیرا در غیر این صورت، ممکن بود گم شوند. در این مواقع اگر شرایط جوی به گونه ای بود که در فرودگاههای اصلی میزان دید مناسب وجود نداشت، خلبانان از فرودگاههای جایگزین مانند اسنگ استفاده میکردند.
در اینجا این سؤال مطرح میشود که آیا رکورد ثبت شده در اسنگ بهعنوان سردترین نقطه آمریکای شمالی باقی خواهد ماند؟ پاسخ درست این است که فقط زمان آن را مشخص میکند. بااینحال، یکچیز مسلم است، وقتی دما به کمتر غز منفی ۶۲/۲ درجه سانتیگراد میرسد، ناظران هواشناسی دیگر نیازی به علامتگذاری غلافهای دماسنج ندارند. در حال حاضر، تمام دماسنجهای الکلی رسمی در کانادا دارای نشانه دمای منفی ۷۰ درجه سانتیگراد هستند. این دماسنجها پس از ماجرای ثبت رکورد سردترین روز در تاریخ کانادا، دوباره طراحیشدهاند.
» همچنین بخوانید کانادا و این سرمای استخوانسوز!
اون دما شوخی ور نمیداره.