مریم ایرانی
سال ۱۸۷۵ بود که یک منطقه کوچک مسکونی در جنوب غربی شهر ویل‌ماری( مونترال کنونی) به منطقه‌‌ای دارای شهرداری ویژه خود بدل شد. این منطقه کوچک مسکونی به احترام یکی از مقامات بزرگ و مذهبی کلیسای کاتولیک، اسقف سن هانری که دارای کلیسایی هم در همان منطقه بود، سن هانری Saint-Henri نامیدند.
منطقه تورکات هم یکی از بخش‌های این محله کوچک حومه ویل‌ماری بود که بعدها در حوالی سال ۱۹۰۵ همگی به مونترال پیوستند. سن‌هانری تا سال‌ها به عنوان یک محله ویژه طبقه کارگر فرانسوی با ریشه‌های ایرلندی و سیاه پوست شناخته‌می‌شد و اغلب اوقات پروژه‌های توسعه آن از سوی همسایگان متول آن یعنی ساکنان محله وست مونت Westmount با اعتراض روبرو می‌شد.
از لحاظ تاریخی این منطقه از مونترال جایگاه ویژه‌ای دارد. دلیل اصلی آن هم قرار داشتن عمده فروشگاه‌های صنایع دستی مربوط به چرم در این منطقه بود که آن را به پاتوق و بورس چرم‌سازان مونترالی تبدیل می‌کرد. بعدها در همین منطقه، کارخانه‌ای هم به نام سن هانری تاسیس شد. از طرفی، یکی از خوابگاه‌های دانشجویی دانشگاه مک‌گیل در سن هانری تاسیس شد که به شهرت آن افزود. این خوابگاه که در محل یک کارخانه قدیمی شکلات‌سازی در این ناحیه، افتتاح شد و تنها خوابگاه خارج از کمپ دانشگاه مک‌گیل است که ظرفیتی معادل سیصد نفر دارد.
از آن‌جایی که بسیاری از کارگران مهاجر سیاه‌پوست را برای کار در راه‌آهن به این ناحیه می فرستادند، جمعیت سیاهپوستان آن زیاد شد و امروز هم بخش قابل توجهی از جمعیت آن را سیاهپوستان کانادایی تشکیل می‌دهند. بازارچه معروف اَت واتر Atwater Market و ایستگاه مترو Place-Saint-Henri در خط نارنج متروی مونترال در این منطقه قرار گرفته‌اند. همچنین کانال معروف لَشین Lachine Canal نیز در همسایگی این منطقه است.
این منطقه تاریخی در ادبیات و سینمای کانادا نقش پر رنگی دارد و شخصیت اصلی رمان «فلوتی از جنس قلع» The Tin Flute نوشته Gabrielle Roy در این منطقه سکونت داشته است. دو مستند مهم و ارزشمند سینمای کانادا درباره این منطقه ساخته شده‌است و در سال 1962 Hubert Aquin فیلم سینمایی À St-Henri le cinq septembre را درباره این منطقه ساخت.
یک خواننده و آهنگساز سیاه‌پوست کبکی به نام اسکار پترسن Oscar Peterson هم در سال ۱۹۶۴ قطعه‌ای به نام سن هانری ساخت. او که از کودکی با خانواده مهاجرش در ریل‌های قطار این منطقه کار کرده بود، طبق فرهنگ سیاهان آمریکای شمالی به سبک جاز علاقه زیادی داشت و این قطعه را تقدیم به کارگران مهاجر سیاه‌پوست سن هانری کرد.
ساخت گذرگاه یا پل تورکات
از اوایل دهه ۱۹۶۰، با توسعه کانال لَشین و به دلیل اینکه منطقه سن هانری در مجاورت ریل‌های قطار قرار گرفت، کم‌کم صنایع چرم و مشاغل مربوط به آن جای خود را به ریل قطار و شرکت‌های حمل‌و‌نقل دادند و همین باعث شد تا برای ارتباطات بیشتر راه‌های درون و بیرون شهری مونترال، فکر ساختن یک گذرگاه یا پل به نام تورکات به سر شهرداری مونترال بزند.
این گذرگاه حدود ۵۰ سال قبل یعنی در سال‌های اوایل دهه ۱۹۷۰ در شهر مونترال ساخته شد. این گذرگاه امروز از یک طرف به بزرگراه‌های ۱۵ و ۲۰ مونترال و همچنین کانال لشین و از طرفی به پل شامپلن می‌رسد. بخش بزرگی از دسترسی به فرودگاه ترودو از طریق این گذرگاه ممکن است. در حدود ۳۰۰ هزار ماشین در روز از روی این پل عبور و مرور می‌کنند و همین باعث شد تا بالاخره شهرداری مونترال در سال ۲۰۱۵، تصمیم به بازسازی این پل بگیرد. در فوریه ۲۰۱۵ عملیات بازسازی این پل آغاز شد و شرکت Kiewit که قبلا بین شهر مونترال و لَوَل هم یک بزرگراه، ساخته بود با هزینه ۳/۷ میلیارد دلار، این پروژه را آغاز کرد و قرار شد تا سال ۲۰۲۰ هم آن را تحویل بدهد.
پروژه بازسازی پل تورکات به چند دلیل بسیار مهم و با چند چشم انداز اصلی آغاز شد. یکی از بزرگ‌ترین دلایل آن، کاهش بار ترافیکی منطقه کانال لاشین و خیابان سن ژاک Saint-Jacques عنوان شده بود. از طرفی قرار بود این پروژه در حدود نیمی از فضاهای منطقه را آزاد کند تا بتوان به جا آن فضاهای سبز و عمومی بیشتری ایجاد کرد. در حدود ۲۳ هزار فرصت شغلی هم با بازسازی این پل ایجاد شدند. کاهش آلودگی هوا و نیز دسترسی آسان مرکز شهر به اتوبان‌های خارج از آن از اهداف دیگر این پروژه بود. برای آسایش همسایگان هم تمهیداتی در نظر گرفته شد تا صدای مزاحم ناشی از ساخت و ساز این بزرگراه کاهش پیدا کند.
بازسازی پل تورکات و کشف میراث تاریخی مونترال
مهندسان، برای بازسازی مراحل کار را آغاز کردند. ولی در حین عملیات خاک‌برداری، به ناگهان متوجه شدند، بخش عظیمی از بافت تاریخی منطقه سن هانری و میراث چرم مونترال زیر بولدوزرهایشان در حال نابود شدن است. کار به سرعت متوقف شد و نمایندگان میراث فرهنگی مونترال به محل این پل رفتند و با بررسی اشیاء صحت آن‌ها را تایید کردند.
کار برای مدتی متوقف شد و باستان‌شناسان کبکی شروع به بررسی و مطالعه دوباره این منطقه نمودند. کار بازسازی دوباره آغاز شده و انتظار می‌رود که در سال ۲۰۲۰ به بهره‌برداری کامل برسد.
