مریم ایرانی
سال ۱۹۱۰، شرکت حفاری راه‌آهن شمال در کانادا CNoR تصمیم گرفت این تونل را بسازد. در آن مهروموم‌ها دو شرکت رقیب به نام‌های CPR و GTR در مونترال بودند که قبل از اینکه شرکت حفاری راه‌آهن شمال دست‌به‌کار ساخت خطوط راه‌آهن بشود، در مسیرهای جنوب و شرق، خطوطی را راه‌اندازی کرده بودند. بااین‌حال هیچ خط راه‌آهن مستقیمی وجود نداشت که مرکز و جنوب شهر مونترال را به شمال شهر وصل کند؛ بنابراین آن‌ها راه مستقیمی را انتخاب کردند که از زیر تپه مونت رویال می‌گذشت. این همان برگ برنده شرکت راه‌آهن شمال بود. برای اینکه این کار میسر شود، شرکت راه‌آهن شمال ابتدا تمام زمین‌های کشاورزی منطقه شمال مونترال را که قیمت زیادی نداشت، خرید تا در آن ایستگاه قطار بسازد. این منطقه امروزه به نام «شهر مونت‌رویال» یا Town of Mount Royal شهرت دارد.
این شرکت برای ساختن ایستگاه‌هایی در مرکز شهر و برای اینکه دسترسی به ایستگاه قطار از خیابان مک‌گیل و خیابان de la Gauchetiere میسر باشد، مجبور شد هزینه زیادی کند. باید زمین‌های زراعتی کشاورزانی که در آن زمان در آن منطقه ساکن بودند، خریداری می‌شدند.
اما انجام این کار به سهولت میسر نبود زیرا مزارع این منطقه، مرغوب‌ترین محصولات صیفی مونترال یعنی طالبی و هندوانه را تأمین می‌کردند. به همین دلیل شرکت راه‌آهن شمال مجبور شد تا در حدود یک میلیون و پانصد هزار دلار در سال ۱۹۱۰خرج این موضوع کند. به یکی از کشاورزان در حدود ۱۱۷ هزار دلار و دیگری ۷۸۱ هزار دلار از این شرکت غرامت پرداخت شد! به‌هرحال بعدازاین قضیه بود که بالاخره سنگ بنای اولیه تونل مونت‌رویال پی‌ریزی شد.
در سال ۱۹۱۱، مراحل ساخت این تونل آغاز شد که بعدها لقب در بین مونترالی‌ها به تونل «مونت‌رویال» مشهور شد. در سال ۱۹۱۴ شرکت راه‌آهن شمال شش دستگاه لوکوموتیو از جنرال الکتریک خرید. طی ۲ سال بعد مراحل بیشتری از تونل بتنی تکمیل شد اما با آغاز جنگ جهانی اول، بیشتر عملیات ساخت‌وساز تونل متوقف گردید.
یکی از لوکوموتیو‌ها در همین سال از خط خارج شد ولی به دلیل شرایط خاص جنگ و شیوع بیماری آنفولانزا، این مسئله خیلی برای مردم مهم نبود. در دسامبر سال ۱۹۱۸، دولت فدرال، اعلام کرد که تمام شرکت‌های راه‌آهن مونترال باید ملی شده و به CNR تغییر نام پیدا کنند. این مسئله باعث ورشکستگی شرکت راه‌آهن شمال و ضربه خوردن پروژه تونل مونت‌رویال شد ولی بااین‌حال، این تونل بخش مهمی از مسیر حمل‌ونقل مونترال باقی ماند.
بعدها شرکت ملی راه‌آهن کانادا، خودش عهده‌دار مالکیت این تونل شد و زمین‌های مرغوب و املاک و مستغلات صاحبان قبلی این تونل را که مدیریت شرکت راه‌آهن شمال را به عهده داشتند، صاحب شد. در دهه ۱۹۳۰، کار توسعه این تونل ادامه پیدا کرد اما جنگ جهانی دوم، بازهم پیشرفت پروژه را کند کرد. در سال ۱۹۴۳ یعنی یک سال قبل از پایان جنگ، ایستگاه قطار جدیدی به‌جای ایستگاه‌های قبلی اضافه شد که امروز همه ما آن را می‌شناسیم، ایستگاه Bonaventure در خط نارنجی متروی مونترال.
بالاخره در سال ۱۹۵۸، این تونل که بانام تونل سلطنتی هم شناخته می‌شد با تائید ملکه الیزابت، رسماً افتتاح شد. در سال ۱۹۹۲، دولت کبک اعلام کرد که در حدود ۲۸۹ میلیون دلار برای مدرن کردن تونل و قطارهای آن هزینه می‌کند و شرکت «بمباردیه» به‌عنوان پیمانکار اصلی برای ساخت لوکوموتیو‌ها کاندید شد. در ژوئن ۱۹۹۵، بالاخره ۶ قطار قدیمی جعبه‌دنده‌ای که ۷۰ سال بود در تونل کار می‌کردند، بازنشسته شدند و قطارهای جدید وارد خط شدند. قطار جدید با شماره ۶۷۱۱، توسط نخستین قطاری که سال ۱۹۱۸ وارد این تونل شده بود، به داخل خطوط راه پیدا کرد و به‌این‌ترتیب، ۵۸ قطار جدید که ساخت شرکت بمباردیه بودند وارد خط شدند.
امروز اگر دوست داشته باشید در مسیر این تونل زمان و تاریخی زیر تپه مونت‌رویال حرکت کنید، کافی است که به ایستگاه مرکزی قطار در متروی Bonaventure بروید. آنجا دو بلیت یکی برای رفت و دیگری برای برگشت در تونل‌مونت رویال بخرید که هر مسیر ۳.۷۵ دلار قیمت دارد. حدود ۱۰ دقیقه طول می‌کشد تا از زیر کوه رد شوید و به ایستگاه کانورا canora در طرف شمال مونترال برسید. از آنجا می‌توانید دوباره خط را عوض کرده و قطار بازگشت را گرفته و به ایستگاه بن‌اوانتور برگردید. به همین راحتی! پس فرصت را از دست ندهید و حتماً یک‌بار سفر در این تونل زمان را تجربه کنید.
