تحریریه‌ی «مداد»
مدتی پس از انتشار نخستین خبر، حالا رسانه هدهد هم به سراغ ماجرای به اصطلاح شکایت رئیس کنگره‌ی ایرانیان کانادا از مجله‌ی مداد رفته و با تیتر و مقدمه‌ای گمراه‌کننده، گفتگویی با آرزو خدیر منتشر کرده است.
رسانه‌ی هدهد توسط محمد وحیدی‌راد از اعضای هیئت‌مدیره‌ی کنگره‌ی ایرانیان کانادا تأسیس شده است.
اگر یادتان نمی‌آید که ماجرای مداد و رئیس کنگره‌ی ایرانیان کانادا چه بوده، این سه مطلب را بخوانید:
هدهد در مقدمه این گفتگو و پس از تیتری نادرست، می‌نویسد «رئیس فعلی کنگره ایرانیان کانادا، بدلیل انتشار یک موضوع شخصی در یک رسانه جمعی و عمومی کردن موضوعی خصوصی توسط نشریه مداد، از این رسانه شکایت و درخواست ۱۵ هزار دلار غرامت کرد.»
تیتر و مقدمه‌ی این گزارش، غلط و گمراه‌کننده است چون:
۱- شکایتی انجام نشده و غرامتی پرداخت نشده:
رئیس کنگره‌ی ایرانیان کانادا هنوز از مداد شکایت نکرده است بلکه طبق آنچه در مجله‌ی هفته منتشر شده، وکیل آرزو خدیر، عریضه‌ای را خطاب به مداد نوشته و خواسته تا گزارش مداد از یک رویداد درباره‌ی موکل او، حذف و ۱۵ هزار دلار غرامت هم پرداخت شود.
۲- مطلب منتشر شده یک موضوع خصوصی نبوده:
علی‌رغم ادعای هدهد، مطلب منتشر شده در مداد یک موضوع خصوصی نبوده است:
یک چهره‌ی شناخته شده کامیونیتی در اعتراض به سیاست‌های کنگره‌ی ایرانیان کانادا، به حضور رئیس این کنگره در یک میهمانی عمومی اعتراض می‌کند و چند چهره‌ی عمومی و شناخته‌شده دیگر کامیونیتی در همراهی با فرد معترض، این میهمانی را ترک می‌کنند. سپس فرد معترض، شرح ماجرا را در یک پست عمومی می‌نویسد و مداد به نقل از پست او، گزارشی را منتشر می‌کند. هیچ چیز «خصوصی» در این ماجرای کاملاً «عمومی» وجود ندارد.
۳- پرسشگری یک خبرنگار، تخریب شخصیت نیست:
در جایی از مصاحبه هدهد، آرزو خدیر درباره سردبیر مداد ادعایی را مطرح می‌کند که بیشتر به نظر، تلاشی برای مدرک‌سازی می‌آید. او می‌گوید: «در طرح این شکایت سابقه تلاش‌های این شخص در تخریب شخصیت من … در نظر گرفته شده است»
این گزاره‌ی غلط و این نگاه به روزنامه‌نگاری خطرناک است و می‌تواند عوقب وحشتناکی برای روزنامه‌نگاران داشته باشد. نگاه پرسش‌گرانه، نشانه‌ی تلاش برای تخریب شخصیت یک چهره عمومی نیست.
این‌جا در کانادا، سیاستمداران و فعالین اجتماعی نگاه نقادانه و پرسشگر یک روزنامه‌نگار را فرصتی برای شفاف‌سازی و گفتگو با مردم می‌دانند.
مداد نه تنها قصد تخریب شخصیت آرزو خدیر را نداشته و ندارد، بلکه حتا فکر می‌کند ارائه فرصت‌های متعدد به او برای پاسخگویی، شانسی بوده تا او بتواند نظر خود را بیان کند اما خدیر، هر بار این فرصت را به شکل «برنامه‌ریزی شده»، رد کرد.
اما در مقابل اینگونه به نظر می‌رسد که اقدام فعلی کنگره‌ی ایرانیان کانادا علیه «مداد»، یک تلاش برنامه‌ریزی شده برای ارعاب، تهدید، تخریب و محدود کردن آزادی بیان این رسانه باشد.
۴- روزنامه‌نگار، مسئول روابط عمومی کسی نیست
آرزو خدیر در گفتگو با هدهد می‌گوید که یک بار دعوت به مصاحبه با مداد را پذیرفته اما آن گفتگو «به‌گونه‌ای کاملا غیربی‌طرفانه و کاملا بدور از موازین مرسوم ژورنالیستی منتشر شد». این یک اتهام بی‌اساس و خلاف واقعیت است.
آرزو خدیر فقط یک بار با «مداد» گفتگو کرده که آنهم به شکل زنده و بدون هیچ دستکاری، روی کانال یوتیوبی «مداد» منتشر شده است.
اما خانم خدیر که به گفتگوهای بسیار نرم با رسانه‌های همسویی همچون انصاف‌نیوز، هفته و هدهد عادت دارد، آن گفتگو با «مداد» را که حتی از نظر ما چالشی هم نبود را برنتافته و با مشورت دیگر اعضای هیئت مدیره‌ی کنگره، تصمیم به تحریم «مداد» گرفت. او در این خصوص می‌گوید:
«تصمیم گروهی بر این شد که پس از این از گفتگو با این رسانه پرهیز کنیم. زیرا که برداشت ما این بود که شخص ایشان بر علیه کنگره موضع داشته است»
موضع داشتن و نگاه پرسش‌گرانه و نقادانه‌ی یک روزنامه‌نگار، جرم نیست.
۵- شرط و شروط برای گفتگو با مداد
او در ادامه برای گفتگو با مداد شرط می‌گذارد که: ترجیح می‌دهیم این گفتگو کتبی باشد و ناشر تعهد کتبی دهد که بدون اظهار نظر شخصی در مورد مفاد پاسخ‌های ما، آنها را بدون کم و کاست و ویرایش به همان صورتی که دریافت کرده است، منتشر کند.
نام آن چیزی که خانم خدیر تقاضایش را دارد، گفتگو نیست. این شرط عجیب را حتی دفتر نخست‌وزیر نیز نمی‌تواند برای یک رسانه‌ی کانادایی بگذارد.
دعوت‌های مکرر «مداد» از رئیس هیئت مدیره‌ی کنگره‌ی ایرانیان کانادا همواره برای انجام یک گفتگوی ویدئویی زنده و شفاف (مانند نخستین و تنها گفتگوی او با مداد) بوده اما نمی‌دانیم چرا رئیس کنگره ایرانیان کانادا تا این حد از یک گفتگوی زنده و شفاف پرهیز دارد.
این مطلب ابتدا با این لینک در کانال تلگرامی «مداد» منتشر شد.
