نیروانا احسانی
سوزان دلاکور مقاله‌نویس سایت خبری The Star در مصاحبه آخر سال از ملانی ژولی، وزیر امور خارجه کانادا به خواسته وی مبنی بر صحبت از سقط‌جنینش درست پیش از کریسمس سال گذشته پرداخت.
ملانی ژولی در اوایل سال جاری زمانی که روسیه جنگ غیرقانونی خود را با اوکراین آغاز کرد، مشغول خدمت در شغل جدید خود به عنوان وزیر امور خارجه کانادا بوده است. این بحران، در سطح جهانی بازتاب داشته و باعث شده تا ژولی طی ۱۲ ماه به ۲۸ کشور از جمله شش سفر به آلمان و سه سفر به اندونزی داشته است.
اما ژولی سال ۲۰۲۲ را نیز در میان ناامیدی شدید در زندگی شخصی خود آغاز کرد که تا به حال به‌طورعلنی آن را فاش نکرده بود و آن سقط‌جنینش در تعطیلات سال گذشته بود. رویاهای وی برای تبدیل شدن به یک مادر جدید، درست چند روز پیش از کریسمس در اورژانس مونترال به هم ریخت. ژولی با رفتن به بیمارستان، باعث شد همسرش فلیکس مارزل، به کووید۱۹ مبتلا شود در شرایطی که وی هنوز در حال بهبودی از سقط‌جنین بود، شرایط برایش سخت‌تر شد.
ژولی گفت: «کل کریسمس فاجعه‌بار بود. من واقعاً احساس کردم که سال گذشته معادل یک دهه گذشت.»
وی اظهار داشت تصمیم گرفته در مورد این سقطش صحبت کند به همان دلیلی که تصمیم گرفت در مورد درمان‌های لقاح آزمایشگاهی خود (IVF) سخن گوید تا به سایر زنانی که چنین شرایطی را تجربه می‌کنند بگوید که تنها نیستند. وی تاکید کرد: « من فکر می‌کنم مهم است که در این مورد صحبت کنیم.»
ژولی از زمانی که داستان خود درباره تلاش برای مادر شدنش در اوایل دهه ۴۰ خود را مطرح کرد، از بسیاری از زنان نیز شنیده است که مبارزات و شکست‌های خود را به اشتراک می‌گذارند. وی گفت: «شبکه‌ای وجود دارد که در آن چنین داستان‌های مختلفی مطرح می‌شود… من فکر می‌کنم مهم است زیرا سقط‌جنین و باروری کمی تابو است.»
در اوایل سال جاری، در عرض چند هفته پس از سقط‌جنین در کریسمس گذشته، و در تولد ۴۳ سالگی‌اش در ژانویه، ژولی خود را در هواپیمایی عازم سفر به اوکراین، جایی که خطر حمله روسیه در آن وجود داشت، یافت. وی پس از این سفر وقتی به عکس‌های خود از آن سفر نگاه می‌کند از رنگ‌پریده‌بودن چهره‌اش شگفت زده می‌شود. با همه این شرایط وی می دانست که باید به سر کار خود بازمی‌گشت.
ژولی گفت: «من باید برای اولین بحران خود آماده می شدم. می دانستم که اولین بحران من کار من به عنوان وزیر امورخارجه بوده است.» وی می‌دانست که انتصابش در این پست مهم در کابینه جاستین ترودو بسیاری از مردم را شگفت‌زده کرده و بسیاری از منتقدان معتقد بودند که این پست فراتر از توانایی وی است. به اعتقاد وی این هنوز بخشی از شغل زن بودن در سیاست است، صرف‌نظر از سن شما.
وی گفت: «فکر نمی‌کنم زمانی که وزیر امور خارجه شدم، مردم من را به عنوان نامزد بدیهی و مشخص این سمت تلقی کرده باشند.»
من (سوزان دلاکور) به ژولی انتقادهای خشکی را یادآوری کردم که وقتی از قدرت کانادا در زمینه گردهمایی‌ها در سطح جهانی سخن گفته بود، با آن روبه‌رو شد. برای برخی، گفته ژولی به منزله این بود که بگوییم کشور فاقد نفوذ است.
از نظر ژولی «سیاست بیشتر یک نبرد روانی است که نحوه برخورد با آسیب‌پذیری‌های خود و نحوه ارتباط شما با افراد بیرون را نشان می‌دهد.» وی در ادامه می‌گوید: «برای من، مرزی بین ایستادن در برابر زن‌ستیزی در حالی که روی انعطاف‌پذیری خودم کار می‌کنم وجود دارد – اینکه چگونه می‌توانید با انتقاد مقابله کنید، و چگونه می‌توانید این توانایی را به دست آورده و آن را به گونه‌ای به کار ببرید که باعث پیشرفت شما شده و از شما آدم بهتری بسازد.»
زمانی که کمی بیش از یک سال پیش با ژولی در همین دفتر در بالای ساختمان لستر بی پیرسون مصاحبه کردم، وی تازه به سمت وزارت امورخارجه منسوب شده بود و در حال آماده شدن برای اولین دیدار خود با آنتونی بلینکن، وزیر امورخارجه ایالات متحده بود. بلینکن از آن زمان به دوست خوبی برای ژولی تبدیل شده است. روابط ژولی با آنالنا بائربوک، وزیر امورخارجه آلمان نیز به همین‌گونه تکرار شد.
بلینکن و برخی دیگر از همتایان ژولی در سرتاسر جهان به‌طور‌کامل در جریان این موضوع هستند که وزیر امور خارجه کانادا چگونه تلاش می‌کند تا شغل خود و امیدواری‌هایش برای داشتن یک فرزند را به چالش بکشد.
بلینکن به عنوان یک مقام مسئول، گوش داد و همراهی کردن با افرادی مانند ژولی را خوب می‌داند. همسرش، ایوان رایان، که اکنون منشی کابینه کاخ سفید است، چند سال پیش در مورد مسائل باروری خود و تصمیم نهایی‌اش برای بچه‌دار‌شدن از طریق رحم جانشین صحبت کرد. اکنون بلینکن ۶۰ ساله و رایان ۵۲ ساله والدین کودکان نوپای دو و سه ساله هستند.
این درحالی است که ژولی هنوز در حال گذراندن دوره‌های درمانی باروری است. وی گاهی اوقات مجبور است برای پیگیری‌های پزشکی خود به جاهای دوردست، مانند ویتنام برود همان‌طور‌که در آوریل گذشته رفت.
ژولی در توضیح این واقعه چنین می‌گوید: « تصور کنید من برای انجام اسکن به یک کلینیک پزشکی می روم. ما در ویتنام هستیم و دکتر زن جوان اوکراینی است. وی از اتفاقاتی که در کشورش می افتاد به شدت عصبانی بود. هنگام انجام اسکن، دستانش می لرزیدند.»
ژولی از زمان سقط‌جنین خود، در فرآیند کمک باروری، دو بار مراحل انتقال جنین را به عنوان بخشی از درمان لقاح آزمایشگاهی (IVF) انجام داده است. هیچ‌کدام از این انتقال‌ها نتیجه‌بخش نبوده‌اند اما وی تسلیم نشده و همچنان به تلاشش ادامه می‌دهد.
ژولی می‌داند دارد ریسک می‌کند. اینکه علناً در مورد یک موضوع به شدت شخصی مانند سقط‌جنین سخن می‌گوید نیز یک ریسک است. وی می‌داند افرادی استدلال خواهند کرد، زنانی که در نقش‌های مهم و برجسته فعالیت می‌کنند نباید توجه عموم را به زندگی شخصی و روابط خود جلب کنند، و اینکه داشتن یک شغل سخت مستلزم تمرکز تک بعدی فرد روی شغلش است.
ژولی توضیح می‌دهد: این یکی از دلایلی است که من در مورد درمان لقاح آزمایشگاهی صحبت می‌کنم. بله، می‌دانم که این یک موضوع بسیار زنانه و شخصی است. البته که چنین است. اما این موضوع از آن جهت که زنانه است یک تابو است و احساس گناه ایجاد می‌کند. احساسی که نشان می‌دهد سقط‌جنین فقط یک فقدان نیست، بلکه نوعی شکست است. وی تاکید می‌کند: «چرا باید در صورت سقط‌جنین احساس گناه کنیم؟ غم انگیز است. مشکل است اما احساس گناه ضرورتی ندارد.»
در شایعات سیاسی، نام ژولی اغلب به عنوان یکی از وزرای کابینه مطرح می‌شود که روزی برای جانشینی نخست‌وزیر ترودو رقابت می‌کند. نخست‌وزیر تصریح کرده که برای انتخابات بعدی در رقابت‌ها شرکت خواهد کرد اما با این حال، من تصمیم گرفتم از ژولی بپرسم که آیا به دست آوردن سمت نخست‌وزیری نیز بخشی از برنامه‌های بلندمدت اوست.
جولی در پاسخ گفت: «ما این گفتگو را با صحبت در مورد درمان لقاح آزمایشگاهی آغاز کردیم. موضوع فرزندآوری هنوز روی میز است که تاثیر زیادی در آینده خواهد داشت.»
خبرهای صبحگاهی
