شهرام يزدان‌پناه
اینکه ۱۰ سال تقریبا هر هفته مجله‌ای منتشر کنی، کار ساده‌ای نیست. مطمئنم چشمهای زیادی برای تولید کلمه به کلمه مطالب «هفته» در این مدت کم سو شده، خواب‌های زیادی نیمه‌کاره مانده، پشت‌های زیادی خم شده و فنجان‌های متعددی چای و قهوه برای نوشتن آن همه فکر و اندیشه نوشیده شده است.
اولین باری که این مجله را دیدم فقط چند روزی بود که ساکن خاک کانادا شده بودم. مونترال، شهر تازه‌ای بود برایم که قرار بود در آن زندگی کنم و داشتن اطلاعات از این طرف و آن طرف شهر حکم کیمیا را داشت. دیدن یک مجله فارسی‌زبان، نور امیدی بود. خیلی زود و بسیار اتفاقی با خسرو شمیرانی، سردبیر وقت مجله، آشنا شدم و با توجه به سابقه ۱۰ ساله روزنامه‌نگاریم، بنای همکاری موقت من با تنها مجله هفتگی آن زمان مونترال گذاشته شد. سه سالی طول کشید تا اینکه تصمیم گرفتم به شکل رسمی وارد تیم مجله شوم و افتخار دارم که یک سال از این ۱۰ سالی که این روزها جشن گرفته می‌شود، هفته با قلم من و همکارانم نوشته شده است. شاید ما هم حق داشتیم یکی از آن ۱۰ شمع را فوت کنیم.
«هفته» مجله‌ای است متعلق به کامیونیتی فارسی‌زبان مونترال. این یک شعار نیست، بلکه یک ساختار است. این مجله از روز اول بر اساس سیستم هیئت امنایی و به این انگیزه به وجود آمده تا برخلاف سایر رقبای خود که عمدتا بر اساس ساختار شرکت خصوصی اداره می‌شوند، رسانه مستقل کامیونیتی و صدای آنها باشد. هیئت امنایی که قرار بوده یک موسسه غیرانتفاعی به نام «چکاوک» را رهبری کنند و هفته هم قرار بوده یکی از ارگان‌های رسانه‌ای «چکاوک» باشد. به دلیل همین ساختار دموکراتیک بوده که در طی این ۱۰ سال آدم‌های زیادی با اطلاع از این موضوع، پول، انرژی، زمان، فکر و اندیشه خود را تقدیم «هفته» کرده‌اند. این موضوع برای این مجله نسبت به رقبای رسانه‌ای در بخش خصوصی، مزیت رقابتی بزرگی به وجود آورده که باعث شده در بسیاری موارد تاب هم‌پایی با آن برایشان ممکن نباشد.
اما بر اساس دانسته‌هایی که از دوران همکاری با هفته دارم، از هیئت امنای «چکاوک» که قلب این ساختار است، چیزی باقی نمانده و این مجله مثل سایر رقبای خود مانند بخش خصوصی و بر اساس تصمیمات فردی اما در ظاهری هیئت امنایی و غیرانتفاعی، اداره می‌شود. گویا ساختار و اساسنامه مشخصی هم برای جذب اعضای جدید وجود ندارد و یا شاید تمایلی به این کار نیست. این موضوع زنگ خطری برای «هفته» است و ریشه بسیاری از مشکلات ریز و درشت که باعث شد من بعد از حدود یک‌سال و علی‌رغم میل باطنی‌ام از مجله «هفته» خداحافظی کنم.
امیدوارم از زمان جدا شدن من از «هفته» این مشکل حل شده باشد. اما اگر همچنان پابرجاست، امیدوارم انتقادات دوستانه و خیرخواهانه‌ای از این دست، روزی باعث شود درها برای ورود اعضای جدید هیئت امنا، طبق اساسنامه‌ای مشخص، به مجموعه «چکاوک» به عنوان بازوی سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی این مجله باز شود. اگر چنین شود در آن صورت باید برای تولد دوباره «هفته» جشن گرفت.
در پایان خوب است به یاد داشته باشیم که زحمت‌های شبانه‌روزی خسرو شمیرانی بوده که «هفته» را به این‌جا رسانده و من شخصا برای او کلاه از سر برمی‌دارم.
