تحریریه «مداد»
به تازگی محققان دانشگاه کنکوردیا، آلمان و فرانسه تحقیقی انجام داده‌اند که در آن میزان وقتی که افراد برای قمار صرف می‌کنند و تعداد بارهایی که در یک دوره مشخص قمار می‌کنند را در سه مرکز بررسی کرده‌اند. آنها متوجه شدند اگرچه فرهنگ قمار کبک، آلمان و فرانسه با هم متفاوت است و قماربازان در این کشورها مدل‌های مختلفی از روش‌های قمار را دوست دارند، ولی در نهایت در هر سه منطقه هزینه‌های ناشی از باخت قمار همیشه بر دوش بخش کوچکی از بازیکنان است.
این مطالعه قماربازان را به سه گروه مختلف تقسیم می‌کند: قماربازان بی‌مشکل، قماربازان مشکل‌دار و قماربازان بیمار. بر اساس نتایج این تحقیق، قماربازان مشکل‌دار و بیمار در مجموع حدود ۴۰ درصد از هزینه‌های قمار را در فرانسه متحمل شده‌اند. این عدد در کبک و آلمان به ترتیب ۳۱ و ۳۲ درصد بوده است.
این در حالی است که قماربازانی که در این دسته‌ها قرار دارند تنها حدود ۵ درصد از قماربازان فرانسه، ۳ درصد از قماربازان کبک و ۴ و نیم درصد از قماربازان آلمان را تشکیل می‌دهند.
فرانسوآ لوگو، نخست‌وزیر کبک در برابر پرسش خبرنگاران در این خصوص گفت: «ما سال گذاشته تعداد ماشین‌های شرط بندی را از ۱۱ هزار تا به ده هزار عدد کاهش داده‌ایم. آیا لازم است که باز هم کاهش دهیم؟ بله!»
سیلویا کِیروز، یکی از اساتید جامعه‌شناسی و انسان‌شناسی دانشگاه کنکوردیا، که یکی از نویسندگان این مطالعه بین‌المللی نیز هست می‌گوید: «قرار گرفتن ماشین‌های شرطبندی در محله‌های فقیرنشین مشکل بزرگی در کبک است»
به گفته او ماشین‌های قمار به صورت بی‌تناسبی در مناطقی که از نظر اقتصادی ضعیف هستند یافت می‌شوند. در واقع تعداد ماشین‌ها در محله‌های محروم‌تر بیشتر است. با این کار عملا این دستگاه‌ها برای افراد کم‌درآمد سهل‌الوصول شده و بدبختی بیشتری به زندگیشان آورده است. این مردم به این ماشین‌ها پناه می‌برند تا از واقعیت‌های سخت زندگی خود فرار کنند. دستگاه‌های قمار برای این کار یک راه حل راحت و درد در اختیارشان قرار می‌دهپ که می‌تواند اثرات منفی زیادی بر زندگیشان وارد سازد و آنها را دچار عواقب بدی کند.
» همچنین بخوانید نگاهی کوتاه به قوانین هاکی
بر اساس این تحقیق قماربازان مشکل‌دار معمولا در دام بازی‌های ویژه‌ای می‌افتند. در کبک ماشین‌های اسلات (Slot) که بازی‌های بر مبنای شانس هستند بیشترین طرفدار را دارند و بعد از آن میزهای بازی و پوکر قرار دارد.
کِیروز معتقد است که بیشتر قماربازان مشکل‌دار از نظر اقتصادی ضعیف‌ترند و نسبت به قماربازان بی‌مشکل تحصیلات کمتری دارند. برای همین است که به نظر او این مساله بیش از آنکه یک مشکل رفتاری باشد، یک مشکل اجتماعی است.
او ادامه می‌دهد: این پرسش به وجود می‌آید که ثروت این مجموعه چطور می‌چرخد؟ در واقع از جیب یک گروه کوچک بیرون می‌آید و در میان جمعیت بیشتری توزیع می‌شود که این عادلانه نیست. کِیروز خودش مخالف قمار کردن نیست و می‌داند که بسیاری از مردم بدون هیچ مشکلی این کار را صرفا برای لذت و به روش درست انجام می‌دهند.
او امیدوار است که نتایج این پژوهش باعث شود که تصمیم‌سازان و قانونگذاران مراکز شرطبندی با چشم‌های بازتری نسبت به واقعیت‌ها عمل کنند.
