فرمهر امیردوست
آدلین ماگلوآر شنسی
آدلین ماگلوآر شنسی شهر مونترال را تبدیل به فضایی باز و پذیرا برای تازه واردان کرد. آدلین و همسرش، روشنفکرانی تحت ظلم رژیمی مستبد، در سال ۱۹۶۵ به اجبار هایتی را ترک کردند و در منطقه اوترمونت در مونترال ساکن شدند.
به زودی خانه‌شان تبدیل به مرکز غیررسمی تبعیدی‌های هایتی شد، و همینطور مکان امنی برای تازه‌واردان به مونترال در دهه‌های شصت و هفتاد میلادی شد. در این خانه با روی باز از تازه‌واردهای شهر استقبال می‌شد و کمک و راهنمایی دریافت می‌کردند.
آدلین شنسی با لطف و مهربانی خود رنگ تازه‌ای به زندگی صدها مهاجر مونترال بخشید و در ضمن بنیاد جامعه هایتی در مونترال را هم تاسیس کرد.
میراث جاودانه آدلین شنسی در خانه هایتی (Maison d’Haiti) در محله سنت میشل به فعالیت ادامه می‌دهد. این مرکز برنامه‌هایی برای تازه‌واردان به مونترال برگزار می‌کند.
دیزی پترسون سووینی
دیزی پترسون سووینی با آموزش پیانو به کودکان در مرکز تاریخی جامعه سیاهان مونترال به توسعه و رشد محله برگندی کوچک (Little Burgundy) کمک کرد و موسیقی جاز را به شهر مونترال آورد.
دیزی پترسون، که در سال ۱۹۲۰ متولد شده، معلم با استعداد پیانو و موزیسینی بود که گروه کر جوانان جامعه سیاهان مونترال را بنا نهاد. این گروه بعدها به گروه کر گاسپل جوبلی مونترال (Montreal Jubilation Choir) تبدیل شد که شهرتی جهانی دارد. پترسون سووینی هچنین به بسیاری از موزیسین‌های جاز کانادا آموزش داده است، از جمله برادر کوچکش اسکار پترسون و اولیور جونز نوازنده مشهور پیانوی جاز بودند.
یاد و خاطره دیزی پترسون سویینی در سال ۲۰۱۹ با دیوارنگاره‌ای در محله او جاودانه شد. شهرداری مونترال نیز با نامگذاری پارکی کوچک در محله برگوندی کوچک به یاد او از دستاوردهایش تقدیر کرد.
مری توآکس ارلی
مری توآکس ارلی به مبارزه با تبعیض قانونی زنان بومی کانادا دست زد و مدافع حقوق زنان بومی کانادا بود.
مری در سال ۱۹۱۰ در جامعه موهاک در کاناواکی به دنیا آمد، در هجده سالگی به بروکلین نیویورک رفت و در آن جا با مرد آمریکاییِ ایرلندی تباری ازدواج کرد.
اما پس از مرگ همسرش، وقتی که به جامعه خودش بازگشت متوجه شد که به خاطر ازدواج با مردی غیربومی موقعیت خود را به عنوان یک زن بومی از دست داده است. این به معنی از دست دادن حق زمین، حق رای در کاناواکی و عدم انتقال حقوق بومی به فرزندانش بود. مردان بومی که با زنان غیربومی ازدواج می‌کنند دچار این تبعیض نمی‌شوند: بر اساس قوانین بومیان، زنی که با مردی بومی ازدواج کند موقعیت بومی به دست می‌آورد و این موقعیت به فرزندانش منتقل می‌شود.
مری توآکس ارلی بیست سال علیه این تبعیض اقدام و مبارزه کرد.
در سال ۱۹۸۵ موفق شد. مری توآکس اولین زن بومی شد که موقعیت خود را به عنوان زنی بومی باز پس گرفت. تلاش‌هایش زندگی هزاران زن بومی کانادا و فرزندانشان را متحول کرد.
موآد ابوت
با اینکه موآد ابوت به خاطر جنسیتش از تحصیل در رشته پزشکی در دانشگاه مک‌گیل محروم بود، موفقیت‌هایش او را تبدیل به اولین پاتولوژیست با شهرت جهانی کرد.
موآد ابوت در سنت اندره شرق، کبک، و در سال ۱۸۶۹ به دنیا آمد و اولین زنی بود که از مک گیل مدرک کارشناسی گرفت. وقتی درخواست پذیرشش از طرف مک‌گیل رد شد، شکست را قبول نکرد. وارد کالج بیشاپ شد، و در سال ۱۸۹۴ با مدرک پزشکی فارغ التحصیل شد.
تخصص او در بیماری‌های قلبی و فعالیتش به عنوان یک پزشک مک گیل را، که موآد را به دانشکده پزشکی راه نداده بود، مجبور کرد او را به عنوان دستیار راهنما در موزه پزشکی خود استخدام کند. اما موآد تنها به راهنمایی موزه بسنده نکرد. او اشیای موزه را برای دانشجویان پزشکی به نمایش می‌گذاشت و همزمان بر روی نارسایی قلبی تحقیق می‌کرد.
در سال ۱۹۱۰ مک گیل به او مدرک افتخاری پزشکی اهدا کرد و در دانشکده پزشکی مشغول به تدریس شد. هشت سال بعد اولین دانشجوی دختر وارد دانشکده شد.
تحقیقات موآد ابوت بر روی بیماری‌های قلبی از پایه‌های جراحی قلب مدرن است. نام موآد نیز به زودی بر نقشه شهر جای خواهد گرفت. کمیسیون نامگذاری شهری کبک امسال روز جهانی زن را با اعلام نامگذاری جزیره کوچکی در زادگاه موآد به نام او جشن گرفت.
رودا و رونا ورتل
دو خواهر دوقلو و از پیشگامان اسکی و اولین اسکی‌بازان کانادیی بودند که در المپیک شرکت کردند.
رودا و رونا متولد ۱۹۲۲ در سنت لمبرت، کبک، و بزرگ شده وست مونت مونترال هستند. این دو خواهر دوقلو از خردسالی اسکی می‌کردند و اولین شرکت‌کنندگان رسمی تیم کانادا در اسکی المپیک در سنت موریز سوئیس بودند. با اینکه هر دو در حین تمرین دچار آسیب‌دیدگی شدند، رونا موفق شد با مچ پای شکسته به خط پایان برسد.
استقامت و شجاعت این دو خواهر الهام بخش چندین نسل زنان ورزشکار بوده. در سال ۲۰۱۸ و در سن ۹۶ سالگی دوقلوهای ورتل مدال افتخار کانادا را کسب کردند.
منبع: سی‌بی‌سی
