خشونت خانگی یا همان خشونت از سوی شوهر یا سایر اعضای خانواده، یکی از اصلیترین خطراتی است که زنان در بسیاری از کشورهای دنیا از جمله کانادا را تهدید میکند. به همین دلیل، دولتها معمولا مراکزی را برای اقامت فوری زنان فراری از این خشونتها فراهم میکنند.
با اینکه کانادا مراکزی ویژه برای این کار در اختیار زنان آسیبدیده قرار داده، اما به نظر میرسد تعداد آنها کافی نیست. البته ظاهرا وضعیت کبک نسبت به برخی استانهای دیگر کشور به نسبت بهتر باشد. سیبیسی در گزارشی مفصل به بررسی این مساله پرداخته که خلاصه آن را با هم میخوانیم:
اگر زنی که به دلیل خشونت خانگی یا مسائلی مشابه مجبور به ترک خانه شود و این قدر خوششانس باشد که بتواند در یکی از مراکز ویژه حمایتی اقامت کند، اقامتش در این مکان محدود بوده و پس از پایان این دوره، باید آنجا را ترک کند. به همین دلیل، برخی گروههای حامی حقوق زنان تاکید دارند که باید فضاهای مناسب بیشتری برای اقامت طولانیتر زنان آسیبپذیر ایجاد شود.
در حال حاضر، مراکزی که زنان آسیبدیده به خاطر خشونت در آنها مستقر میشوند، معمولا تا ۳۰ روز به آنها خدمات ارائه میکنند مشکل اینجاست که پس از گذشت این دوره، این زنان با مشکلاتی جدی در یافتن سرپناهی برای خود روبرو هستند. در نتیجه، نیاز شدیدی به ایجاد سرپناههایی ثانویه برای این قشر از جامعه وجود دارد. این سرپناهها نه تنها باید از مددکارانی اجتماعی برخوردار باشند، بلکه وجود تجهیزات امنیتی برای حفظ سلامت آنها نیز در آنها الزامی است.
در حال حاضر چندین مرکز این چنینی در کانادا وجود دارد که زنان قادرند ۶ ماه تا ۲ سال در آنها اقامت کنند. علاوه بر اینکه فرزندان این زنان نیز میتوانند همراهشان باشند، مشاورههای ویژهای برای کمک به این قشر آسیبپذیر درباره مسائلی نظیر اعتیاد و آسیبهای روانی وارده به آنها ارائه میشود.
کافی نبودن تعداد این اقامتگاههای ثانویه سبب میشود این زنان چارهای جز بازگشت به خانواده مسالهدار خود نداشته باشند که همین میتواند یک بار دیگر، آنها را در معرض تهدیدات جدی و حتی مرگ قرار دهد.
زنانی که پذیرفته نمیشوند
تحقیقات شبکه سیبیسی نشان میدهد که هر ماهه، دهها هزار زن مراجعهکننده به این مراکز مورد پذیرش قرار نمیگیرند. بیشتر این مراکز فقط بین ۲۱ روز تا ۳ ماه میتوانند به این زنان پناه دهند.
به همین دلیل، موسسه پناهگاههای زنان کانادا (Women’s Shelters Canada) درخواست کرده که تعداد اقامتگاههای ثانویه در کل کشور سه برابر شود. در این میان، مناطق روستایی، دورافتاده، شمالی و نیز نواحی بومینشین نیاز بیشتری به این دست از مراکز دارند. راهاندازی این مراکز اقامتگاه ثانویه میتواند فشار موجود روی اقامتگاههای اضطراری که فرد آسیبدیده بلافاصله به آنها مراجعه میکند را کاهش دهد.
در بررسی سیبیسی، با ۶۵ مرکز اقامتگاه ثانویه تماس گرفته شود که نیمی از ۱۴۰ مرکز در کل کشور هستند. تقریبا همه این ۶۵ کاملا پُر بودند.
وعده استانها برای مسکن ارزانقیمت
برخی استانها (شامل کبک، انتاریو، منیتوبا، ساسکاچوان و بریتیش کلمبیا) مقرراتی را وضع کردهاند که زنان آسیبدیده از خشونت خانگی در اولویت دریافت مسکن ارزانقیمت هستند.
در برخی مناطق کشور، این زنان میتوانند یارانهای برای مسکن دریافت کنند که به آنها امکان میدهد به جای اقامت در مسکن اجتماعی، در آپارتمانهای اجارهای زندگی کنند. اما آیا این تدابیر کافی است؟
نیازمند حمایتهای مشاورهای
تامین مکان اقامت برای این زنان به تنهایی کافی نیست. بیشتر آنها دچار افسردگی، اضطراب و نیز فقر هستند. به همین دلیل کارکنان حاضر در اقامتگاههای ثانویه باید بتوانند پیچیدگیهای مختلف روانی و نیز قانونی مربوط به مسائل این زنان را مورد بررسی قرار داده و به آنها یاری رسانند.
مشکلات بودجهای
شاید اصلیترین مانع در این میان، مشکل محدودیت بودجه باشد. دولت فدرال بودجهای ۵۵ میلیارد دلاری را برای راهبرد ملی مسکن در همه استانها (به جز کبک) اختصاص داده است. با این وجود، چون تامین مالی اقامتگاههای اسکان زنان آسیبدیده بر عهده دولتهای استانی است، عملا نمیتوان از این بودجه فدرال استفاده کرد. همچنین برخی از استانها (ساسکاچوان و نیز نیوفاوندلند و لابرادور) اصلا هیچ بودجهای برای سرپناههای ثانویه زنان آسیبدیده اختصاص نمیدهند.
البته ظاهرا کبک در این میان یک استثناء است. دولت کبک از سال ۲۰۱۸، بودجه قابل توجهی را برای این کار اختصاص داد و خود را ملزم به تامین مالی ۲۷ هزار دلاری به ازای هر واحد از این اقامتگاه کرد که حدود ۸۰ درصد از هزینههای عملیاتی را پوشش میدهد.
اما این بودجهها بیشتر برای واحدهای موجود است و تاثیر چندانی در افزایش تعداد آنها نداشته است.
در کبک، ساخت ۹۸ واحد جدید به این منظور متوقف شد که دلیل آن نیز بالا بودن هزینههایش اعلام شده است.