تحریریهی «مداد»
انتخابات شهرداری مونترال در دوم نوامبر برگزار میشود و حالا، یک بار دیگر، توجه مونترالیها به برنامههای نامزدهای شهرداری جلب شده است. چالشهایی جدی کیفیت زندگی ساکنان دومین کلانشهر کانادا و رونق اقتصادی آن را تهدید میکند و شهردار آینده باید راهحلهای مؤثری برای آنها ارائه دهد.
بحران مسکن غیرقابل دسترس، یکی از بزرگترین چالشهاست که اجارهنشینان (۶۳ درصد خانوارهای مونترالی، دو برابر میانگین ملی) را تحت تأثیر قرار میدهد. میانگین اجاره دوخوابه از ۱۱۳۰ دلار در ۲۰۱۹ به ۱۹۳۰ دلار در ۲۰۲۵ رسیده (افزایش ۷۱ درصدی) و هزینههای وام مسکن به ۴۸ درصد درآمد متوسط خانوار صعود کرده است که بیشترین میزان افزایش در میان شهرهای بزرگ کانادا به شمار میرود.
نرخ خالیبودن ۲.۱ درصد و افزایش ۵.۹ درصدی اجارهها، بیخانمانی را تشدید کرده است. با وجود وعدههای والری پلانت برای ساخت ۶۰ هزار واحد مقرونبهصرفه، پیشرفت اندک بوده و طرح «۲۰-۲۰-۲۰» عملاً شکست خورده است.
جهش بیخانمانی، با ۵۰ درصد افزایش در پنج سال و تمرکز نیمی از ۱۰ هزار بیخانمان استان در مونترال، با بیش از ۴۰۰ کمپ چادری در ویل-ماری، چالش مهم دیگر است.
نداشتن خانهای برای زندگی، اصلیترین دلیل گسترش بیخانمانی در مونترال است. درحالیکه مدلهای موفق مانند فنلاند بر تأمین مسکن مقرونبهصرفه تمرکز دارند، مونترال به رویکرد پلیسمحور روی آورده؛ برای نمونه، با ممنوعیت تجمع در ایستگاههای مترو و افزایش گشتهای پلیس که در نهایت نیاز انسانی به سرپناه را جرمانگاری میکند.
زیرساختهای جادهای و آبی مونترال در وضعیت ناخوشایندی به سر میبرند: ۳۰ درصد جادههای محلی و ۴۰ درصد جادههای اصلی در شرایط نامناسبی قرار دارند، که با چالههای فراوان، سیلهای مکرر و فوران لولهها روبرو هستند. برای بهبود سیستم آبرسانی شهری به بودجهی ۷۸۰ میلیون دلاری در سال نیاز است و حتا برنامهی ۱۰ ساله هم برایش پیشنهاد شده، اما هنوز اجرایی نشده است.
بهبود زیرساخت برای پساب، که با سیلابهای اخیر بر اهمیت افزوده شده، از دیگر پروژههایی است که شهر به شدت به آن نیاز دارد.
مونترال دومین شهر پرترافیک دنیاست. ترافیک سنگین به دلیل پروژههای ساختمانی نامنظم و کمبود فناوریهای هوشمند، روز به روز بیشتر میشود. از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۲۰، تعداد خودروها در شهر دوبرابر شده است، ولی حملونقل شهری پا به پای آن بهبود نیافته است. کسری بودجه دو میلیارد دلاری سازمان حملونقل عمومی مونترال نیز از جمله دردهایی است که هنوز درمان نشده است.
امنیت نیز دغدغه کلیدی دیگری است. افزایش جرایم علیه اشخاص (با رشد ۲۸ درصدی نسبت به میانگین پنج سال پیش) را باید به فهرست بلندبالای مسئولیتهای شهردار بعدی افزود. با وجود افزایش ۲۰۰ میلیون دلاری بودجه پلیس و استخدام ۶۳۰ نیروی اضافی، همچنان ناامنی در خیابانها وجود دارد.
با اینکه مونترال را بهترین شهر برای دوچرخهسواری در آمریکای شمالی مینامند، اما بیش از ۱۰۰۰ کیلومتر مسیر دوچرخهسواری در شهر، موجب آزردگی خیلی از شهروندان میشود و برای نمونه، بسیاری از رانندگان، اولویتدهی به دوچرخه را ناعادلانه میشمارند.
تا چند هفته دیگر، برنده رقابت میان نامزدهای تصدی پست شهرداری مشخص میشود و پس از آن، شهردار منتخب قرار است در رقابتی به مراتب نفسگیرتر و دشوارتر شرکت کند، یعنی حل مشکلات شهری! اما آیا این مشکلات طی چند سال قابل حلشدن هستند؟!
این مطلب ابتدا با این لینک در کانال تلگرامی «مداد» منتشر شد.
نیروانا احسانی
