تحریریهی «مداد»
سازمان حملونقل عمومی مونترال (STM) اسامی پنج ایستگاه جدیدی که قرار است در پروژهی گسترش خط آبی ساخته شوند را اعلام کرد. از میان این پنج ایستگاه، نام سه ایستگاه به زنان تأثیرگذار در تاریخ کبک و کانادا اختصاص دارد.
این سه زن عبارتاند از:
۱. مری تو-اکس ارلی (۱۹۱۱–۱۹۹۶): این فعال حقوق زنان از قبیلهی موهاک و اونیدا در کبک، زندگی خود را وقف مبارزه با تبعیض جنسیتی در قانون سرخپوستان کانادا کرد که حقوق زنان بومی را که با مردان غیربومی ازدواج میکردند، سلب میکرد.
او گروه حقوق برابر برای زنان بومی را تأسیس کرد و در دههی ۱۹۷۰ با فعالیتهای بینالمللی و تأسیس انجمن زنان بومی کبک، به مبارزه برای برابری جنسیتی ادامه داد. تلاشهای او منجر به تصویب قانونی در سال ۱۹۸۵ شد که تبعیض را حذف کرد و حقوق قانونی هزاران زن بومی، از جمله خودش، را بازگرداند.
۲. سزیرا پاریزوتو (۱۹۰۹–۱۹۹۲): معروف به مادر آنسلم ماری پاریزوتو از خواهران خیریه سنت مری، با فعالیتهای خستگیناپذیر خود در آموزش، بهداشت و مراقبت از سالمندان، به چهرهای کلیدی در جامعه مهاجران ایتالیایی کبک تبدیل شد و مؤسساتی را بنیان گذاشت که نیازهای اجتماعی پس از جنگ را برآورده میکرد.
او پس از تدریس در تورین و خدمت در بیمارستانهای اتیوپی در طول جنگ جهانی دوم، جایی که سه سال در اردوگاههای کار اجباری اسیر بود، در سال ۱۹۴۹ به مونترال آمد و مهدکودکی را در سال ۱۹۵۴ تأسیس کرد که بعداً به مدرسهی کامل مری-کلاراک در سال ۱۹۵۸ تبدیل شد. تأسیس کمپ ماری-کلاراک برای تفریح جوانان، مجتمع ماری-کلاراک بهعنوان یک مدرسه-بیمارستان ترکیبی و اقامتگاههای سالمندان از دستاوردهای او برای جامعه ایتالیایی مونترال فراهم کرد.
۳. مادلین پارنت (۱۹۱۸–۲۰۱۲): او سازماندهندهی کارگری پیشگام، فمینیست و مدافع عدالت اجتماعی در کانادا، دههها برای حقوق کارگران، برابری جنسیتی و مسائل بومی مبارزه کرد و در برابر سرکوب دولتی و اختلافات اتحادیهای هزینههای سنگینی پرداخت.
او در مونترال متولد شد و در دههی ۱۹۴۰ بهعنوان دبیر شورای تجارت و کار مونترال وارد جنبش کارگری شد، جایی که اعتصابهای نساجی از جمله اعتصاب ۱۹۴۶ مونترال کاتنز با شش هزار کارگر را سازماندهی کرد. او در ۱۹۶۹ کنفدراسیون اتحادیههای کانادا را بنیان گذاشت، و تا زمان بازنشستگی در ۱۹۸۳ بهعنوان معاون برای دستمزد برابر و شرایط بهتر برای زنان و مهاجران مبارزه کرد.
یک ایستگاه دیگر برای گرامیداشت یکی از نبردهای آزادی هائیتی «ورتیز» (Vertières) نامیده شده و دیگری نیز به دلیل قرارگیری در محله آنژو، به این نام، یعنی «آنژو» (Anjou) نامگذاری شده است.
این پنج ایستگاه که در ادامه ایستگاههای سنمیشل، سنلئونار و آنژو در خط آبی، تا سال ۲۰۲۹ ساخته خواهند شد.
این مطلب ابتدا با این لینک در کانال تلگرامی «مداد» منتشر شد.
