تحریریهی «مداد»
امروز کاناداییها روز ملی آکادیها (ACADIAN) را گرامی میدارند. روزی برای گرامیداشت موسیقی، سنت، روحیهی صلحجو و مدارای مردمانی که ردپایی پررنگ از خود در تاریخ کشورمان به جا گذاشتهاند.
آکادیها نوادگان نخستین فرانسویهای مهاجری هستند که در محل فعلی استانهای نووااسکوشیا، نیوبرانزویک و پرنسادوارد ساکن شدند. آنها که کشاورز و ماهیگیر بودند، عمدتا با بومیان منطقه ادغام شده، ازدواج کرده و نژاد، فرهنگ و زبان خاص خود را به وجود آوردند.
آکادیها در اوایل قرن ۱۷ از فرانسه به «دنیای جدید» آمدند و با امید به زندگی بهتر، سرزمینی بکر را آباد کردند. آنها با تلاش فراوان، سدهایی ساختند تا زمینهای حاصلخیز ایجاد کنند و با بومیان میکماک روابطی دوستانه برقرار کردند. فرهنگ منحصر به فرد آکادی، ترکیبی از سنتهای فرانسوی و بومی، شکل گرفت و برای بیش از صد سال شکوفا شد.
اما در سال ۱۷۵۵، زندگی آکادیها برای همیشه تغییر کرد. حاکمان بریتانیایی، با بیاعتنایی به تلاشهای این مردمان برای آبادی این سرزمین، دستور اخراج اجباری آنها را صادر کردند. خانهها آتش زده شد و خانوادهها با تهدید اسلحه مجبور به ترک خانههایشان شدند.
بیش از ۱۱ هزار آکادی در این کوچ اجباری که امروز «تبعید بزرگ» نامیده میشود، آواره شدند. بسیاری در مسیر تبعید، جان باختند؛ از جمله ۳۶۰ نفری که در غرق شدن کشتی دوک ویلیام کشته شدند که بعدها به نماد رنج آکادیها تبدیل شد.
اما داستان آکادیها فقط داستان رنج نیست؛ بلکه روایتی از مقاومت و بقاست. آنها در سراسر قارهی آمریکا و حتا اروپا پراکنده شدند و با وجود سختیهای فراوان، فرهنگ خود را حفظ کردند. امروز، میراث آکادیها در موسیقی، زبان و آداب و رسوم مناطقی چون نیوبرانزویک و نوا اسکوشیا زنده است و فرهنگ کیجن در لوئیزیانای آمریکا، یادآور تاریخ پرفراز و نشیب آنهاست.
▪ اگر دوست دارید بیشتر دربارهی این برگ از تاریخ کانادا بدانید، این مطلب را در وبسایت «مداد» بخوانید که در آن، ابتدا به سراغ داستان کشتی دوک ویلیام میرویم و سپس داستان اسکان آکادیها در شرق کانادا تا کوچ اجباری آنها را بررسی خواهیم کرد.
این مطلب ابتدا با این لینک در کانال تلگرامی «مداد» منتشر شد.
