تحریریهی «مداد»
اوایل امسال، یک زوج جوان ایرانی تنها چند هفته پس از آغاز زندگی مشترک و مهاجرت به کانادا، با حادثهای دردناک و چالشی بزرگ روبهرو شدند؛ تجربهای تلخ که اگر همیاری کامیونیتی ایرانیان کانادا نبود، آغازین روزهای زندگی آنها در مونترال را به کابوسی دائمی تبدیل میکرد.
▪ آغاز زندگی مشترک، پایان ماهعسل و حادثهای در راه کار
مهتاب و پویا، که کمتر از یک ماه پیش در ایران رسماً ازدواج کرده بودند، بهقصد تحصیل مهتاب راهی کانادا شدند و گمان میکردند این سفر، همزمان ماهعسلشان هم باشد. قرار بود مهتاب درس بخواند و پویا کار کند تا هزینههای زندگی مشترکشان را بدهد.
اما در همان روزهای نخست ورودشان به مونترال، پویا هنگام رفتن به محل کار با اسکوتر دستدومش دچار سانحهای شدید شد. شکستگی استخوان ران بهگونهای بود که نیاز فوری به جراحی داشت. در شرایطی که هیچیک از آن دو هنوز بیمهی درمانی موقت تهیه نکرده بودند، با هزینهی سنگین بیمارستان روبهرو شدند: بیش از ۵۰ هزار دلار!
▪ تنهایی در غربت، امید در شبکههای اجتماعی
سردرگمی در مواجهه با سیستم درمانی جدید، ناآشنایی با قوانین، و فشار روحی ناشی از حادثه، این زوج تازهمهاجر را در یکی از سختترین مقاطع زندگیشان قرار داد. اما مهتاب تصمیم گرفت کاری کند که هرگز تصورش را نمیکرد: او با همراهی دوستانش در شبکههای اجتماعی، کمپینی برای کمک مالی در GoFundMe راهاندازی کرد.
در مدت کوتاهی، حلقهی دوستان مهتاب و پویا گستردهتر شد. ایرانیان مونترال و حتی دیگر شهرهای کانادا، با کمکهای کوچک و بزرگ، به این زوج پیوستند. از کمکهای پنج دلاری گرفته تا مبالغ هزار دلاری، همگی تصویری از همدردی، همبستگی و امید را به نمایش گذاشتند. نامهایی آشنا از جامعهی ایرانی، چهرههای شناختهشده، و برخی نهادهای کامیونیتی نیز در میان کمککنندگان دیده میشد.
▪ رسیدن به هدف و پیام قدردانی مهتاب
در نهایت، مبلغ موردنیاز برای پرداخت هزینههای بیمارستان جمعآوری شد و طبق فاکتورهایی که به تحریریهی «مداد» ارسال شده، این کمکها صرف هزینههای بیمارستانی و دوران نقاهت طولانی پویا شده است.
چندی پیش، مهتاب با ارسال پیامی به «مداد»، از عموم مردم ایرانیتبار کانادا بابت سخاوت، کمک و همراهیشان قدردانی کرد:
«در روزهایی که زندگی برای ما سخت و پرچالش شده بود، در آغاز مسیر مهاجرت، در غربت، و با حادثهای ناگهانی که باعث جراحی پای همسرم شد، شما جامعهی عزیز ایرانیان کانادا، کنار ما بودید.
با حمایتها، همدلیها، و کمکهای بیدریغتان، نهتنها هزینههای درمانی همسرم تأمین شد، بلکه امید و دلگرمی دوبارهای به ما بخشیدید.
با محبتتان به ما یادآوری کردید که حتی در غربت هم میتوان خانوادهای بزرگ و مهربان داشت.
از صمیم قلب سپاسگزاریم که در سختترین روزها تنهایمان نگذاشتید.
قدردان محبت و انسانیتتان هستیم و امیدواریم روزی بتوانیم آن را به دیگران بازگردانیم.
ایرانی بودن کنار شما برای ما افتخار بزرگیست.»
▪ ضرورت اصلاح در نظام صدور ویزا
ماجرای مهتاب و پویا تنها یکی از دهها تجربهی تلخیست که مهاجران تازهوارد، بهویژه همراهان دانشجویان بینالمللی، در همان ماههای نخست حضور در کانادا از سر میگذرانند. این زوج بهدلیل نداشتن بیمه، ناگزیر شدند برای تأمین هزینههای درمانی از حمایتهای مردمی بهره بگیرند؛ موضوعی که میتوانست با یک پیشبینی ساده در ساختار صدور ویزا، اساساً رخ ندهد.
در حال حاضر، دارندگان ویزای همراه دانشجو یا ویزای کار، پس از ورود به کانادا باید خودشان برای تهیهی بیمه اقدام کنند؛ اما تا پیش از آن، هیچ پوشش درمانی ندارند. این خلأ میتواند در صورت بروز حادثه، هزینههایی فلجکننده و استرسی سنگین به مهاجران تحمیل کند. بههمین دلیل، لازم است در فرآیند صدور ویزا، الزام به تهیهی بیمه از پیش یا همزمان با صدور ویزا، بهعنوان یک شرط قانونی گنجانده شود.
این موضوع تنها به تصمیمسازان فدرال در اداره مهاجرت محدود نمیشود. نهادهای دانشجویی در دانشگاهها، انجمنهای مهاجران، و نهادهای مدنی در جوامع مهاجر باید صدای این مطالبه باشند. تهیهی بیمهی اولیه نهتنها از نظر انسانی و اخلاقی اهمیت دارد، بلکه میتواند بار سنگینی را از دوش سیستم درمانی، نهادهای خیریه و خود کامیونیتیها بردارد.
در دنیایی که مهاجرت بخش جداییناپذیر از واقعیت اجتماعی کشورهایی چون کانادا شده، اینگونه اصلاحات کوچک اما مؤثر، میتوانند به کیفیت زندگی مهاجران، امنیت روانی آنها و انسجام کامیونیتی کمک چشمگیری کنند.
این مطلب ابتدا با این لینک در کانال تلگرامی «مداد» منتشر شد.
