مجله مداد
به عنوان یک مهاجر، آشنایی با قوانین کار این استان نه تنها یک ضرورت قانونی، بلکه ابزاری مهم برای محافظت از حقوق شغل‌مان است. این آشنایی به ما کمک می‌کند تا در محیط کار جدید، با اطمینان بیشتری گام برداریم و از حقوق خود آگاه باشیم.
در این مقاله، به بررسی پنج مفهوم کلیدی در قوانین کار کبک می‌پردازیم: اخراج دائم، اخراج جمعی، تعلیق موقت کار، اخراج و استعفا. هر یک از این مفاهیم دارای تعاریف دقیق حقوقی و شرایط خاص خود هستند که درک آن‌ها برای هر کارگر و کارجو ضروری است. این مفاهیم به ویژه برای مهاجران تازه‌وارد که ممکن است با سیستم حقوقی کانادا آشنایی کامل نداشته باشند، اهمیت ویژه‌ای دارد.
آنچه این راهنما را متمایز می‌کند، تمرکز بر جزئیات عملی و حقوق قانونی ما در هر موقعیت است. برای مثال، خواهیم آموخت که در صورت اخراج، چه مدارکی باید دریافت کنیم، چه غرامت‌هایی به ما تعلق می‌گیرد و در صورت تصمیم به استعفا، چه مراحلی را باید طی کنیم. این اطلاعات می‌تواند در مواقع حساس، راهنمای عمل ما باشد و از حقوقمان محافظت کند.
نکته مهم: صرف نظر از شرایطی که منجر به پایان اشتغال کارگر می‌شود، ممکن است کارفرما ملزم به پرداخت تعدیل‌های دستمزد (wage adjustments) مرتبط با کار برابری حقوق (pay equity work) باشد که پس از خاتمه استخدام کارگر انجام می‌شود.
۱. اخراج دائم (Permanent layoff)
اخراج دائم به پایان قطعی رابطه استخدامی بین کارگر و کارفرما اشاره دارد. کارفرما در شرایطی که دیگر به خدمات کارگر نیاز نداشته باشد، به دلایل زیر استخدام کارگر را خاتمه می‌دهد:
- دلایل اقتصادی، مانند مشکلات مالی
- دلایل سازمانی، مانند تغییر ساختار شرکت یا سازماندهی مجدد وظایف
- دلایل فنی، مانند نوآوری‌های فناورانه
کارفرما باید اخطار کتبی خاتمه استخدام (notice of termination) را مطابق با مدت زمان اخطار پیش‌بینی شده در قانون، به کارگری که اخراج می‌شود، ارائه دهد. اگر اخطار ندهد یا اخطار کافی ندهد، کارگر مستحق غرامت (indemnity)، یعنی جبران خسارت مالی است.
در زمان خاتمه کار یا در زمان پرداخت منظم بعدی، کارفرما باید تمام مبالغی را که به کارگر بدهکار است پرداخت کند، مانند دستمزد، اضافه‌کاری و غرامت مرخصی (۴٪ یا ۶٪).
۲. اخراج جمعی (Collective Dismissal)
اخراج جمعی به خاتمه استخدام ۱۰ کارگر یا بیشتر توسط کارفرما در یک محل کار در طی دوره ۲ ماهه اشاره دارد. همچنین به تعلیق موقت (temporary layoff) بیش از ۱۰ کارگر در یک محل کار برای مدت بیش از ۶ ماه در یک دوره ۲ ماهه نیز اطلاق می‌شود.
کارفرما باید اخطار اخراج جمعی را به وزارت کار، اشتغال و همبستگی اجتماعی استان و نیز کمیسیون استانداردهای کار (CNESST) ارسال کند. همچنین باید این اخطار را در محل کار مربوطه نصب کرده و در صورت وجود، به انجمن تأیید شده، مانند اتحادیه نماینده کارگران ارسال کند.
در صورتی که اخطار اخراج گروهی مطابق با مدت زمان اخطار تعیین شده ارسال نشود، کارگران مستحق دریافت غرامت هستند.
در زمان خاتمه کار یا در زمان پرداخت منظم بعدی، کارفرما باید تمام مبالغی را که به کارگران بدهکار است پرداخت کند، مانند دستمزد، اضافه‌کاری و غرامت مرخصی (۴٪ یا ۶٪).
کارفرما باید اخطار کتبی خاتمه استخدام را مطابق با مدت زمان اخطار پیش‌بینی شده در قانون، به کارگری که اخراج می‌شود، ارائه دهد. اگر اخطار ندهد یا اخطار کافی ندهد، کارگر مستحق غرامت، یعنی جبران خسارت مالی است.
نکته: غرامت‌های پیش‌بینی شده در مواردی که اخطار خاتمه استخدام یا اخطار اخراج گروهی مطابق با مدت زمان اخطار تعیین شده ارسال نشود، قابل جمع نیستند. کارگر فقط بالاترین مبلغ غرامت جبرانی (compensatory indemnity) را که مستحق آن است، دریافت خواهد کرد.
۳. تعلیق موقت کار (Layoff)
تعلیق موقت کار، قرارداد استخدامی بین کارفرما و کارگر را به دلایل اقتصادی، سازمانی یا فنی به طور موقت به حالت تعلیق در می‌آورد. فرد ممکن است دوباره به کار فراخوانده شود. رابطه استخدامی در طول دوره تعلیق حفظ می‌شود.
در صورت تعلیق کار بیش از ۶ ماه، کارفرما باید اخطار خاتمه استخدام را مطابق با مدت زمان اخطار تعیین شده به کارگر ارائه دهد. اگر این کار را انجام ندهد، کارگر مستحق دریافت غرامت است.
در مورد تعلیق کاری که نامحدود است یا برنامه‌ریزی شده که کمتر از ۶ ماه طول بکشد، اما از این مدت تجاوز می‌کند، کارفرما باید غرامت را در پایان دوره ۶ ماهه پرداخت کند. پرداخت غرامت در پایان دوره شش ماهه، رابطه استخدامی با کارگر تعلیق شده را قطع نمی‌کند.
سایر ویژگی‌های تعلیق کار در محاسبه غرامت اعمال می‌شود.
اگر مرخصی کارگر در طول دوره تعلیق برنامه‌ریزی نشده باشد، کارفرما مجبور به پرداخت غرامت مرخصی (vacation indemnity) نیست.
۴. اخراج (Dismissal)
اخراج زمانی رخ می‌دهد که کارفرما به دلایل انضباطی یا عملکردی به رابطه استخدامی کارگر به طور قطعی پایان می‌دهد.
کارفرما باید اخطار کتبی خاتمه استخدام را مطابق با مدت زمان اخطار تعیین شده به کارگری که اخراج می‌شود، ارائه دهد. اگر اخطار ندهد یا اخطار کافی ندهد، کارگر مستحق غرامت، یعنی جبران خسارت مالی است.
در زمان اخراج، کارفرما باید تمام مبالغی را که به کارگر بدهکار است پرداخت کند، مانند دستمزد، اضافه‌کاری و غرامت مرخصی (۴٪ یا ۶٪).
۵. استعفا (Resignation)
استعفا زمانی رخ می‌دهد که کارگر تصمیم می‌گیرد به طور دائم شغل خود را ترک کند.
قانون استانداردهای کار هیچ الزامی درباره اخطار استعفا یا اخطار ترک کار تعیین نکرده است. طبق قانون مدنی کبک، کارگر موظف است پیش از ترک کار، با فاصله زمانی منطقی به کارفرما اطلاع دهد.
پس از استعفا، کارفرما باید تمام مبالغی را که به کارگر بدهکار است پرداخت کند، مانند دستمزد، اضافه‌کاری و غرامت مرخصی (۴٪ یا ۶٪).
کارفرما همچنین باید یک سابقه اشتغال برای کارگری که استعفا داده است تهیه کند که در آن، برای مثال، تعداد ساعات بیمه‌پذیر کاری او ثبت شده باشد. برای اطلاعات بیشتر درباره سابقه اشتغال، به سایت بیمه اشتغال مراجعه کنید.
برگرفته از CNESST
تحریریهی «مداد»
نیروانا احسانی
