نیروانا احسانی
آروین و همسرش آیدا فرزانه در پرواز PS752 اوکراینی بودند که در هشتم ژانویهی ۲۰۲۰ سرنگون شد. این حادثه که پنج سال پیش رخ داد، منجر به کشته شدن ۱۷۶ نفر شد. نزدیک به ۱۴۰ نفر از این قربانیان با کانادا ارتباط داشتند.
آرمین میگوید آروین و آیدا، که هر دو از فارغالتحصیلان دانشکدهی عالی فناوری مونترال (ÉTS) بودند، برنامه داشتند خانه بخرند و صاحب فرزند شوند.
وی میگوید: «تولد دخترم چیزی است که آرزو میکردم آروین و آیدا هم آنجا بودند تا ببینند، چون ما خیلی دربارهاش صحبت کرده بودیم و آنها هم همین برنامه را برای خودشان داشتند.»
آرمین افزود: «آنها میخواستند بهزودی بچهدار شوند. حتی از ایران لباسهایی برای بچهی خود خریده بودند.»
دختر آرمین اکنون تقریباً سه ساله است و هرگز فرصت ملاقات با عمویش را نداشته است.
آرمین توضیح میدهد ما عکسهای آروین و آیدا را در خانهمان داریم و گاهی دخترم میپرسد:« این تویی؟ چون خیلی شبیه توست است.» میگویم چون ما دوقلو بودیم. میگوید: «پس این تویی؟» و من به او میگویم: نه، این آروین است، برادر من، عموی تو.
وی در ادامه میگوید: گاهی تصور میکنم اگر آنها اینجا بودند، میتوانستیم لحظات جذاب زیادی را با هم داشته باشیم. احتمالاً آنها هم بچهدار شده بودند و بچههای ما با هم بازی میکردند.
آرمین میگوید او و همسرش نیکو با یک «خلا» زندگی میکنند، خلاای که پنج سال است وجود دارد.
«ما خیلی دلتنگ آنها هستیم.»
پرواز PS752 خطوط هوایی بینالمللی اوکراینی پس از برخاستن از تهران، ایران، توسط دو موشک زمینبههوای سپاه پاسداران جمهوریاسلامی هدف قرار گرفت و سقوط کرد.
از آن زمان، آرمین و دیگر خانوادهها که انجمنی را تشکیل دادهاند، برای رسیدن به عدالت تلاش میکنند.
او میگوید: «ما میخواهیم کسانی که این جنایت را مرتکب شدهاند، در یک دادگاه مستقل محاکمه شوند. میدانیم که ممکن است الان سخت باشد، اما چه کسی میداند؟ شاید در آینده نزدیک رژیم جمهوریاسلامی تغییر کند و بتوانیم این دادگاه مستقل را در ایران برگزار کنیم و همهی عاملان این جنایت را به دادگاه مستقل بیاوریم.»
آرمین اضافه کرد: «ما امیدواریم. به این فرآیند امیدواریم و برای آن مبارزه خواهیم کرد.»
خانوادههای فاجعهی هواپیمای اوکراینی که از یکدیگر حمایت میکنند، احساسات مشابهی دارند. آرمین توضیح میدهد: «بیشتر آنها همان احساس را دارند. همان نوع غم، اندوه و خشم.»
او ادامه میدهد: «ما توانستیم در پنج سال گذشته مبارزه کنیم و احساسات خود را با یکدیگر به اشتراک بگذاریم بنابراین دیگر احساس تنهایی نمیکنیم.»
درحالیکه احساس خلا همچنان وجود دارد، آرمین همچنان لحظات شادی با برادر دوقلویش را نیز به یاد میآورد.
این دو برادر وقتی در سال ۲۰۱۱ به کانادا آمدند، با هم طبیعت کانادا را کشف کردند و با کمپینگ و بازدید از پارکهای ملی Sépaq لذت بردند.
یکی از آخرین سفرهای آنها در تابستان ۲۰۱۹ به پارک ملی ژک کرتیه در نزدیکی کبکسیتی بود. آرمین به یاد میآورد: «دو، سه شب در جنگل سپری کردیم. صبحها صبحانه آماده میکردیم. آتش روشن میکردیم، صبحانه میخوردیم، مینشستیم و از هوای خوب لذت میبردیم.»
وی اضافه کرد: «روز آخر که قصد ترک آنجا را داشتیم، هوا خیلی آفتابی بود، اما ناگهان باران شروع شد و ما نرفتیم. پس زیر باران شروع کردیم به کردی رقصیدن.»
در ادامه تصریح کرد: «این چیزی است که دلتنگش هستیم. آن لحظات پر از شادی و خوشحالی که دیگر وجود ندارد. ما خیلی دلتنگ آن لحظات هستیم.»
منبع: City News
تحریریهی «مداد»
Add comment