نیروانا احسانی
قصور و خطای پزشکی در بیمارستان‌های کانادا در حال افزایش است و مواردی همچون استفاده از داروی اشتباه کشنده، جا ماندن اجسام خارجی در داخل بدن بیمار پس از جراحی، زخم بستر کشنده ناشی از عدم رسیدگی بیماران همه و همه از جمله اشتباهات و قصور کادر درمان محسوب شده که جان و سلامت بیماران را به خطر می‌اندازند.
به گفته‌ی مؤسسه‌ی کانادایی اطلاعات بهداشتی، از هر ۱۷ مورد بستری در بیمارستان در سال ۲۰۲۱ – ۲۰۲۲ یک مورد با اشتباهات پزشکی همراه بوده و به معنی که بروز تقریباً ۱۴۰ هزار مورد قصور و خطای پزشکی در بین دو میلیون و ۴۰۰ هزار بستری طی این بازه زمانی است.
پیش از همه‌گیری کووید۱۹، این آمار یک نفر در هر ۱۸ نفر بود اما واقعیت این است که آمارهای رسمی، تمام داستان را بیان نمی‌کنند.
به‌طور‌معمول آسیب‌های رخ داده و قصور پزشکی اورژانس در هیچ جا ثبت نمی‌شوند و مشکلات ناشی از تشخیص اشتباه، آسیب‌های توان‌بخشی یا مراقبت‌های روانی یا آسیب‌های بیمارستانی که تا زمانی که فرد به خانه فرستاده نشود، شناسایی نمی‌شوند نیز در این آمار دیده نشده‌اند.
از نظر مدافعان حقوق بیماران، قوانین و امتیازات قانونی باهدف تشویق کارکنان بیمارستان درگیر در حوادث مهم به صحبت آزادانه و صریح در تحقیقات بدون ترس شرایط خروج از این مشکل را فراهم می‌کند.
درحالی‌که بیمارستان‌ها موظف به افشای خطای پزشکی هستند، بی‌نظمی قابل‌توجه ارائه‌ی گزارش واقعه به قربانیان و خانواده‌هایشان وجود دارد.
البته این مشکل تنها منحصر به کانادا نبوده چراکه یک گزارش منتشرشده در سال ۱۹۹۹ در آمریکا نشان داده سالانه ۹۸ هزار آمریکایی به دلیل اشتباهات پزشکی جان خود را از دست می‌دهند به همین دلیل کارشناسان خواستار تغییرات گسترده برای ایمن‌تر کردن شرایط بیمارستان‌ها در ایالات‌متحده شدند.
در کانادا تاکنون هیچ اقدامی در رابطه با این مشکل انجام‌نشده و مخفی‌کاری بیش از حد باعث شده بسیاری از موارد قصور پزشکی ناشناخته باقی بمانند. به باور کارشناسان به‌طور‌کلی بیمارستان‌های ایالات‌متحده با نظارت عمومی بیشتری روبه‌رو هستند درحالی‌که در کانادا شفافیت کمتری وجود دارد.
ظاهراً یکی از نکات منفی سیستم درمان دولتی کانادا که از بودجه عمومی استفاده می‌کند، این است که یک عنصر سیاسی در آن وجود دارد و سیاستمداران احساس می‌کنند اگر گزارش‌های زیادی در مورد مشکلات در سیستم وجود داشته باشد، به جایگاه حزبشان آسیب وارد می‌شود به این ترتیب از یکسو پنهان‌کاری و عدم شفافیت در مراکز درمانی ایجادشده و از سوی دیگر دولت‌ها و جریانات سیاسی نیز اراده‌ای برای بهبود اوضاع و اصول معرفی این مشکلات ندارند.
این نقص کلی در حالی است که به طور عمومی نرخ فرسودگی شغلی در بین کادر درمان کانادا بالا بوده و این شرایط پس از همه‌گیری کرونا به مراتب شدیدتر شده است. به این ترتیب شاهد شکل‌گیری یک چرخه معیوب هستیم که در آن هر چه سطح استرس کادر درمان و فرسودگی شغلی آن‌ها بالاتر باشد، آمار خطاهای پزشکی نیز بیشتر می‌شوند.
گفتنی است که طبیعتاً پزشکان و پرستاران نیز مانند سایر مردم اشتباه می‌کنند اما باید تلاش کرد این اشتباهات به حداقل رسیده و در واقع، بیشتر اوقات این یک سیستم معیوب است که کارکنان را برای شکست آماده می‌کند. اشتباهات دارویی، جراحی، عفونت‌های بیمارستانی، افتادن‌ها، سوختگی، زخم بستر تقریباً همیشه ناشی از یک واکنش زنجیره‌ای در سیستم معیوبی هستند که نیازمند اصلاح بوده و این اصلاح قطعاً هم به نفع کادر درمان و هم به نفع بیماران است.
در حال حاضر هشت استان از ۱۳ استان و منطقه کشور، دارای قوانینی هستند که باید حوادث نامطلوب و خطاهای پزشکی را گزارش کنند اما این قوانین فقط جهت جمع‌آوری اطلاعات بوده و برای پاسخگویی و جلوگیری از حوادث قصور پزشکی طراحی نشده‌اند.
منبع: National Post
تحریریهی «مداد»
