نیروانا احسانی
شرکت حملونقل مونترال توضیح می‌دهد، این خانه قدیمی را برای ایستگاه تهویه مترو انتخاب کرده چراکه زمین در مرکز شهر، به ویژه در نزدیکی خط سبز مترو، زیر بلوار د مزونوو (de Maisonneuve) کمیاب است.
مارتین آلارد، معمار انجمن حملونقل مونترال در مورد این خانه چنین توضیح داد: «این خانه زمانی ساخته‌شده که مونترال‌های طبقه متوسط رو به بالا به میدان طلایی شهر نزدیک‌تر شده‌اند. برای ما مهم بود که روح این خانه حفظ شود.
طبق گفته آلارد، این ساختمان برای چندین دهه خالی بوده و اغلب توسط ساکنان متحصن استفاده می شده است و در حال حاضر رو به تخریب است. ساختار چوبی این خانه قابل بازسازی نبوده و اندکی از فضای داخلی اصلی در پشت دیوارهای سنگی دست‌نخورده باقی مانده بود.
شرکت حملونقل مونترال برای اطمینان از بازسازی صحیح این ساختمان، نمای جلویی بنا را اسکن کرده، هر سنگ را شماره‌گذاری و محل آن را روی نما مشخص کرد تا بتوان آن را دقیقاً همان‌طور که بود مورد بازسازی قرار دهند. به نظر آلارد، بخش‌های چوبی در فضای باز پوسیده بودند اما یک صنعتگر توانست جایگزین‌های مشابهی را ساخته و جاساز کند.
پنجره اصلی شیشه رنگی بالای در بازسازی شده است. آلارد توضیح داد ۳۶۴ لایه رنگ برداشته شد تا رنگ اصلی قاب چوب مشخص شود و آن، رنگ سبز بود. در نهایت، برای تکمیل فضای وهم‌آلود، یک نورپردازی در سالن جلو نصب شد تا خانه مسکونی به نظر برسد.
آلارد در این رابطه گفت: «به نظر باورکردنی می‌رسد چراکه مردم بروشورهای تبلیغاتی را در ایوان می‌گذارند و ما باید هر چند وقت یک بار آن‌ها را برداریم!
داخل این خانه کاملاً متفاوت از خارج آن است. با باز کردن در، این توهم مسکونی بودن در جلوی ورودی پایان می‌یابد. پس از باز کردن در، با یک پلکان بتنی روبه‌رو می‌شویم، پلکانی که ۱۸ متر زیرزمین به داخل تونل‌های سیستم مترو می‌رود. در پشت‌بام ساختمان، یک دهانه پنهان‌شده که باعث تهویه هوا شده و به نور خورشید و دانه‌های برف اجازه می‌دهد تا به داخل بروند.
اریک پررو (Éric Perreault) توضیح می‌دهد: «در سمت چپ، تونلی است که به مترو می رود. در پایین تونل، فن‌ها و صدا خفه‌کن‌های بزرگی وجود دارند که اخیراً نصب‌شده‌اند. ایستگاه تهویه دارای سه عملکرد مهم است: ورود هوای تازه به داخل، به ویژه در روزهای گرم تابستان، تخلیه دود از تجهیزات دیزلی که در شب انجام می‌شود و تخلیه دود در صورت آتش‌سوزی.
پررو توضیح داد که اولین ایستگاه‌های تهویه شبکه متروی شهر که در دهه ۱۹۶۰ ساخته‌شده‌اند، باید برای افزایش ظرفیت خود بازسازی شوند. ایستگاه فرعی تاورز تقریباً می‌تواند سه برابر بیشتر از چیزی که جایگزین آن شده است، هوا را جابه‌جا کند.
در ضمن، ایستگاه‌های تهویه جدید باید الزامات محدودیت صدا را رعایت کنند. صدای فن‌ها به نزدیک‌ترین اتاق‌خواب نباید بیش از ۵۰ دسی‌بل باشد. فن‌های دستگاه‌های تهویه بین ۱۱۵ تا ۱۲۰ دسی‌بل صدا تولید می‌کنند و باید آن را به ۵۰ دسی‌بل کاهش داد. برای تجسم میزان صدای ۵۰ دسی‌بل بهتر است به صدای معادل یک ماشین ظرف‌شویی روشن توجه کنید که در آشپزخانه قرارگرفته و معمولاً شما صدای آن را نمی‌شنوید.
برای کاهش صدا، در تونل صدا خفه‌کن قرار داده می‌شود. پنل‌های صدا خفه‌کن، پر از فوم عایق هستند که در دو طرف فن‌ها بافاصله از هم قرار دارند. صدا در آنجا به حدی است که دو نفر در دو طرف آن نمی‌توانند صدای یکدیگر را بشنوند، حتی اگر فریاد بزنند.
پررو توضیح می‌دهد که شرکت حملونقل مونترال از اوایل دهه ۲۰۰۰ برای بازسازی ایستگاه‌های تهویه خود کار کرده است. تاکنون ۱۱ ایستگاه جدید تکمیل‌شده و شش ایستگاه در دست ساخت هستند. داده‌ها نشان می‌دهند تا سال ۲۰۲۶، نزدیک به ۶۴۰ دلار در شبکه تهویه حملونقل مونترال سرمایه‌گذاری خواهد شد.
هر ایستگاه حدود سه تا چهار سال طول می‌کشد تا به‌روزرسانی شده و با کیفیت زندگی ساکنان بازسازی شود. یک پروژه، در نزدیکی خیابان پاپینو، از سال ۲۰۱۸ در حال ساخت است. ظاهراً مشکلی در این بخش ایجادشده و آن اینکه سنگ‌هایی وجود دارند که باید با مواد منفجره میکرو منفجرشده و از بین بروند. به جهت اینکه این بخش، قسمتی از یک معدن نبوده و در کنار ساختمان‌های زیادی در مرکز مونترال قرار دارد، این کار بسیار سخت است. پررو اطمینان داد کار را به آرامی پیش خواهند برد و مزاحم مردم، ساکنانی که در اطراف محل ساخت‌وساز زندگی می‌کنند، نخواهند شد.
علاوه بر این، ایستگاه پاپینو دچار آتش‌سوزی شده و خسارات زیادی به بار آورده است. با این حال، پررو تاکید کرد این سایت باید تا سال ۲۰۲۳ به بهره‌برداری برسد.
منبع: CBC
خبرهای صبحگاهی
