خوانندگان «مداد»
در روزهای اخیر چند باری به تصویر آن کودکانی که در جریان رخدادهای ایران کشته شده‌اند نگاه می‌کنم. کودکانی که شجاعانه تصمیم گرفتند حسرت ۱۸ ساله شدن و نفس کشیدن در کشوری آزاد را با خود به گور ببرند، به این امید که هم‌بازی‌هایشان آزاد زندگی کنند. به چشم‌های تک‌تک آنها نگاه می‌کنم که با شور جوانی و اشتیاق پر شده و از خودم می‌پرسم چگونه می‌توانم صدای ضربان این قلب‌های خاموش شده باشم. امروز پاسخ این پرسش را در یک جمله‌ی کوتاه خدمت‌تان عرض می‌کنم: «اتحاد رمز پیروزی است، والسلام»
بسیاری از شما من را به عنوان یک دندانپزشک قدیمی مونترالی می‌شناسید. اما در خلوت و در زندگی شخصی، من یک مشروطه‌طلب مقید به تاریخ و فرهنگ سرزمین اهوراییم هستم که جان و قلبم را برای پرچم شیروخورشید کشورم فدا می‌کنم. پرچمی که نه نماد سلطنت است و نه نماد پهلوی، پرچمی که نماد هزاران سال تاریخ، تجربه‌ی کشورداری و تمدن عظیمی است که تاثیر آن تا قلب اروپا هم شنیده و دیده می‌شود. من به عنوان یک نفر از جمعیت ده‌ها میلیونی ایران معتقدم که بهترین سیستم حکمرانی برای کشورم با توجه به سابقه‌ی تاریخی آن و با توجه به شرایط امروزش، یک حکومت مشروطه است. اما این فقط عقیده‌ی شخصی من است که شاید شما دوست نداشته باشید. من به «دوست نداشتن شما» و حق‌تان برای داشتن یک کشور متفاوت احترام می‌گذارم و حاضرم برای آزادی شما جهت مخالفت با خودم، جان فدا کنم.
من همچنین یکی از موسسان انجمن «دوستداران زرتشت» هستیم که در آن انجمن دور هم جمع می‌شویم تا آداب و رسوم و جشن‌های باستانی خود را برگزار کنیم و برای جوانان‌مان از تاریخ و فرهنگی بگوییم که زیرساخت محکم شخصیت و ایرانی بودن ما است. ما یک ملت متشکل از اقوام و عقاید گوناگون هستیم و این گوناگونی در طول تاریخ همواره باعث قدرت ما بوده. گوناگونی در قبایل، زبان‌ها، لهجه‌ها، لباس‌ها، غذاها و عقاید. و در دنیای امروز گوناگونی عقیده از گوناگونی‌های دیگر مهم‌تر است چون درست در یک بزنگاهی که ملتی باید برای آینده‌ی خود تصمیم بگیرد، از سبد گوناگون عقاید و افکار این جمع، راه‌حلی ناب بیرون می‌آيد.
آنچه باعث شد این متن را بنویسم، اوضاع حساس این روزها است که اتحاد و با هم بودن را از همیشه مهم‌تر کرده است. باید هر چه که باعث اختلاف ما می‌شود را کنار بگذاریم و فقط به نقاط اشتراک تکیه کنیم هرچند این نقاط اختلاف برایمان بسیار حیاتی و مهم باشد.
با توجه به همین اصل و با توجه به اینکه شما می‌دانید پرچم شیروخورشید چقدر برایم مهم است، اما اگر تجمع و راهپیمایی برگزار شود و قرار شود در آن راهپیمایی، پرچم خاصی نباشد، من بدون پرچم شیروخورشید در آن مراسم حاضر خواهم شد چرا که اعتقاد قلبی دارم با هم بودن‌مان از برافراشتن پرچم مهم‌تر است. اما توصیه‌ی من آن است که یکدیگر را تحمل کنیم و یاد بگیریم «مخالف من، دشمن من نیست» و همه بتوانند پرچم مورد علاقه‌ی خود را منتها در اندازه متناسب، همراه داشته باشند.
دکتر شریف نائینی
مونترال | ۱۵ اکتبر ۲۰۲۲
اتفاقا به نظر من اشتباه می کنه،
افراد هویت مجهول و هویت پنهانی هستند که میخوان بقیه را بی هویت کنند و آدم بی هویت مثل ورق کاغذ سفید میشه روش هر چه میخان بنویسند.
در ایران آزاد همه از چپ چپ تا راست راست ازادند که از طریق صندوق رای اداره کشور را برای ۴ سال به عده بگیرند و هر چهار سال انتخابات انجام بشه و احزاب با هویت آشکار فعالیت کنند
چرا ما نمیتونیم از اینجا شروع کنیم و هر کس با پرچم و‌نمادهای فکری با هم همیاری و همکاری کنیم
به امید فهم بهتر