پریسا کوکلان
جعفر پناهی بدون شک یکی از پراهمیت‌ترین فیلم‌سازان نئورئالیسم ایرانی است. او تابه‌حال موفق به دریافت جوایز زیادی از جشنواره‌های مطرح دنیا همچون خرس طلایی جشنواره فیلم برلین، جایزه‌ی دوربین زرین جشنواره کن و شیر طلایی جشنواره فیلم ونیز شده است. او در ۱۹ مه ۲۰۱۸ نخل طلای جشنواره‌ی فیلم کن را در بخش فیلم‌نامه برای فیلم «سه رخ» دریافت کرد. دختر او به‌جای پدر برای دریافت این جایزه در جشنواره حضور پیدا کرد و متن تشکر پدر را خواند. پناهی از اعضای هیئت‌داوران جشنواره کن، دبیر آن کیت بلانشت و پخش‌کننده‌های ایرانی و فرانسوی فیلم تشکر کرد. او همچنین از عباس کیارستمی یاد و به این هنرمند بزرگ ایرانی ادای احترام کرد.
فیلم «سه رخ» ماجرای هنرپیشه‌ی زنی (بهناز جعفری) را به تصویر می‌کشد که به دنبال ویدئویی که از مرضیه دختر جوان دانشجوی هنر دریافت می‌کند، صحنه‌ی فیلم‌برداری را رها کرده و به همراهی جعفر پناهی به روستایی که دختر در آن سکونت دارد راهی می‌شوند. مردم روستا مهمان‌نواز و پایبند سنت‌هایشان هستند. این فیلم بر اساس قوانین جمهوری اسلامی ایران ساخته نشده است و در این کشور حق انتشار ندارد. پیش‌ازاین، فیلم «تاکسی» این کارگردان نیز به همین شکل ساخته و در سطح دنیا اکران شده بود.
سال‌های زیادی است که مهاجرت کرده‌ام. اما هنوز هم وقتی در سالن سینما، پس از پایان فیلم مردم برای کارگردان ایرانی دست می‌زنند و هورا می‌کشند به سینمای کشورم مغرور می‌شوم. یادم می‌آید که هرسال تلویزیون فرانسه در روزی که به ایران، فرهنگ و هنر آن اختصاص داده بود، فیلم «دایره» جعفر پناهی را پخش می‌کرد. «تاکسی» را در شهر کوچکی که بودم در یک سالن سینمای هنری دیدم. شاید اوایل نشان دادن تلخی جامعه به این وضوح آزارم می‌داد اما امروز از نگاه واقع‌گرایانه و خالص پناهی به جامعه لذت می‌برم. خیلی از ما ایرانی‌ها، همچون بسیاری از ملت‌ها، وقتی‌که از کشورمان خارج می‌شویم سعی می‌کنیم که فقط سمت روشن و مثبت فرهنگمان را به مردم دنیا نشان بدهیم و از نمایان کردن کاستی‌ها، عیب‌های رفتاری و فرهنگی و زندگی واقعی خود در مقابل دیگران پرهیز می‌کنیم. کارگردانانی چون جعفر پناهی، عباس کیارستمی و اصغر فرهادی از آن دست هنرمندان شجاعی هستند که از نشان دادن واقعیت‌های اجتماع خود به جهانیان واهمه‌ای نداشته‌اند. در این بازار فیلم‌های زرد و گیشه‌ای سینمای ایران وقتی دو نفر از مهم‌ترین کارگردان‌های سینمای دنیا در جشنواره کن ایرانی هستند، روزنه‌ی امیدی برای سینمای ایرانی در دلم روشن می‌شود و به آن می‌بالم.
