مجله مداد
دکتر زین چالگا (Zain Chagla) متخصص عفونی و استاد دانشگاه مک‌مستر در مقاله‌ای در گلوب اند میل به تشریح دلایل ناکارآمدی این مقررات و سختگیریها پرداخته است:
………………………………………
از آغاز همه‌گیری کووید-۱۹، دولت کانادا اقداماتی نظیر محدودسازی سفرها و نیز کنترل سختگیرانه مرزها را به منظور کاهش شیوع ویروس به انجام رسانده است. با وجود اینکه شاید این اقدامات به کاهش گسترش بیماری کمک کرده باشد، اما ویروس کووید-۱۹ خودش را به سراسر دنیا رسانده و این نشان می‌دهد که ممنوع کردن سفر و نیز تست گرفتن از مسافران شاید نتواند مانع خوبی برای شیوع بیماری باشد. همچنین با وجود اینکه واکسیناسیون گسترده به کاهش برخی محدودیت‌های سفر انجامید، گسترش اومیکرون موجب شد یک سری محدودیت‌های جدید برای مسافرت‌ها تعریف شود و مقرراتی جدید برای قرنطینه و الزام مسافران به انجام تست کووید-۱۹ در برابر مسافران قرار گیرد. اما این اقدامات می‌تواند به معنای تکرار برخی از اشتباهات گذشته باشد.
کشورهایی مثل اسرائیل و ژاپن، پس از افزایش آمار مربوط به مبتلایان به اومیکرون، محدودیت‌های بسیار سختگیرانه‌ای برای سفر اعمال کردند. این سختگیریها موجب تاخیر در گسترش اومیکرون در این کشورها شد، پس ا زمدتی شاهد گسترش چشمگیر و بسیار سریع این سویه جدید در این دو کشور بودیم. جالب است بدانید، حتی پیش از اینکه آفریقای جنوبی در ۲۵ نوامبر، شناسایی اومیکرون را به سازمان‌های بین‌المللی گزارش دهد، کانادا این ویروس را در فاضلاب شهری شناسایی کرده بود، اما آن را جدی نگرفت. وقتی یک ویروس به راحتی در یک جامعه از فردی به فرد دیگر انتقال می‌یابد، احتمال انتقال بیماری از طریق مسافرانی که هیچ گونه علایمی ندارند، چندان قابل‌توجه نیست.
درس مهمی را آموختیم که باید در آینده به آن توجه کرد: اینکه ممنوعیت دائمی سفر، امری ناممکن است و مردم در کشورهایی مثل کانادا به دلایل مختلفی به سفر نیاز پیدا می‌کنند. موج همه‌گیری اومیکرون به ما آموخت که ارتباطات بین کشورها در دنیای امروز به این معناست که ویروس کرونا، بخشی از آینده ما خواهد بود و باید به دنبال یافتن راه‌حل‌هایی جهانی برای آن باشیم. اومیکرون همچنین به ما آموخت که مقررات کنونی محدودیت سفر، هیچ معنایی ندارد و از اثربخشی لازم برخوردار نیست.
اولین کاستی مرتبط با این موضوع در حال حاضر، دسترسی اندک به تست کووید-۱۹ است. در بسیاری از استان‌ها، دسترسی به تست پی‌سی‌آر برای کسانی که نشانه‌های ابتلا به کووید-۱۹ دارند، در دسترس نیست. این موضوع خودش یک چالش به حساب می‌آید. خوب است بدانید تست پی‌سی‌آر ممکن است تا چند هفته یا حتی چند ماه پس از تشخیص بیماری، همچنان نتیجه مثبت را نشان دهد، در حالی که شاید دیگر فرد اصلا به بیماری مبتلا نباشد. به عبارت دیگر، یک فرد غیر بیمار که قصد سفر دارد، ممکن است فقط به خاطر اینکه مدت‌ها پیش به کووید-۱۹مبتلا شده، از سفر محروم شود که این می‌تواند علاوه بر ضرر مالی، او را مجبور به قرنطینه دوباره کند. در حالی که این اقدام اصلا هیچ سودی برای جامعه ندارد.
از سوی دیگر، علاوه بر مشکلاتی که این کمبود برای مسافرت مردم ایجاد کرده، خودم شاهد بودم که چگونه مشکلات سراسری مرتبط با تست تشخیص اومیکرون، به بروز دشواری‌هایی در ارائه خدمات درمانی و مدیریت تخت‌های بیمارستانی انجامید.
الزاماتی که برای تست کووید-۱۹ مسافران وجود دارد، پرهزینه و البته دردسرساز است. شیوه کنونی تست مسافران در مرزها، هزینه‌ای بیش از ۶۰۰ میلیون دلار را روی دست دولت فدرال می‌گذارد. از سوی دیگر، مسافرانی که قصد بازگشت به کشور را دارند، باید هزینه تست کووید-۱۹ در خارج از کشور را بپردازند که همین موجب صرف هزینه‌ای قابل توججه از سوی کانادایی‌ها می‌شود. تکمیل و ارائه نتیجه نهایی تست‌های پی‌سی‌آر ممکن است بیش از یک هفته زمان ببرد و این زمان طولانی انتظار موجب می‌شود زمان قرنطینه مسافران بدون علایم بیماری که به صورت تصادفی در فرودگاه‌های کانادا تست می‌شوند افزایش یابد. این وضعیت همچنین به طولانی شدن زمان بازگشت کادر درمان از سفر منجر می‌شود و نتایج این موضوع به ویژه در دروه‌هایی که نظام درمانی به آنها شدیدا نیاز دارد، می‌تواند ناخوشایند باشد.
از سوی دیگر با تناقض‌هایی در مقررات فدرال و استانی هم روبرو هستیم. بر اساس مقررات فدرال، بچه‌ها تا ۱۴ روز پس از بازگشت از سفر، نمی‌توانند به مهدکودک یا مدرسه بروند. اما مثلا بر اساس قوانین انتاریو، اگر آنها به کووید-۱۹ مبتلا باشند یا با فردی مبتلا در تماس نزدیک بوده باشند، باید به مدت پنج روز قرنطینه شوند.
این بدان معنا نیست که مسافرت، هیچ خطری به همراه ندارد. اما ریسک مبتلا شدن به کووید-۱۹ در کانادا و انتقال آن به فردی دیگر در خارج از خاک کانادا به تدریج کاهش می‌یابد می‌شود و پیامی که دولت در قالب مقررات تدوین‌شده به مردم می‌دهد هم باید نشانگر این موضوع باشد. باید این موضوع برای کانادایی‌ها تبیین شود که بهتر است پیش از مسافرت واکسینه شوند تا خطر ابتلا به کووید-۱۹ و بروز علایم شدید در آنها کاهش یابد. اگر با وجود واکسینه بودن در هنگام سفر، همچنان با ریسک بستری شدن در بیمارستان روبرو هستید، باید در برنامه سفرتان بازنگری کنید و یا همان موارد احتیاطی که در کانادا در نظر می‌گیرد را مورد توجه قرار دهید. همچنین اگر در کشوری دیگر بستری شدید یا سیستم درمانی با فشار شدید بیماران کرونایی روبرو باشد، شاید بهتر باشد برنامه‌تان برای بازگشت را به تعویق بیندازید. با این حال، تاکید زیاد روی تست کووید-۱۹ به عنوان ابزاری برای منصرف کردن مردم از سفر، اقدام چندان درستی نیست.
در نهایت اینکه نیاز به پایش سویه‌های مختلف کروناویروس، حتی بدون دریافت تست از مسافران ورودی در مرزها نیز امکان‌پیر است. آن دسته از افرادی که از سفر بازگشته‌اند و علایم بیماری دارند را می‌توان از طریق مراکز درمانی محلی مورد آزمایش قرار داد و به این ترتیب، یک شبکه سراسری پایش بیماران ایجاد کرد. می‌توان امکان تست داوطلبانه برای مسافران در فرودگاه‌ها را فراهم کرد، بدون اینکه نیازی به قرنطینه اجباری باشد. همچنین، بهبود توان مراکز محلی برای پایش سویه‌های مختلف کووید-۱۹ با اقداماتی نظیر تقویت توان فنی و زیرساختی آنها برای انجام تست‌ها و نیز بهبود آزمایش فاضلاب برای شناسایی سویه‌های جدید از جمله شیوه‌هایی هستند که نه تنها هزینه کمتری نسبت به روش‌های کنونی دارند، بلکه کمتر مخل روند معمول زندگی مردم خواهند بود.
به تدریج که همه‌گیری کاهش می‌یابد و به زندگی معمول بازمی‌گردیم، شرایط مسافرت نیز باید فراهم شود. اما فرایندی که اکنون برای سفر وجود دارد، باری اضافه بر دوش مردم تحمیل می‌کند، بدون اینکه هیچ فایده قابل‌توجهی به همراه داشته باشد.
