فرمهر امیردوست
در ۲۸ اکتبر ۱۹۱۸، مقالهای در روزنامه مونترالی «La Patrie» از اعمال قهرمانانه کادر درمان در دومین موج همهگیری آنفولانزا در سالهای ۱۹۲۰-۱۹۱۸ تحسین کرد. پرستاران دورهدیده و داوطلبان در سراسر کشور جان خود را به خطر انداختند تا به پرستاری از بیمارانی بپردازند که به این بیماری خطرناک مبتلا شده بودند، بیماری که هزاران قربانی در کانادا به همراه داشت.
زیرگونه H1N1 ویروس آنفولانزای A که عموما به آنفولانزای اسپانیایی مشهور است در پایان جنگ جهانی اول وارد کانادا شد. این ویروس تا ماه سپتامبر سال ۱۹۱۸ در تمامی شهرها و روستاهای کانادا شیوع پیدا کرده بود و در عرض چند هفته سویه خطرناکتر و مرگبارتری از این بیماری شیوع پیدا کرد. ویروس با راهآهن از یک شهر به شهر دیگری در آمریکای شمالی منتقل میشد، شهرهای پرجمعیتی که نتیجتا موجب گسترش بیشتر ویروس هم میشدند.
تا میانه ماه اکتبر، با وجود اقدامات دولتی که شامل تعطیلی مراکز عمومی میشد، موسسه سلامت عمومی بهسرعت فرسوده شده بود. حتی بدتر از آن، کمبود ویژهای نیز در تعداد پرستاران حرفهای احساس میشد، چرا که بسیاری از پرستاران به دلیل جنگ در اروپا حضور داشتند. در نتیجه، گروههای پرستاران مذهبی، خواهران روحانی، به بخش مهمی از مبارزه با همهگیری تبدیل شدند و زنان بسیار دیگری نیز برای همیاری داوطلبانه با انجمن حرفهای پرستاران کانادا و مشارکت در تیمهای امدادگران داوطلب قدم به میدان گذاشتند. بسیاری از این افراد در برطرف کردن نیازهای اولیه محلهها دست داشتند، کمکی که در قالب سازمانهای رسمی، همچون کمیته امداد یهودیان در منطقه نورث اند شهر وینیپگ، یا گروههای غیررسمی به دستگیری از نیازمندان میپرداخت.
این پرستاران و داوطلبان در گذر از دوران سخت بیماری کمک میکردند، بیماری که در مواردی به عفونت جدی، همچون ذاتالریه یا برونشیت منجر و باعث افت سطح اکسیژن خون و کبودی رنگ پوست میشد. ضایعه مرگ بیماران و همکاران، روح و روان این پرستاران و داوطلبان را میآزرد، کسانی که در بیمارستان و در خانه، در کنار بستری بیماران از آنها مراقبت میکردند.
همهگیری آنفولانزای اسپانیایی (۱۹۲۰-۱۹۱۸)، انجمن حرفهای پرستاران کانادا و تیمهای امدادگران داوطلب از جمله گوشههای تاریخ کاناداست که میراث فرهنگی عظیمی برای کشور بر جای گذاشته است تا جایی که هر ساله در این زمان با یادآوری نقش مهمی که این پرستاران در این بحران تاریخی بازی کردهاند، از شجاعتها و قهرمانیهای آنها تقدیر میشود.
نیروانا احسانی
تحریریهی «مداد»
