فرمهر امیردوست
اولین حضور کانادا در المپیک تابستانی به سال ۱۹۰۰ و بازی‌های پاریس بر می‌گردد. از آن زمان، کانادا تا به حال بیست و سه بار در المپیک تابستانی حضور داشته و در مجموع ۳۰۲ مدال کسب کرده است. ورزشکاران تیم کانادا بیشترین مدال‌های کشور را در یک المپیک در بازی‌های ۱۹۸۴ لس‌آنجلس به دست آورده‌اند، که در مجموع ۴۴ مدال بوده و کانادا را در جایگاه ششم قرار داد.
کانادایی‌ها یک بار هم در بازی‌های ۱۹۰۴ سن‌لوئیس در ایالات متحده با کسب مجموع شش مدال به مقام چهارم دست یافته‌اند. این بالاترین جایگاهی بوده که ورزشکاران کانادایی تا به حال در یک المپیک تابستانی به دست آورده‌اند.
در میان رشته‌های مختلف ورزشی نیز، دو و میدانی‌کاران کانادایی موفق شده‌اند بیشترین مدال‌ها را کسب کنند و در این رشته حرفی برای گفتن داشته باشند. کانادایی‌ها در روئینگ، شنا، کانو و کایاک هم موفقیت‌های متعدد به دست آورده‌اند. یک بار هم، در بازی‌های ۱۹۲۰ آنتورپ بلژیک، تیم هاکی روی یخ «فالکون‌های وینیپگ» به نمایندگی از کانادا مدال طلای این رشته را به دست آوردند. این اولین باری بود که هاکی روی یخ در زمره ورش‌های المپیکی معرفی می‌شد و پس از آن همواره پای ثابت المپیک زمستانی بوده است.
تا امروز کانادا در سه دوره از بازی‌های المپیک، دو دوره المپیک زمستانی ۱۹۸۸ کلگری و ۲۰۱۰ ونکوور، و یک دوره تابستانی ۱۹۷۶ مونترال، میزبان این رقابت‌ها بوده است.
بیش از شش هزار ورزشکار در المپیک تابستانی مونترال که چهل و پنج سال پیش در همین روزها برگزار شد در بیست و یک رشته ورزشی به رقابت پرداختند. المپیک تابستانی مونترال به دست ملکه الیزابت دوم در استادیوم المپیک مونترال، که به همین منظور طراحی و ساخته شده بود، و با حضور پی‌یر ترودو، نخست‌وزیر وقت و همسرش، و هفتاد و سه هزار تماشاچی افتتاح شد. این المپیک حواشی سیاسی ویژه‌ای نیز در بر داشت: منجمله بایکوت شدن بازی‌های المپیک از سوی کشورهای آفریقایی در اعتراض به حضور تیم راگبی نیوزلند در آفریقای جنوبی با وجود بایکوت بین‌المللی این کشور در صحنه‌های ورزشی به دلیل تبعیض علیه سیاهپوستان در رژیم آپارتاید و یا بایکوت بازی‌ها از سوی چین، به این علت که پی‌یر ترودو از به رسمیت شناختن نام «جمهوری خلق چین» به جای «جمهوری چین» سر باز زد.
از سویی نیز، به عقیده برخی، المپیک تابستانی مونترال نقش مهمی در رشد ایده استقلال‌طبانه در میان کبکی‌ها بازی کرد، که رفراندوم ۱۹۸۰ را نیز در پی داشت.
به غیر از استادیوم المپیک مونترال، که به خاطر شکل ظاهری‌اش به «او»ی بزرگ یا Big O معروف است، چندین ورزشگاه و استادیوم دیگر نیز به میزبانی المپیک تابستانی ۱۹۷۶ تخصیص داده شده بود که همه در محوطه «پارک المپیک» مونترال قرار دارند.
«پارک المپیک» مونترال در حدفاصل خیابان شربروک و خیابان پی‌یر کوبرتن قرار دارد، به غیر از استادیوم المپیک و «برج مونترال»، که بلندترین سازه مایل یا خم جهان است، دهکده المپیک، بیودوم (یا Velodrome سابق)، ورزشگاه موریس ریشار، استخر المپیک، و مرکز پی‌یر شاربونو را نیز در بر می‌گیرد که هر کدام به یک یا چند رشته ورزشی اختصاص داشتند.
برگزاری المپیک تابستانی در مونترال هزینه‌ای برابر با ۱ میلیارد و ششصد میلیون دلار را به شهر تحمیل کرد، بدهی‌ای که تسویه شدنش تا سی سال بعد از آن طول کشید. طراحی و ساخت‌وساز گسترده و اعتصابات کارگران از جمله دلایل سرریز هزینه‌ها بود، که برآورد آن در ابتدا تنها اندکی بیش از پانصد هزار دلار پیش‌بینی شده بود.
بناهایی که برای المپیک تابستانی مونترال طراحی و ساخته شدند اکنون از بناهای ماندگار و مراکز خدمات شهری محسوب می‌شوند که بخشی از هویت شهرمان را تشکیل داده. اما مونترالی‌ها هنوز هم نسبت به بدهی به بار آمده در پی این اقدامات دل خوشی ندارند و از المپیک ۱۹۷۶ با عنوان المپیکی که «مونترال را تقریبا به ورطه ورشکستگی کشاند» می‌کنند.
تحریریهی «مداد»
