مهدیه مصطفایی
زندگی ما در مونترال از ۲۷ فوریه سال گذشته و پس از شناسایی رسمی اولین بیمار مبتلا به کووید۱۹ در استان کبک، کاملا دگرگون شد. دو هفته پس از آن و از نیمه‌های ماه مارس، کبک رسماً خود را قرنطینه کرد، کسب‌وکارها تعطیل شدند و به مردم گفته شد در خانه‌های خود بمانند تا جلوی شیوع بیماری گرفته شود.
شیوع کرونا میلیون‌ها کبکی را خانه‌‌نشین کرد و باعث شد تا تنها راه دیدن دوستان و اعضای خانواده، اپلیکیشن‌های مختلف تصویری باشد. نزدیک به یک سال است که مردم مونترال تن به ارتباطات مجازی داده‌اند و ماه‌های اول ورود کرونا طوری خود را در خانه‌هایشان حبس کردند که کوچه و پس‌کوچه‌های شهر خالی از شهروندان شده بود. نه جشنواره‌ای برپا بود و نه حتی پیاده‌روی‌های روزمره.
اما در این بین کسانی که ظاهرا شرایط سخت‌تری را تحمل کردند، کسب‌وکارهای خانگی بودند که به خاطر همه‌گیری کووید۱۹ با رکود شدیدی روبرو شدند. اما این به معنی پایان کار یا ورشکستگی و از صفر شروع کردن برای این مشاغل نبوده است. درست است که همه‌گیری کووید۱۹، شرایط کاری و اقتصادی را بهم ریخته اما همین تغییر باعث رشد خلاقیت و به کار گرفتن ایده‌های نو از سوی صاحبان بیزینس‌های خانگی شده است.
بسیاری از صاحبان کسب‌وکارهای کوچک در مونترال مخصوصا در کامیونیتی ایرانیان مونترال که عمدتا خانم‌ها هستند، برای رقابت و حذف نشدن در این بازار کرونازده، دست به ابتکارهای جالبی زدند که خواندن داستان تلاش آنها خالی از لطف نیست.
کرونا مرزها را درنوردید و خلاقیت به همراه آورد
سهیلا شایان، که صاحب آرایشگاه سوشا( SOSHA) در منطقه بروسارد است، از یک سال پر فراز و نشیبی که پشت سر گذاشته و راههای مختلفی که برای ارتباط با مشتریانش امتحان و تجربه کرده برایمان چنین گفت: «هفته‌های اول قرنطینه خیلی از شرایط ناراضی نبودم چرا که در سالن آرایشگاهی که کار می‌کردم به من حقوق می‌داد. اما بعد از چند ماه مشتریان برای انجام کارهایشان با من تماس می‌گرفتند و می‌خواستند که برایشان کار آرایشگری مثل رنگ مو یا مش انجام دهم. آنجا بود که تصمیم گرفتم بیزینس خانگی خودم را جدی‌تر دنبال کنم. برای اینکه مشتریانم را از دست ندهم، خیلی مواقع رنگ را آماده می‌کردم و دم در خانه‌هایشان تحویل می‌دادم و آنها هم پول را داخل پاکت یا پلاستیک بیرون در خانه می‌گذاشتند بعد به صورت تلفنی یا تصویری به آنها می‌گفتم که چه کار کنند و موهایشان را از راه دور رنگ می‌کردم. آن روزها کمی از این اتفاقات متعجب بودم و با خودم می‌گفتم مگر میشود این طور زندگی کرد اما حالا می‌بینم که یک سال است که ما با این شرایط در حال زندگی کردن هستیم.»
سهیلا که بیش از ۱۵ سال سابقه کار آرایشگری در ایران و فرانسه دارد، در ادامه گفت: «کم کم که ترس از مبتلا شدن به کرونا کمی از من دور شد تصمیم گرفتم به خانه مشتریانم بروم و با رعایت پروتکل‌ها کارهای مربوط به پیرایش و آرایش آنها را انجام دهم. همین نقطه شروعی برای کار در خانه برایم بود. به طوری که در طول این مدت پاندمی هر روز بر تعداد مشتریانم افزوده شد.»
» همچنین بخوانید پنج روش برای حمایت از کسب‌وکارهای محلی در دوران کرونا
او درخصوص این که در مدت کرونا و قرنطینه توانسته کلاس‌های آنلاین آرایشگری را بدون پرداخت هزینه بگذراند و اطلاعات خودش را در این حوزه به روزتر بکند در پایان گفت: «نکته مثبتی که کرونا برای من داشت این بود که توانستم از طریق شبکه‌های اجتماعی با جمع وسیع‌تری از مردم ارتباط بگیرم و اعتماد به نفس بالاتری در کارم پیدا کردم. اینستاگرامم را در حوزه کاری فعال کردم و هر روز در آن ویدئوهای آموزشی درخصوص شامپوها و رنگ‌ها در اختیار علاقه‌مندانم قرار می‌دهم. در آخر باید بگویم که کرونا به من خودباوری و اعتماد به نفس داد.»
حسین خردبین، از حسابداران قدیمی شهر مونترال است. او روزانه با تعداد زیادی از مشتریانش در ارتباط بوده و بعد از همه گیری کرونا در شهر، تجربه‌های نو و در عین حال سختی را پشت سرگذاشته است. حسین خردبین در ابتدای صحبت‌هایش به تاریخ ۱۹۱۸ اشاره کرد و بیماری همه‌گیر آنفولانزای اسپانیای که میلیون‌ها نفر را در جهان به کام مرگ کشاند و به ترسی که دنیا آن را پشت سرگذاشته بود، اشاره کرد و گفت: « یک سال قبل کرونا این ترس را در ما عملا دوباره زنده کرد و همین باعث شد تا من بلافاصله ارتباط فیزیکی و روابطم را با تمام آشنایان و مشتریانم قطع کنم. روش و شیوه دورکاری در کل برایم تجربه جدیدی بود اما آن را با چالشی که داشتم آغاز کردم. خیلی از مشتریانم کار کردن آنلاین و ارسال مدارک از طریق اینترنت را به خوبی نمی‌دانستند و در برخی از موارد مدارک مشتریان آنقدر زیاد بود که پرینت کردن و ارسال آنها برای انجام کارهای حسابداریشان کار ساده‌ای نبوده و نیست.»
او از پیامی که در این مدت از کرونا گرفته است، چنین می‌گوید: «در این مدت به طور مملوس و زنده یافتم که هیچ چیز در این دنیای هستی ما ضمانتی ندارد و آنچه که امروز داریم شاید فردا نداشته باشیم. کرونا به ما یادآوری کرد که در کره خاکی، همه انسان‌ها به هم وابسته هستند وتحت تاثیر سبک زندگی یکدیگر قرار دارند. عدم توجه به محیط زیست و سلامت فردی و اجتماعی، می‌تواند یک شهر، یک کشور یا یک جهان را اسیر بیماری کند. هوای خودمان و هوای زمین را بیشتر داشته باشیم.»
» همچنین بخوانید کووید۱۹ کافه‌ها و رستوران‌های ایرانی مونترال را در آستانه ورشکستگی قرار داده است
سپیده احمدی، که صاحب برند کیک و شیرینی «ارکیده» در مونترال است و نزدیک به چهارسالی است که در مونترال زندگی می‌کند، یک سال گذشته را سالی پر از استرس در زمینه بهداشت مواد غذایی و حساسیتش در خریدها اشاره می‌کند. او می‌گوید: «بزرگترین چالش من در این یک سال مسئله بهداشت و استرسی بود که در کارم داشتم. در مرحله اول قرنطینه من درصد بالایی از مشتریانم را به خاطر ممنوعیت در میهمانی‌ها از دست دادم و بعد از مدتی، وقتی قرنطینه و سختگیری دولت کمتر شد، دوباره مشتریانم با من تماس گرفتند و درخواست کیک و شیرینی کردند.»
او از تفاوت ایجاد شده در دوران قبل و بعد از کرونا می‌گوید: « الان تنها تفاوت در حجم کیک‌هاست. مثلا اگر قبلا کیکی برای بیست نفر درخواست می‌شد الان تنها برای جمع خانوادگی درخواست داده میشود. بعد از کرونا من فرصت پیدا کردم تا ویدئوهایی را برای آموزش کیک و دسرهایم آماده کنم و آن را در شبکه تلگرامی خودم به نمایش بگذارم. این اتفاقی بود که قبل از کرونا به خاطر مشغولیت زیاد کاری نمی‌توانستم انجام دهم. درست یادم هست قبل از کرونا تصمیم داشتم فروشگاهی را برای عرصه کیک و شیرینی‌هایم افتتاح کنم اما بعد از آمدن کرونا ترجیح دادم تا از طریق آنلاین و حمل به منزل مردم به همین روش ادامه دهم. من این روش را برای مشتریانم که دیگر به دنیای آنلاین و سفارشات و خریدهای آنلاینی عادت کرده‌اند ترجیح می‌دهم.»
هلیا عارفی‌دوست، مدیر موسسه موسیقی آوای دلنیا، به کرونا علی‌رغم تغییر بزرگی که در زندگی فردفرد ما در دنیا ایجاد کرده مثبت نگاه می‌کند و می‌گوید: «با آمدن کرونا و تغییراتی که ایجاد شد من مجبور شدم برای مدتی کلاس‌های موسیقی خودم را تعطیل کنم اما به نظرم این شروع تازه‌ای در زندگی من بود. بعد از مدتی برای این که نسبت به هنر، شغل و درآمد و از همه مهمتر هنرجویانم بی‌تفاوت نباشم تصمیم گرفتم که کلاس‌های آنلاین را برگزار کنم. در هفته‌های اول متوجه یک اتفاق خوب شدم آن هم این که وقتی کلاس‌های آنلاینم برای هنرجویان آغاز شد، این اتفاق مثل یک موسیقی درمانی برای خانواده‌های هنرآموزانم بود. آنها خسته و درمانده و کلافه در خانه‌هایشان بودند و وقتی کلاس موسیقی آنلاین شروع می‌شد، حس خوبی در آنها به وجود می‌آمد و همین برایم کافی بود.»
هلیا عارفی‌دوست در ادامه از برداشتن مرزها در دوران کرونا صحبت کرد و گفت: «حالا بعد از یک سال از ورود کرونا به مونترال، من دیگر یک مدرس در شهر مونترال نیستم. شاگردانی از آمریکا، تورنتو، ونکوور، آتلانتیک و حتی ایران دارم که به صورت آنلاین به آنها پیانو آموزش می‌دهم. من همیشه می‌گویم در تمام دوران و اتفاقات باید نیمه پر لیوان را دید و از جنبه مثبت به اتفاقات نگاه کرد. از همه مهمتر این که من در این مدت توانستم به کالج بروم و یک رشته جدید را به صورت آنلاین شروع کنم.»
کرونا خوب یا بد، هر چه هست یک سالی است که مهمان ناخوانده زندگی همه ما شده است و سبک زندگی ما را کاملا به هم ریخته است. خوب است اینک و در آستانه آغاز دوباره بهار، فارغ از همه استرس‌ها و نگرانی‌ها، نگاهی دوباره بهیک سال گذشته بیندازیم و در نیمه‌ی پر لیوان زندگی‌مان به دنبال تغییرات مثبت بگردیم.
خبرهای صبحگاهی
فرمهر امیردوست
