فرمهر امیردوست
عکاسان مونترال گزت سالانه در صدها موقعیت خبری حضور پیدا می‌کنند تا اخبار، رویدادهای ورزشی، و دیگر لحظات را که در روزنامه کاغذی و یا به صورت آنلاین و شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شود به تصور بکشند. اما این عکاسان هم در میان عکس‌هایی که در یک سال ثبت کرده‌اند یکی یا دو تصویر را بیشتر دوست دارند. شنیدن دلیل انتخاب تصاویر سال از زبان عکاسان مونترال گزت خالی از لطف نیست.
جمعه، بیست و چهارم ژانویه ۲۰۲۰: در ساحل «دوروال» در حال عکاسی غروب آفتاب بودم که دونده‌ای به نام «ماکسیم لاموث» از نزدیکم رد شد. عکس خوبی از لاموث گرفته بودم، ولی وقتی که لاموث عکس را در نسخه «وست آیلند» مونترال گزت دیده بود پیامی برایم فرستاد که از ته دل خوشحالم کرد. نوشته بود: «خدای من! نه سال است که می‌دوم و در بیش از هشتاد مسابقه در نه سال شرکت کرده‌ام و خیلی عکس از دویدن دارم، اما هیچ کدام اصلا شبیه به این یکی نیست. نمی‌توانم توصفیش کنم. تا به حال چنین عکسی ندیده بودم. یک میلیون بار ممنونم.» واقعا زبانم از دیدن این پیام بند آمد.
هفدهم فوریه ۲۰۲۰: قرار بود از قطار Exo عکس بگیرم، مخصوصا بهتر بود که در غروب آفتاب باشد، به همین خاطر به «وست آیلند» رفتم. در چند ایستگاه در کنار مسیر ایستادم و نهایتا در ایستگاه «وودلند» در «بیکنزفیلد» مستقر شدم. از چند قطار که به مسیر غرب می‌رفتند عکس گرفتم، اما صد درصد راض نبودم. خوشبختانه، درست زمانی که آسمان در رنگین‌ترین حالت ممکن بود یک قطار در مسیر شرق پدیدار شد. ردیف تیرهای چراغ برق دقیقا با ردیف واگن‌های قطار در یک سطح قرار گرفته.
اول اکتبر ۲۰۲۰: مونترال وارد منطقه قرمز خطر شد، از شهروندان خواسته شد که ماسک بزنند و فاصله اجتماعی را رعایت کنند. فکر می‌کنم لئونارد کوهن از اینکه این زن در مرکز شهر مونترال ماسک زده حسابی احساس غرور می‌کند.
بیست و چهارم سپتامبر ۲۰۲۰: داشتم به مرکز شهر بر می‌گشتم و فکر کردم برای پرونده احداث قطار سریع‌اسیر مونترال در بزرگراه ۴۰ عکسی بگیرم. این تصویر بریده عکسی است که یک چرثقیل هم تویش بود و داشت قطعه‌های بزرگ بتن را حمل م‌کرد. اما کارگرها در تصویر نبودند. وقتی که از سمت پایین وارد عکس شدند حسابی تعجب کردم. فضا عکس به کل عوض شد. این را هم اشاره کنم که هر دو کارگر ماسک به صورت دارند.
شانزدهم آوریل ۲۰۲۰: مجسمه برنزی به نام «شمایل رداپوش» اثر «لین چدویگ» که در میان رنگ‌های رنگین‌کمان روی ستون‌های موزه هنرهای ظریف مونترال ایستاده است. این مجسمه از نظر من تشبیهی از همه‌گیری است و رنگ‌ها «انسانیت» هستند و کشاکشی که مان این دو بخش از زندگی در گرفته است.
شانزدهم جولای ۲۰۲۰: در روزی که مرکز آزمایش کووید-۱۹ در محله «اوترمونت» باز شد، مردم تا سه چهارراه صف کشیده بودند. داشتم از این صف عکس می‌گرفتم، ول از من خواستند که وارد مرکز شوم و خوشبختانه «سونیا اگرون» اجازه داد که از زمانی نمونه‌گیری برای آزمایش خودش و پسرش عکس بگیرم.
سیزدهم آوریل ۲۰۲۰: در پلاتو مونت‌رویال رانندگ می‌کردم که این صحنه را دیدم. پلیس مونترال در حال بررسی زنی بی‌خانمان بود که در گوشه خیابان به خواب رفته بود. پلیس منتظر شد تا آمبولانس از راه برسد، یکی از پلیس‌ها با پتوی ضدسرما جلو رفت و بدن زن را پوشاند تا از سرما و خیسی در امان بماند.
هفدهم آوریل ۲۰۲۰: مشاهده «زبان بدن» و چهره این زن که با خرید خواروبار روزانه به خانه باز می‌گردد مبهوتم کرد. این تصویر در روزهای ابتدایی همه‌گیری در مونترال برداشته شده.
نوزدهم جولای ۲۰۲۰: مونترالی‌ها در پارک «لافونتین» حمع شده بودند تا آگاهی عمومی را نسبت به خشونت و آزار جنسی بالا ببرند. آزار جنسی، خشونت جنسی و فرهنگ تجاوز به صورت کلی موضوع این تجمع بود. «کامیلا وسکز» که در سمت راست قرار دارد خواهرش «مارینا وسکز» را در آغوش کشیده. این دو خواهر داستان آزار جنسی یکی از اعضای خانواده‌شان را تعریف کردند که برای آن‌ها مثل «عمو» بوده. قدرت و شجاعت این دو زن بی‌نظیر بود چون در مقابل جمعیتی ایستاده بودند که کاملا غریبه بودند و از ماجرایی بسیار خصوصی تعریف می‌کردند.
