فرمهر امیردوست
با این توصیفات، عنوان بلندترین آسمان‌خراش مونترال به دو ساختمان «شماره ۱۰۰۰ خیابان گوشه‌تی‌یر» (1000 de La Gauchetière) و «شماره ۱۲۵۰ خیابان رنه له‌وک» (1250 René-Lévesque) تعلق می‌گیرد، که در واقع از نهایت ارتفاع مجاز ساخت و ساز در مونترال برخوردارند. هر ساختمانی با ارتفاعی بیشتر از این دو ساختمان، طبق مقررات شهر مونترال، باید روی زمینی در قسمت‌های گودتر داون تاون ساخته شود: به این ترتیب، حداکثر ارتفاع مجاز به ۲۱۰ متر می‌رسد.
ساختمان ۱۲۵۰ رنه له‌وک کوتاه‌تر از ساختمان ۱۰۰۰ گوشه‌تی‌یر است، اما روی زمینی احداث شده که ارتفاع بیشتری از سطح دریا دارد. ارتفاع کل ساختمان ۱۲۵۰ رنه له‌وک ۲۲۶ متر است، و ارتفاع کل ساختمان ۱۰۰۰ گوش‌تی‌یر ۲۰۵ متر.
۱۲۵۰ رنه له‌وک آسمان‌خراشی در محله «ویل ماری» در مرکز شهر مونترال است که ساخت و سازش در سال ۱۹۹۲ به پایان رسیده. این ساختمان ۴۷ طبقه به دست شرکت مهندسی کوهن پدرسن فاکس و برای شرکت کامپیوتری آی بی ام کانادا و شرکت معاملات ملکی ماراتون طراحی شده بود. به همین دلیل، در زبان مردم از آن با نام «برج آی بی ام – ماراتون» هم یاد می‌شود. شرکت معاملات ملکی «بنتال گرین اوک» مالک فعلی ساختمان است.
کوهن پدرسن فاکس آسمان‌خراش ۱۲۵۰ رنه له‌وک را بر اساس نقشه آسمان‌خراش ۵۱ طبقه «برج وست‌اند» طراحی کرده است که فرانکفورت آلمان قرار دارد. ۱۲۵۰ رنه له‌وک، همچون همتای آلمانی خود، به صورت سمبلیک مرزی میان شرق و غرب و منطقه تجاری و مسکونی را تشکیل می‌دهد. در طراحی این آسمان‌خراش تاکید بیشتری بر روی نماهای غربی و شرقی شده است. نمای غربی، با سبک مدرن و بتن خالص، رو به منطقه مسکونی دارد و در چند ناحیه عقب‌نشینی کرده است. نمای شرقی که رو به مراکز تجاری دارد دیواره‌ای شیشه‌ای تشکیل داده که حس سبکی و جنب و جوش را القا می‌کند.
این آسمان‌خراش به ایستگاه متروی «بون اوانتور» و شبکه شهر زیرزمینی مونترال متصل است. در طبقه چهارم ۱۲۵۰ رنه له‌وک باغ زمستانی بامبو و نیز فود کورت تعبیه شده است. آنتن مخابراتی بالای ساختمان ۳۱ متر آخر بلندای آن را تشکیل داده.
شماره ۱۰۰۰ خیابان گوشه‌تی‌یر (De La Gauchetière1000) در قلب داون تاون مونترال قرار دارد. با احتساب بام، این ساختمان با ۵۱ طبقه بلندترین آسمان‌خراش مونترال محسوب می‌شود. شرکت مهندسی دیماکوپولوس و شرکت مهندس لی‌مای طراحی ساختمان را بر عهده داشتند. ساخت و ساز شماره ۱۰۰۰ خیابان گوشه‌تی‌یر در سال ۱۹۹۲ و به دست شرکت ساختمانی پومرلو به انجام رسید. پومرلو بزرگترین شرکت ساختمانی در استان کبک و یکی از بزرگترین پیمانکاران کاناداست.
سبک پست‌مدرن شماره ۱۰۰۰ گوشه‌تی‌یر با بام مسی سه‌گوش تکمیل می‌شود. طبق رسمی رایج، از المان‌های معماری موجود در نزدیک‌ترین کلیسا در طراحی آسمان‌خراش‌های مونترال استفاده می‌شود. چهار برجک نمادین برفراز بام ساختمان از کلیسای جامع «مری، ملکه دنیا» الهام گرفته شده که در گوشه شمالی ساختمان واقع شده است. طراحی این آسمان‌خراش مشابه «برج چیس» در دالاس، تگزاس، ایالات متحده است، با این تفاوت که در طبقات همسطح خیابان جزئیات پست‌مدرن بیشتری در آن به کار رفته.
علاوه بر فضاهای شرکتی و تجاری، زمین روبسته اسکیت روی یخ شماره ۱۰۰۰ گوشه‌تی‌یر از جلوه‌های ویژه این ساختمان محسوب می‌شود. یک باشگاه بدن‌سازی، و همچنین ترمینال اتوبوسرانی مونترال (ترمینوس داون تاون) در این ساختمان قرار دارد که در مسیرهای لونگوی، بروسار، و ساحل جنوبی فعالیت می‌کند. این ساختمان به ایستگاه متروی لوسین للیه و بون آوانتور و شبکه شهر زیرزمینی مونترال متصل است.
تب ساخت و ساز آسمان‌خراش در مونترال در واقع پاسخی بود به مسابقه ساخت آسمان‌خراش در نیویورک که با ساخت ساختمان هشت طبقه «ساختمان بیمه لایف نیویورک» در سال ۱۸۸۸ آغاز شد. اغلب آسمان‌خراش‌های مونترال در دو دوره احداث شده‌اند: فاصله دهه ۲۰ میلادی و ابتدای دهه ۳۰ میلادی و فاصله دهه ۶۰ میلادی و ابتدای دهه ۹۰ میلادی. با آغاز سده ۲۱ میلادی، تب ساخت آسمان‌خراش دوباره در شهر بالا گرفته، تا جایی که در سال ۲۰۱۴ بیشترین میزان ساخت و ساز در شهرهای آمریکای شمالی متعلق به مونترال بود – که حتی تورنتو و نیویورک نیز بالاتر بود.
درباره اولین ساختمان مرتفع مونترال در «مداد» بخوانید: ساختمان سان لایف
مجله مداد
