شهرام يزدانپناه
امروز ۷۵ سال از «روز پیروزی» در جنگ جهانی دوم و پایان نبردی سهمگین که جان میلیونها انسان را نابود کرد، میگذرد.
۷۵ سالی که طی آن و علیرغم این تجربه تلخ، هیچگاه آتش جنگ در جهان خاموش نشد و همیشه یک درگیری کوچک یا بزرگ در گوشهای از زمین وجود داشته است.
۷۵ سالی که در آن بشر، آنقدر صنعتی شد، تولید کرد و حباب اقتصاد را بزرگ نمود که از ساخته دست خود هراسناک شده و به فکر چاره افتاد.
۷۵ سالی که طی آن بشر پا از سیاره زمین بیرون گذاشت و دستساختههای ما حتی از منظومهی شمسی هم فراتر رفتند و بشر توانست برای اولین بار از میلیاردها کیلومتر دورتر تصویر حقیر و ناچیز خود را مشاهده کند.
۷۵ سالی که طی آن خودروها سلطان زندگی ما شدند و شرکتهایی هوایی با سرو روزانه حدود ده میلیون وعده غذایی در آسمان، به بزرگترین رستورانهای جهان تبدیل شدند.
تا ….. امروز که ناگهان بشریت دوباره روبروی یک دشمن مشترک قرار گرفته است و همه آن به قولی دستآوردها یک شبه خاموش و زمینگیر شده و حالا بزرگترین دغدغه ما تامین غذا شده است.
حالا همه مشتاقانه منتظر «روز پیروزی» دیگری هستند. آیا این بار از اشتباهات خود درس خواهیم گرفت؟ آیا این، جنگ جهانی آخر ما خواهد بود؟
