مجله مداد
بی‌بی‌سی در گزارشی به بررسی این حرکت فیسبوکی کانادایی‌ها می‌پردازد که خلاصه آن را می‌خوانیم:
چند روز پیش واژه انگلیسی caremongering (به معنای گسترش حمایت) در هیچ واژه‌نامه‌ای وجود نداشت. اما چند روزی است که این عبارت به شدت در رسانه‌های اجتماعی محبوب شده است. این واژه با حرکت برخی جوانان در تورنتو برای حمایت از افراد آسیب‌پذیر در شهر آغاز شد و خیلی زود به سایر مناطق کانادا رسید.
طی کمتر از ۷۲ ساعت، ۳۵ گروه فیسبوکی با بیش از ۳۰ هزار عضو با هدف کمک به افراد نیازمند در اتاوا، هالیفکس، آناپولیس کانتی در نوا اسکوشیا شکل گرفت.
در این گروه‌ها، افراد با هدف ارائه کمک به سایر شهروندان به ویژه آنهایی که بیشتر در معرض خطرات ناشی از کروناویروس قرار دارند، حاضر می‌شوند.
ماجرای همه‌گیری کووید-۱۹ سبب ایجاد حرکت‌هایی در سراسر جهان برای کمک به افراد نیازمند شده که برای نمونه می‌توان به بردن سوپ برای سالمندان در بریتانیا و یا برگزاری کلاس‌های نرمش برای ساکنان مناطق قرنطینه روی بالکن خانه‌ها در اسپانیا اشاره کرد.
اما در کانادا یعنی در کشوری که مردم دنیا، شهروندانش را به عنوان انسان‌هایی مهربان می‌شناسند، کمک کردن به سایر افراد در قالب حرکتی که «گسترش حمایت» (caremongering) نامیده می‌شود، صورت می‌گیرد.
این حرکت با شبکه‌های اجتماعی شکل گرفت. اقدامات نیکوکارانه در این حرکت مردمی به صورت آنلاین هماهنگ می‌شود که خبری خود در میان اخبار منفی این روزها به شمار می‌رود.
اولین گروه فیسبوکی (گسترش حمایت) توسط میتا هنس و کمک ولنتینا هارپر و چند نفر دیگر شکل گرفت. ولنتینا در توضیح این نامگذاری می‌گوید: «پدیده گسترش ترس» (Scaremongering) یک مشکل بزرگ است. می‌خواستیم روندی دیگر را در پیش بگیریم و انسان‌ها را در مسیری مثبت با هم متصل کنیم. این حرکت در نقطه مقابل ترس انداختن در دل مردم است و موجب تقویت حس همدلی و رفاقت می‌شود و به ما امکان می‌دهد تا نیازهای افرادی که در معرض ریسک قرار دارند را تامین کنیم.»
ولنتینا می‌گوید که رشد سریع این روندی که به همراه دوستانش آغاز کرد، فراتر از انتظاراتش بود. گروه ولنتینا در تورنتو اکنون ۹ هزار عضو دارد. خودش با خنده می‌گوید: «فکر می‌کردیم در نهایت ده یا دوازده نفر عضو داشته باشیم، ولی الان چند هزار عضو داریم. مثبت‌ترین اتفاق، ایجاد گروه‌های محلی است که در محلاتی مشخص فعالیت دارند.»
او در ادامه می‌گوید: «اضطراب، انزوا و امید پائین، بر ما انسان‌ها تاثیر می‌گذارد. ایجاد این اجتماع مجازی که به انسان‌ها امکان می‌دهد به یکدیگر کمک کنند، فکر می‌کنم به مردم نشان می‌دهد که هنوز امیدهایی برای انسانیت وجود دارد. هنوز امیدمان را از دست نداده‌ایم. همین به من امیدی برای ادامه مبارزه می‌دهد.»
پست‌ها در این گروه‌ها به یکی از دو دسته اصلی تعلق دارند. برخی از پست‌ها دارای هشتگ #iso هستند که مخفف عبارت «در جستجوی» (in search of) هستند و برخی دیگر نیز هشتگ #offer دارند که توسط افرادی که کمک ارائه می‌دهند به کار می‌رود.
البته پست‌هایی برای گفتگو، مطالب جدید و نیز معرفی فروشگاه‌هایی که باز هستند نیز وجود دارد. با این وجود، بیشتر مطالب این گروه دارای یکی از این دو هشتگ هستند.
پاول وینو که از هالیفکس به این حرکت پیوسته می‌گوید: «شبکه‌های اجتماعی، جنبه‌های منفی زیادی دارند و معمولا ما را منزوی می‌کنند. این حرکت فرصتی بود که افراد بتوانند به یکدیگر کمک کنند.» پاول که خودش دچار معلولیت است، از کمک‌های داوطلبان این حرکت استفاده کرده است. او در این باره می‌گوید: «۲۹ سال است که دچار معلولیت هستم و سیستم ایمنی بدنم هم دچار مشکل است. هر روز باید دستهایم را ضدعفونی کنم. چند روز پیش به شدت نگران تمام شدن ماده ضدعفونی‌کننده بودم.»
یکی از دوستان پاول از طرف او در یکی از گروه‌های «گسترش حمایت» درخواست ماده ضدعفونی‌کننده کرد و یک نفر از داوطلبان، آن را برایش تهیه و به خانه‌اش برد. پس از آن، پاول که به شدت تحت تاثیر این اقدام قرار گرفته بود، در پیامی در گروه از همه تشکر کرد.
اقدامات انسان‌دوستانه زیاد دیگری در گروه‌های فیسبوکی صورت گرفته است. یکی از رایج‌ترین اقداماتی که برخی داوطلبان این گروه‌ها انجام می‌دهند، انجام خریدهای سوپرمارکتی برای افراد ناتوان است که البته با توجه به صف‌های طولانی برخی فروشگاه‌ها می‌تواند کاری دشوار باشد!
رهیا ریو فای یکی از فعالان دیگر این گروه می‌گوید: «این گروه نشانگر خوبی‌های آدم‌ها بود و ثابت کرد که وقتی با هم هستیم، می‌توانیم کارهای ارزشمندی انجام دهیم.» او بر این باور است که موفقیت این گروه‌ها نشانگر یکی از ویژگی‌های کانادایی‌هاست: «فکر می‌کنم مردم کشورهای مختلف بر این باورند که کانادا کشوری بسیار مودب است و کانادایی‌ها آدم‌های خوبی هستند. فکر می‌کنم این باور درست باشد زیرا جمعیت‌مان به عنوان یک کشور کم است و معمولا گرایش داریم به همدیگر کمک کنیم، هر چند که افراد نابه‌کار هم هستند که همه دستمال توالت‌های موجود در فروشگاه‌ها را یک‌جا می‌خرند! ولی فکر می‌کنم این حرکت نشانگر چیزی مهم درباره کاناداست و آن هم اینکه مردم اینجا به هم کمک می‌کنند و این منحصر‌به‌فرد است.»
تحریریهی «مداد»
