تحریریه «مداد»
«عاشق هاکی هستیم. یک روز در بازی یک چهارم نهایی یک تورنمنت هاکی که اتفاقا خیلی هم برایم لذت بخش بود، برنده شدیم و توانستیم به نیمه نهایی راه یابیم. اما وقتی در رختکن بودم، ناگهان چیزی به ذهنم رسید…من پیرترین بازیکن تیممان بودم.»
«این مساله به شدت برایم تکاندهنده بود. ناگهان انبوهی از سئوالات وحشتناک به ذهنم رسید. آیا واقعا جایم اینجاست؟ آیا مردم به من نمیخندند؟ بهتر نیست به فکر بازیهای کمهیجانتری مثل بینگو باشم؟ حس شدید شرم، گناه، تردید و ترس به سراغم آمده بود. همه احساسات منفی که با فکر کردن به پیری به ذهن کسی میآید، به سراغم آمده بود.»
«دوست داشتم بدانم آیا میتوان به شکلی دیگر درباره پیری و افزایش سن فکر کرد و آیا افزایش سن اصلا میتواند خبرهای خوبی هم به همراه داشته باشد یا نه.»
کارل اونوره (Carl Honoré) نویسنده معروف کانادایی است که کتاب پرفروش «در ستایش کندی» (In Praise of Slowness: Challenging the Cult of Speed) را نیز نگاشته است. آقای اونوره این بار در کتاب جدید خود با عنوان «برجستهتر: بیشترین بهرهگیری از زندگی طولانیترمان» (Bolder: Making the Most of Our Longer Lives) موضوعی عجیب و البته اجتنابناپذیر را مورد بررسی قرار داده است. این موضوع چیزی نیست جز «پیری»!
پیشرفتهای دانش و فناوری سبب افزایش میانگین عمر انسانها در سراسر جهان شده است. با وجود اینکه شاید برای بسیاری از افراد، به ویژه جوانان، فکر کردن به افزایش سن آزاردهنده باشد، اما واقعیت این است که این پدیده اجتنابناپذیر است. یک سال بعد، یک سال پیرتر خواهیم شد و امکان بازگشت به عقب هم وجود ندارد.
افزایش سن مسالهای گریزناپذیر است. اما کیفیت این پدیده در دست خودمان است. در واقع، این خودمان هستیم که تا حد زیادی میتوانیم تعیینکننده شادی و کیفیت زندگیمان باشیم.
فکر نکردن به افزایش سن، کار چندان عاقلانهای نیست. شاید بهتر باشد دیدگاهمان نسبت به این پدیده را تغییر دهیم و رویکردی متفاوت را در این خصوص در پیش بگیریم. برای اینکه بتوانیم خودمان را در وضعیتی بهتر در ده، بیست یا چهل سال بعد تصور کنیم، باید دیدگاهمان به مساله پیری را به کلی تغییر دهیم.
گام اول این است که باید از شر تفکرات کلیشهای فرآیند معمول زندگی که از رفتن به مدرسه، کار، ازدواج و بزرگ کردن بچهها و در نهایت، دوره بیدغدغه بازنشستگی تشکیل شده خلاص شویم. در دنیای امروز، دیگر همانند گذشته نمیتوان این الگوهای ثابت را در پیش گرفت و عملکرد انسانها در سنین مختلف دیگر از یک قاعده از پیش تعیین شده پیروی نمیکند. آموختن فقط منحصر به دوران دانشآموزی و دانشجویی نیست و تا پایان عمر میتوان به آموختن ادامه داد. میتوان کمتر کار کرد و وقت بیشتری را به خانواده و تفریح اختصاص داد. بازنشستگی به معنای بیکاری نیست و تا پایان عمر همچنان میتوان برای جامعه ارزشمند بود.
کارل اونوره با افراد تاثیرگذاری در سراسر جهان دیدار داشته که این الگوی سنتی تقسیم عمر به بازههای مجزا را زیر پا گذاشتهاند. او در این کتاب به بررسی پیشرفتهای فرهنگی، پزشکی و فناورانهای پرداخته که فرصتهای بیشتری را در اختیار بشر قرار داده است. کتاب «برجستهتر» رویکردی متفاوت را در قبال موضوعات مختلفی نظیر آموزش، سلامت، کار، ارتباطات فردی و سیاست در پیش گرفته است.
کارل اونوره در این کتاب بیشتر به واکاوی زبان رایج مورد استفاده درباره پیری پرداخته است. بیشتر واژگان مربوط به پیری به کمتوانی و رنج مربوط میشود. حال آنکه این توصیفات تنها بخشی از واقعیتهای گسترده مربوط به این پدیده است که بسیاری از جنبههای لذتبخش آن را در نظر نمیگیرد.
این کتاب ۲۰۴ صفحه داشته و در ۵ مارس ۲۰۱۹ منتشر شده است.
لینک خرید کتاب از آمازون کانادا
مجله مداد
