مریم ایرانی
مهندسان کانادایی، رویای جهانی
اوون مینارد، یک مهندس خوشفکر و خلاق اونتاریویی بود. او در زمان جنگ جهانی دوم، خلبان نیروی هوایی ارتش انگلستان بود. او بعد از جنگ در دانشگاه تورنتو در رشته هوافضا مشغول به تحصیل شد و در حین تحصیل روی طراحی برخی از هواپیماها کار میکرد.
مینارد به زودی توانست وارد پروژه طراحی Avro Arrow شود. این پروژه از طرف نیروی هوایی سلطنتی کانادا برای وارد کردن اولین جنگنده ردیاب داخلی کانادا به بازارهای جهانی ترتیب داده شدهبود. اما این پروژه به دلایل زیادی ناکام ماند و به جایی نرسید. بعد از این مساله، سازمان فضایی کانادا، با قراردادی، مهندسین زبده خود از جمله مینارد را به ناسا فرستاد و قرار شد که آنان در پروژه Mercury با ناسا کار کنند. مینارد تخصص شدیدی روی کنترل شرایط اظطراری و عدم تعادل وسایل پرنده داشت و در حین پروژه مرکوری با تمهیداتی که اندیشید توانست یکی از مشکلات بسیار پیچیده این فضاپیما را حل و فصل کند.
بعد از این موفقیت، مینارد به سرپرستی طراحی ساختار اولیه فضاپیمای آپولو ۱۱ گمارده شد. او و تیم تحت سرپرستیاش به همراه یک گروه آمریکایی مستقر در نیویورک، برای چهار سال روی پروژه آپولو۱۱ مشغول به کار بودند و توانستند بالاخره در بیستم ژوئیه ۱۹۶۹ این فضاپیما را با موفقیت روی سطح ماه برسانند.
به این ترتیب، کاناداییها اثر انگشت مهمی روی پروژه فتح ماه از خود به جاگذاشتند. یکسال بعد از این موفقیت، مینارد از ناسا بیرون آمد و در یک مرکز آموزشی فضایی دیگر در بوستون ساکن شد. در آنجا روی پروژه ماهوارههایی که از نیروی خورشید برای تولید انرژی استفاده میکردند متمرکز شد و تا اواخر بازنشستگی همانجا ماند. او در اواخر عمر به کانادا بازگشت و در ۱۵ ژوئیه سال ۲۰۰۰ در واترلو درگذشت.
یکی دیگر از مهندسان کانادایی تیم طراحی پروژه آپولو ۱۱، جیم چامبرلین Jim Chamberlin، مهندس هوافضای دیگری از پروژه ناکام Avro Arrow بود که او هم مانند مینارد به ناسا پیوست. یکی از مهمترین کارهای او مشارکت در طراحی ماژول سطحنشین پروژه آپولو بود که باید فضانوردان را از داخل فضاپیمای مادر به سطح ماه میرساند. چامبرلین، به دلیل شجاعت و سر بیباکی که برای پروژههای سخت فضایی از خود نشان میداد در تاریخ هوانوردی آمریکا تبدیل به یک اسطوره شدهاست.
پزشک فضاپیمای آپولو هم یک کانادایی بود
تنها بازمانده کانادایی ماموریت آپولو ۱۱ یک پزشک ۸۳ ساله به اسم ویلیام کارپنتیر William Carpentier است. او که سالها به عنوان پزشک فضایی و نیز با تخصص پزشک هستهای در آمریکا تدریس کرده بود، در سال ۱۹۶۵ وارد ناسا شد. در پروژه آپولو ۱۱، وظیفه او بررسی تغییرات جسمی و روحی فضانوردانی بود که به ماه میرفتند. او هرگز نتوانست لحظه تاریخی فرود روی ماه را مستقیم از تلویزیون ببیند زیرا که با یک تیم پزشکی در حالت آمادهباش برای بازگشت اضطراری فضانوردان بودند.
او که تنها بازمانده کانادایی ماموریت تاریخی فتح ماه است، امسال ۵۰ سالگی این رویداد را جشن گرفت. او در مصاحبهای با شبکه خبری سیبیسی گفت: « من فکر نمیکنم دیگر اینقدر خوششانس باشم که در صد سالگیام بتوانم در سالگرد این رخداد مهم حضور داشتهباشم. من مطمئنم که به زودی انسان در مریخ زندگی را شروع خواهد کرد و متاسفم که در آن زمان در بین شما نخواهم بود.»
