شهرام يزدان‌پناه
هفته گذشته دونالد ترامپ، رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا به یکی دیگر از وعده‌های انتخاباتیش وعده کرد و از توافق‌نامه اتمی با ایران، موسوم به برجام خارج شد.
سال ۲۰۱۶ زمانی که ترامپ توافق اتمی ایران را بدترین توافق تاریخ نامید، رسما اعلام کرد اگر رئیس‌جمهور شود، توافق را لغو و تحریم‌ها را تشدید خواهد کرد تا ایران را مجبور به عقب‌نشینی بیشتر کند.
این اتفاق نه تنها قابل پیش‌بینی بود بلکه از وقتی ترامپ سکان رهبری آمریکا را به دست گرفت، همه منتظر رخ دادن این اتفاق بودند. اما این خبر از پیش معلوم، وقتی منتشر شد با خود شوک بزرگی با بار آورد.
در میان این همه غوغا دلم برای مادرانی می‌سوزد که نه نقشی در ایجاد تأسیسات اتمی ایران داشتند و نه نقشی در متوقف کردن آن، اما این روزها گوشه چشمشان از فکر کردن به آینده فرزندانشان نمناک می‌شود.
به پدرانی فکر می‌کنم که کسی از آن‌ها نپرسید آیا می‌خواهند انرژی اتمی داشته باشند یا نه و کسی هم برایش مهم نبود موقع خراب کردنش، از آن‌ها اجازه بگیرد اما حالا باید به لاغرتر شدن هر روزه جیبشان نگاه کنند و به سفره‌ای که شاید خالی‌تر شود.
بیچاره مردم!
