تحریریه «مداد»
هفته گذشته زمانی که سروصداهای بسیاری پیرامون پیوستن کانادا به توافقنامه سازمان ملل برای کمک به مهاجرین برپا بود، ناشنال‌پست، رسانه دست راستی کانادا که عمدتا هوادار محافظه‌کاران است یادداشتی منتشر کرد که در آن این توافقنامه را به انتقاد گرفته بود.
کبک و شهر مونترال در سال های گذشته عمدتا در اختیار احزاب دست چپی بوده است و تفکر غالب در این منطقه عمدتا تفکرات احزابی مانند حزب لیبرال یا کبک سولیدر است. انتخاب دولت جدید استان کبک از حزب CAQ را بیشتر کارشناسان یک گردش به راست شدید از طرف کبکی‌ها ارزیابی کردند. آیا واقعاً کبک در طیف سیاسی کم‌کم دارد به سمت راست تمایل پیدا می‌کند یا این حرکتی احساسی ناشی از انتخاب دانلد ترامپ در آمریکا بوده است؟
به همین بهانه بد ندیدیم در سوژه‌ای که اختصاصا به مهاجرت و پناهندگی ربط دارد، کمی با آرا و افکار جناح راست کانادا بیشتر آشنا شویم تا در انتخابات بعدی، قدرت انتخاب سنجیده‌ای داشته باشیم.
این یادداشت را تحریریه «National Post» منتشر کرده و «مداد» خلاصه‌ای از ترجمه آزاد کرده است.
NP View: The real problem with Canada signing the UN Global Migration Pact
دولت کانادا، قصد دارد کشور را وارد یکی از آن توافقنامه‌‌های بین‌المللی نمایشی کند. قرارداد جهانی سازمان ملل متحد برای مهاجرت. این خبر در روزهای اخیر توجه‌های زیادی را به خود جلب کرده‌است زیرا بسیاری از طرفداران احزاب راستگرا در کانادا و خارج از کشور در این باره عکس‌العمل شدیدی از خود نشان‌داده‌اند. اما علی‌رغم هیاهوی بسیار زیاد به نظر می‌رسد که این توافقنامه ارزش دفاع ندارد و ایده بسیار بدی در پس آن نهفته‌‌است.
البته توافقنامه مذکور، دولت کانادا را مجبور نخواهد کرد که پلیس مرزی خود را حذف کند یا به کاروان‌های مهاجرینی که از سراسر مرزها به پناهگاه مهاجران در وینیپگ می‌پیوندند، خوش‌آمد بگوید. در اصل، واقعیت پشت تمام این توافق‌نامه‌ها که تعهدی هم برای طرفین ایجاد نمی‌کند این است: ده‌ها صفحه اسنادی که با سروصدای زیاد امضا می‌شوند، احزابی که در مراسم باشکوه مربوط به آن شرکت می‌کنند و بعد هم امضاکنندگان همه چیز را فراموش می‌کنند.
هدف کلی این توافق که ایجاد زندگی ایمن‌تر و انسانی برای مهاجران و پناهندگان عنوان می‌شود، خوب است. اما واقعیت تلخ، همانطور که همیشه برای بیشتر قوانین بین‌المللی وجود دارد، این است که کشورهایی که برای پیوستن به این توافق‌نامه‌ها مشکلاتی دارند از جمله کانادا، فارغ از آن توافق‌نامه‌ها، با مهاجران طبق قوانین خودشان رفتار می‌کنند.
از سویی دیگر آن دسته از کشورهایی که معتقدند مهاجرت روشی ناکارآمد است، تحت تأثیر یک سری قوانین نوشته شده روی کاغذ که توسط سازمان ملل منتشر شود، قرار نگرفته و رویه خود را عوض نخواهند کرد.
به عبارت دیگر، این دقیقا همان چیزی است که در طولانی مدت هیچ نتیجه‌ای در بر ندارد اما دولت ترودو تمام تلاش خود را برای امضای آن انجام می‌دهد تا به این وسیله هیاهویی به نفع خود به راه بیندازد.
اما خطر واقعی توافق‌هایی از این دست که اتفاقاً کانادا را نیز تهدید می‌کند، دقیقا در همین است. نه به این دلیل که هویت کانادا توسط موجی از مهاجران نابود می‌شود، بلکه به این دلیل که به لیبرال‌ها فرصتی برای سرپوش گذاشتن روی ابهامات و خطاهایی که در پرونده‌های مهاجرت داشته‌اند، می‌دهد.
همین چند روز پیش بود که اداره حسابرسی فدرال گزارش داد افزایش اخیر مهاجرت غیرقانونی به کانادا و ناتوانی دولت برای کنترل هزینه‌های مربوط به آن، باعث تحمیل صدها میلیون دلار فشار مالی بر گرده مالیات‌دهندگان کانادایی شده‌است.
موضوع مهاجرانی که به شکل غیرقانونی از مرز گذر می‌کنند و مشکلات ناشی از آن‌ها بحث چند ماهه اخیر بوده است. در حال حاضر تاوان این ناکارآمدی را سیستم‌های ایالتی و شهرداری‌ها با هزینه از مالیات شهروندان پرداخت می‌کنند. این موضوع عقب گردی آشکار در فرایند مهاجرپذیری کاناداست و اثرات مخرب سیاست لیبرال‌ها در جامعه باعث خواهد شد که به زودی مردم کاملاً از مهاجرت و مهاجر روبرگردان شوند. موضوعی که نشانه‌های اولیه آن در جامعه در حال خودنمایی است.
اما، حل واقعی مشکلات کاری دشوار است. در حال حاضر دولتمردان کانادایی خوب راه و چاه را یاد گرفته‌اند. احزاب و همراهان و طرفداران خود را سوار هواپیما می‌کنند و از این نشست به نشست بعدی سازمان ملل می‌بردند تا توافقنامه بی‌خاصیت و ناکارآمد دیگری را امضا کنند. بعد هم با صدای بلند آن را در شبکه‌های اجتماعی فریاد می‌زنند و جشن موفقیت می‌گیرند. توییتر و توییت‌هایش، کار را برای دولتمردان خیلی ساده کرده است!
