چه بر سر پرنده‌های مونترال می‌آید؟ توسعه تکنوپارک و آشیانه‌هایی که ویران می‌شوند.

سال گذشته، جیم، یکی از فعالان کمپین مبارزه با توسعه تکنوپارک (Technoparc)، همراه ما شد تا این منطقه زیبا را نشانمان دهد. هوا آرام و دلپذیر بود و هیچ آزاری نداشت. گروه پنج نفری ما با چشمهایی که از دیدن مناظر بدیع در قلب جزیره مونترال می‌درخشید، در پی راهنمای سفیدمو روان بود. در همان حال که از جادوی صوت پرندگان و تلالو مردابهای کوچک سرمست بودیم، قصه پر غصه تکنو‌پارک چشمهایمان را تر کرد.

تکنوپارک منطقه‌ای  در نزدیکی فرودگاه مونترال است. همانطور که از نام آن برمی‌آید، قرار است به پشتوانه ساختمان‌های لوکس و خیابان کشی­‌های مدرن، تبدیل به مرکز تکنولوژی‌های نو شود. سرمایه گذاری زیادی انجام شده است تا جذابیت این ساختمان‌ها، شرکت‌ها را ترغیب کند که کسب و کارشان را در این منطقه راه اندازی کنند. اگر چه که اکثر قریب به اتفاق این دفترهای کار اقبالی کسب نکرده‌اند و مدتهاست که خالی رها شده‌اند.

اما این تنها علت شهرت تکنوپارک نیست. بخشی از این زمین جنگلی که هنوز نفس می‌کشد، آشیانه و محل فرزندآوری حداقل  172 گونه پرنده بومی و مهاجر است (منبع: Montreal Gazette) و از همین رو این مکان تبدیل به یکی از معابد پرنده نگرهای مونترال شده است. آنها ساعتهای زیادی را در خلسه‌ای وصف ناشدنی، در میان چمنزارها و تالاب‌ها می گردند تا یک گونه جدید ببینند، نغمه‌ای تازه کشف کنند و یا بازگشت پرندگان مهاجر را در خلوت خودشان جشن بگیرند. آنچه پرنده‌نگرها را از لذت سرشار می‌کند احساس یگانگی با زمین خارق‌العاده‌ایست که دارای بیشترین گونه پرنده‌های شکاری و یکی از غنی‌ترین تنوع‌های زیستی در جزیره مونترال است. دریغ که این واحه شگفت‌انگیز با سرعتی نه چندان آرام، به دست سرمایه‌گذاران طرح توسعه‌های متعدد تکنوپارک و فرودگاه در حال نابودیست. بدیهیست که با تخریب آن، بخشی از سرمایه زیستی این شهر نیز به قیمت توسعه اقتصادی از بین خواهد رفت.

تناقض جالبی که مرا به فکر وا می‌داشت، دیدن کارمندان شرکت‌های مستقر در منطقه بود که وقت ناهار، خودشان را به کنار یکی از تالاب‌ها رسانده بودند تا در میان های و هوی غازهای کانادایی، لذت غذا خوردن را به دیدن درخشش آب گره بزنند. از خودم می‌پرسیدم: چه وقت بیشتر احساس محرومیت می‌کنیم؟ وقتی که شهر ما یک شهرک صنعتی با ساختمان‌های بی روح، کمتر داشته باشد؟ یا زمانیکه لطف شنیدن سمفونی پرندگان در متن مرغزار را از دست داده باشیم، شاهینها بر فراز آسمان پرواز نکنند و بلبلها بر شاخسارها نخوانند؟

در سالهای اخیر تعدادی از انجمن‌های محیط زیستی و حامیان حیوانات و  گروه های پرنده‌نگری، دست به دست هم داده‌اند تا جلوی تخریب بیشتر این منطقه را بگیرند. آنها تلاش می‌کنند که مردم بیشتری را با اینجا و جلوه‌های استثنایی‌اش آشنا کنند تا قدرتشان برای مقابله با سرمایه‌گذاران بیشتر شود. قلبم را به قلب لرزان هزاران پرنده تکنو پارک گره می‌زنم. امید می‌بندم که حرکت اعتراضی دوستداران محیط زیست به نتیجه برسد و مکانی که مانند یک شاهکار هنری ارزشش با سود اقتصادی قابل محاسبه نیست، برای زمین بماند.