شهرام يزدان‌پناه
اگر اولین شماره مجله «مداد» در جمعه قبل را دیده باشید حتماً خبر اهدای لوح «سپاس» امسال را هم خوانده‌اید. هنوز چند ساعتی از ارسال ایمیل مشترکان مجله نگذشته بود که تلفنم زنگ خورد و اسم محمد رحیمیان، سردبیر نشریه «پیوند» و متولی لوح «سپاس» بر صفحه موبایلم خودنمایی کرد. تا قبل از اینکه جواب تلفن را بدهم همه فکری درباره دلیل این تماس از ذهنم گذر کرد، جز آنچه شنیدم. نخستین شماره، اولین خطا!
گویا ما در انتشار خبر اهدای لوح «سپاس» اشتباه کرده بودیم. امسال این لوح به یوسف تیزهوش، به پاس ۶۰ سال تلاش فرهنگی اجتماعی‌اش در کامیونیتی ایرانی مونترال و گالری مکیک، به نشانه قدردانی از یک دهه تلاش در امر ارتقاء هنر و فرهنگ ایرانی اهداء شده بود. متولی اجرا و اهداء لوح سپاس هم نشریه پیوند بوده است.
لابه‌لای گفتگوی تلفنی دوستانه‌ام با محمد رحیمیان چند سؤال هم مطرح کردم که حاصلش شد این گپ‌وگفت کوتاه که تقدیم‌تان می‌شود.
کوشش آن حق گذاران یاد باد!
به پاس تلاش پربار و کار پیگیر در جامعه ایرانی مونترال، بغل‌بغل گل‌های بهاری و فریاد بلند «براوو»ی جمع کوچک ما حضور ارزشمند شما!
محمد رحیمیان صحبتش را با این جملات شروع می‌کند و معتقد است این کلمات روح و عصاره حرکتی است که «پیوند» می‌خواهد با اهدای لوح «سپاس» انجام دهد.
از او می‌پرسم:
تاریخچه «جایزه سپاس» به چه زمانی بازمی‌گردد؟
نخستین بار چند سالی قبل به ابتکار آقای حسین صمیمی، دوستان عزیز ما در خانه ایران، در مراسم نوروزی، اهدای جایزه سپاس را کلید زدند. پس از آنها، این مهم از نوروز سال ۲۰۱۱ در سالن المپیای مونترال به ما سپرده شد.
منتخبان لوح سپاس چگونه انتخاب می‌شوند؟
جایزه سپاسِ پیوند، موکدا عرض می‌کنم، تنها انتخابِ گروه کوچکِ پیوند در مونترال و ونکوور است. این انتخاب به معنی نمایندگی جامعه ایرانی از طرف ما نیست. نحوه گزینش برای جایزه سپاس چنین است که ما به فراخور حضور ۲۵ ساله و ارتباط روزانه‌ای که با جامعه ایرانی در مونترال در حیطه‌های گوناگون داریم، فرد، نهاد و یا جمعی که در سال یا سال‌های گذشته بیشترین و موثرترین فعالیت را در حیطه‌های فرهنگی، اجتماعی، هنری، علمی و ادبی برای جامعه ایرانیان مونترال داشته، با معیارهای خودمان انتخاب می‌کنیم و در زمان پشت‌سر نهادن زمستان قطبی شهر و در حال و هوای پرنشاط بهار و نوروز، به نشانه قدردانی از تلاش‌های آن عزیزان، لوح تقدیری را که واقعاً تنها سمبلی کوچک از قدردانی ماست، در ضیافت نوروز پیوند، که بزرگترین جمع سالیانه ایرانی مونترال است، به برگزیدگان تقدیم می‌کنیم.
هدف از جایزه سپاس چیست؟ پچ‌پچ‌هایی هست که «سپاس» را نان قرض دادن رفقا به هم می‌دانند.
(نمی‌تواند جلوی خنده‌اش را بگیرد و قهقهه سر می‌دهد) خب، اول، هدف این است که نشان دهیم که گرچه جامعه غالباً سکوت می‌کند، اما ما می‌بینیم و قدرشناسیم. همچنین در حاشیه شاید این لوح سپاس، انگیزه، روح و انرژی دوباره در دوستان و کوشش‌گران کامیونیتی ایجاد کند.
در مورد آن پچ‌پچ‌ها باید بگویم که تنها ضابطه، در انتخاب این دوستان، گستره و میزان فعالیت آنهاست و روابط شخصی کوچکترین دخالتی در گزینش‌ها ندارد. برای مثال، در بهار ۲۰۱۶ نشریه «هفته»، منتخب لوح سپاس بود. شاید در ذهن برخی از هموطنان گاه این شائبه پیش آمده باشد که «پیوند» و «هفته» رقیب هم هستند. اما انتخاب «هفته» تنها به دلیل تلاش و استمرار انتشار یک هفته‌نامه در کامیونیتی بود و این انتخاب خیلی از آن شائبه‌ها را میان می‌برد.
اگر بخواهیم نگاهی به لیست منتخبان جایزه سپاس بیندازیم، چه اسامی را در خاطر دارید؟
اگر حافظه‌ام یاری کند، فرشاد فضلی (تپش دیجیتال)، استاد علی اصغر معصومی (نقاش هنرمند فقید)، پروفسور پرویز قدیریان (علمی، سلامت)، خسروشمیرانی (نشریه هفته)، انجمن زنان مونترال (امور زنان)، دکتر نیما مشعوف (حیطه های علمی، فرهنگی، هنری، سیاسی)، مجید جوان (تلاش در حیطه‌های اجتماعی)، دکتر بنفشه حجازی (در زمینه‌های پزشکی و آفرینش هنری)، یوسف تیزهوش (به پاس ۶۰ سال تلاش فرهنگی اجتماعی در کامیونیتی) و گالری مکیک (یک دهه تلاش در امر ارتقاء هنر و فرهنگ ایرانی)
چرا یک نشریه کامیونیتی اقدام به این کار می‌کند؟
کاش چتری از نهادهای مردم‌نهاد ایرانی قدم جلو می‌گذاشت و اقدام به این کار می‌کرد؛ اما تاکنون نشده. البته تلاش‌هایی داشته‌ایم که استمرار نداشته مثل جایزه سپاس نشریه «هفته».
آینده «سپاس» چگونه خواهد بود؟
تا زمانی که پیوند منتشر شود، قرار این است که ادامه یابد.
