شهرام يزدان‌پناه
در سال ۱۹۶۷ زمانی‌که شارل دوگل، رئیس‌جمهور وقت فرانسه برای شرکت در نمایشگاه بین‌المللی EXPO67 به مونترال سفر کرده بود برای کبکی‌های فرانسوی‌زبان نماد قدرت و اعتماد به نفس بود. او در بالکن ساختمان شهرداری مونترالی سخنرانی تاریخی مهمی برای مردم شهر ایراد کرد و همانجا بود که جمله تاریخی «زنده باد کبک آزاد» را به زبان آورد. این جمله ساده بذر ایده‌ای را در ذهن فرانسوی‌زبانان کبکی کاشت که با خاطره صدها سال زندگی حقارت‌بار زیر سلطه انگلیسی‌ها آبیاری و در نهایت منجر به فریاد جدایی شد.
چهل سال پیش در چنین روزی در بیستم می ۱۹۸۰، استقلال کبک از کانادا برای اولین بار به رای مردم این استان گذاشته شد. این رفراندوم به رهبری پارتی کبکوآ با پاسخ «نه» حدود ۶۰ درصد کبکی‌ها مواجه گردید.
دومین رفراندوم در سال ۱۹۹۵ برگزار شد و این بار تعداد مخالفان کم‌تر شده و به حدود ۵۱ درصد رسید. به این ترتیب جدایی کبک دوباره با اختلاف کم‌تر از یک‌درصد، رأی نیاورد و این استان همچنان به عنوان بخشی از کانادا باقی ماند.
اما این تلاش‌ها و فشار احزاب جدایی‌طلب در نهایت سبب شد تا در ۲۲ نوامبر سال ۲۰۰۶ و در زمان نخست‌وزیری استفان هارپر، دولت فدرال کانادا، کبکی‌ها (Québécois) را به عنوان یک «ملت» در داخل اتحادیه کانادا به رسمیت بشناسد. این موضوع به کبکی‌ها اجازه می‌داد پاسدار تاریخ، فرهنگ و زبان خود باشند.
